Luctor et emergo

Helden en PTSS,

Inleiding. Op twitter zie ik een bericht voorbij komen van collega Wijnand, Wijkagent DenHaag CS @wagDenHaagCS  van 30 janurI 2015. Geen vrolijk bericht: Nog veel te doen! Veel collega's staan op de wachtlijst voor PTSS behandeling!

Dit bericht brengt mij regelrecht terug in herinnering naar mijn eerste kennismaking met Jacco Bezuijen die op televisie heeft meegewerkt aan het programma; “Helden in de knel”.
Jacco gaat in de uitzending tot op het bot van zijn bestaan door het stof van eerlijkheid en menselijkheid naar, ernstige incidenten die van hem een PTSS slachtoffer gemaakt hebben. 

De dag na de uitzending fiets ik in gedachten naar mijn werk en zie plots een eekhoorn de weg oversteken, ik fiets tussen luie ganzen door die, op het fietspad naast een beek liggen te waggelen en snateren. De zon beschijnt mij van links als een wapenbroeder die mijn pad verlicht en top aangenaam maakt. Zou Jacco dit zien? Nee, want hij woont in Barendrecht en ik in Sittard. Maar de eigenlijke vraag is, zou hij de kleine mooie dingen van iedere dag kunnen zien? Op het bureau aangekomen neem ik het voortouw om met Jacco in contact te komen. 

Dat lukt niet een, twee, drie. Hij heeft veel reacties gekregen op de uitzending die hem moedig maar ook meewarig stemmen. Ik krijg een hele mooie persoonlijke reactie van Jacco. Dit heeft geleid tot een supermooi samenwerkingsverband van Jacco en mij. Wij maken al enige tijd fotoblogs van mooie momenten, ervaringen en het leven zoals het is en aan ons en aan iedereen voorbijtrekt. 

Ik zou zeggen; grijp ieder moment, eer het kleine en sta eens stil en geniet zonder het jachtige leven van ieder moment van iedere dag, waar iedereen willens en/of wetens, deel van uitmaakt en betrokken bij is, of men dit wil of niet. De keuze is dat er geen keuze is!

Kern: In alle soorten en maten lopen ze onopvallend rond om te helpen daar waar nodig, ongevraagd. Te omschrijven als trots, sterk en fier. Gelukkig zijn zij die, in hun team, kunnen beschikken over helden. Ik zei het al, helden behoren vaak tot een onopvallende soort net als die van grijze muizen. Puinruimers van jewelste, altijd paraat en nooit ver weg als je ze nodig hebt. Dat is meteen de grootste valkuil van helden. Het zijn mensen van vlees en bloed boordevol met emoties opgebouwd tijdens hun onuitputtelijke werkzaamheden. Jarenlang lopen zij rond met in hun achterhoofd onverteerd leed, waar zij steeds maar weer overheen stappen. Vaak ten koste van zichzelf en hun gezin dat in stilte weent en anders wil, maar niet gehoord wordt.

Sommigen onder hen hebben helaas de helden-mantel afgelegd en zijn door psychische roofbouw en exploitatie niet of nooit meer volledig inzetbaar. Zelf merken zij vaak als allerlaatste dat het niet meer gaat zoals het gaat. Hun wereld vol met betrokkenheid en pragmatisme, inzet en hulpverlenende belangen stort in gelijk als de muren van Jericho.

Blijven maskeren van hun leed wanneer de geestelijke condities het niet meer halen en vechten tegen de bierkaai van de maatschappij, helpt hen alleen maar verder de put en de goot in. Bijna verdrinken zij maar desondanks blijven zij spartelen naar een onzichtbare reddingsboei die te ver af en daardoor onbereikbaar dobbert op geestelijke woelige baren van een eindeloze woeste zee.

Door hun onzichtbare psychische maskerades merkt vooral de wereld om hen heen veel te laat dat zij ziek en niet meer inzetbaar zijn. Debet daaraan is een onderhuids weergaloos monster PTSS genaamd, dat zich heimelijk en stiekem meester van hen maakt. Al hun ervaring, betrokkenheid en mede menselijkheid verdwijnt onder te zware druk. Steeds weer murw of bijna knock out geslagen door de negatieve weerstanden in de maatschappij, komen zij niet meer rechtop.

