Tijdens een van mijn diensten heb ik een aparte casus meegemaakt. Het
voorval is medisch gezien 100 procent onverantwoord voor en door de betrokkene.
Maar wel komisch, dramatisch, en zielig tegelijk. In een pokerspel heet zoiets,
three of a kind!
Mijn collega Jolanda en ik krijgen tijdens onze nachtdienst een melding dat
er een man op straat ligt in een grote plas bloed en dat hij erg agressief is.
We weten niet wat we ervan moeten denken. Dus rijden we heel snel naar de
opgegeven locatie. Daar zien we drie behoorlijke bloedplassen op straat liggen
en een man op zijn rug. Hij is bij kennis alhoewel met onsamenhangende spraak
en wild-woeste ogen. Zijn haarbos lijkt gedrenkt te zijn in gestold bloed, geen
mooi gezicht. Het kunstlicht van de bij-schijnende lantaarnpaal maakt e.e.a.
visueel ietwat luguber. Een taxi chauffeur en een omstander staan erbij en
hebben meteen de spoedhulp van politie en ambulance gealarmeerd via 112.
Eigenlijk een voorval dat een groot rechercheonderzoek zou rechtvaardigden
als niemand op dat moment bij het slachtoffer zou zijn was geweest om de
gebeurtenis nader toe te lichten.
De gewonde man is volgens de taxichauffeur uit de taxi gestapt en
achterover gevallen op straat, op zijn achterhoofd. De taxichauffeur heeft nog
tegen hem gezegd te wachten omdat hij hem zou willen ondersteunen bij het
uitstappen. Oost Indisch doof om niet te luisteren en te wachten op
naasten-hulp. De man is behoorlijk in de olie en gedraagt zich zelfs voor een
zatlap wel heeeeeeel erg vreemd.
Hij zegt herhaald dat hij naar huis, naar zijn Staartje, wil gaan. Staartje
blijkt achteraf zijn hond te zijn. De man heeft mogelijk een hersenschudding opgelopen
door met zijn bulles op de macadam te caramboleren en moet daarvoor mee naar
het ziekenhuis. Hij kan niet lopen noch opstaan. Met zachte drang wordt zijn willoos
vlees hij op het brancard geheven en gefixeerd met riemen en een nek-brace. Met
de nodige weer- en tegenstand lukt dit toch nog. Een veilig transport naar het
ziekenhuis kan nu gegarandeerd worden. De ambulance rijdt in de holst van de
duisternis naar het ziekenhuis met de patiënt annex lastpost.
Ik heb het gevoel dat het met deze lastpost in het ziekenhuis niet anders
zal verlopen dan hier en nu op straat. Wat drank al niet kan doen met een mens
ten nadele van zijn eigen gezondheid. Jeetje.
We zullen vannacht ongetwijfeld nog van hem horen, zo bespiegelt mijn
voorgevoel met me mee op mijn schreden. Een zus van hem blijkt een paar huizen
verderop te wonen. Op ons aanbellen wordt het slaapkamerraam geopend. De vrouw
roept ons toe dat haar broer vaker dronken is. Het is kermis in dit kerkdorpje
en dan wordt als vanouds flink gedronken. Vooral door haar broer. Zij zal zich
over Staartje, de hond, ontfermen. Zij is niet ongerust, zeker een ervaringsdeskundige.
En jawel hoor, later in de nacht krijgen we zoals min of meer verwacht, een
melding over dezelfde man maar nu vanuit het ziekenhuis. Hij heeft zichzelf
ontslagen uit zijn medische care en is naar buiten gewankeld! Echter zonder
succes. Buiten is hij opnieuw op zijn buts gevallen en alweer voor passende
medische zorg terug in het ziekenhuis. Hij wil nog steeds maar een ding, naar
Staartje gaan. Hij is nog steeds zeer lastig en weerspannig op alle aangeboden hulp.
De man blijkt na zijn tweede valpartij zo goed als handelingsonbekwaam en
een duidelijk geval voor de hulpverlening dan wel de psychiatrie. In het
ziekenhuis zijn twee artsen in opleiding die hem niet kunnen laten gaan maar
ook geen raad met hem weten. Na ruggespraak met