Uiteindelijk blijven zij onbeweeglijk liggen in de lappenmand. Dan wordt het zwart voor hun ogen. Het eigen lichaam helpt hen daarbij door dit overlevingsmechanisme in te voeren. Helemaal worden zij afgestript en ontdaan van de dagelijkse zware lasten –als alles te waar is- en ten slotte komen zij ziek tot besef en bedaren. 

De waakvlam weerkaatst zachtjes en uitgeblust in het schemerlicht van hun ogen.

Druk dan, onder druk wordt alles vloeibaar of diamant. Dat is nu eenmaal zo. Gelukkig vaker vloeibaar in de vorm van tranen die de feitelijke situatie duiden.

Dan krijg ik contact met Jacco via de sociale media. Zelfs vanuit zijn betering-proces wil hij mensen tegen het veelkoppige monster PTSS helpen in hun strijd. Hij schrijft boeken. Hij opent zijn hart met een menselijke opmaat.

Hij is er nog steeds, fragiel, gebroken, schuw als een gewond dier in nood krabbelt hij overeind geholpen door zijn thuisfront en vooral zijn muze Sandra en zijn kinderen.

Ondanks dat het hem zwaar op de proef stelt verleent hij zijn medewerking aan het programma helden in de knel. Mooi dat hij dit doet voor zichzelf, zijn gezin maar vooral onbaatzuchtig voor andere slachtoffers. Dit monster ligt namelijk altijd op de loer om wereldverbeteraars en noeste harde werkers onverwacht hard en meedogenloos aan te vallen en te breken.

In het programma Helden in de knel treedt Jacco zijn veelkoppig monster dapper tegemoet. Door openheid, gevoel en vooral menselijke zwakte. Met knikkende knieën dat wel. Heel Nederland is getuige van alweer een heldendaad, ditmaal op de televisie.

De confrontatie met de ouders van Thom betekent voor hem veel. Op de motor is Jacco een superman. Nadat zijn politie-harnas is afgelegd komt een tenger persoon te voorschijn, een oprecht mens.

Menselijkheid dan. Zijn ogen glinsteren. Ze zijn nat van emotie, verdriet en onrecht. Het zijn geen tranen. Het zijn bikkels.

Het koord dat het veelkoppige monster PTSS om zijn nek heeft gedaan kan nu uiteengerafeld worden. Niet meteen, niet helemaal maar beetje bij beetje. Misschien nooit helemaal maar dat is de harde strijd van een mens tegen wil en dank.

Dan komt dat kleine jongetje dat graag bij de politie wil, weer naar boven. Dat gunt iedereen hem.

In mijn politionele werkomgeving omgeving zie ook ik dat collega’s langdurig uitvallen door PTSS.

De politie maakt een inhaalslag. Dat betekent voor vele collega’s die lijden onder PTSS dat oude wonden opengehaald gaan worden en dat besproken gaat worden hoe de politieleiding in de toekomst hen kan helpen en welk werk zij eventueel nog aankunnen. 

Dat is moeilijk micro vakmanschap en dat gaat zeer langzaam door de grote achterstanden. Ik hoop met een goede afloop voor de betrokkenen. Maar niet in alle gevallen. Andere veelkoppige monsters zoals grafieken en cijfers en wetgevingen maken dit parcours lastig en deels onbegaanbaar.

Hoop doet leven. Onze collega’s verdienen respect en goede hulp van hun werkgever. Ik besef ineens dat iedereen PTSS op zijn of haar pad zou kunnen ontmoeten. Zeg dus nooit dat overkomt mij niet!

Ik heb dit blog gemaakt uiteraard met toestemming van Jacco als boegbeeld in de knel!

Ik heb in gedachten al vaak aan Jacco gevraagd van; wat ben je aan het doen. Zijn antwoord is; Han, luctor et emergo. Oké Jacco, in je eigen tempo en eigen pad, zo hoop ik. Jij worstelt maar ik weet zeker dat je bovenkomt.

Jacco en anderen die met PTSS van doen hebben, veel sterkte wens ik jullie op dit moeilijke pad,

Han, een vakbroeder bij de politie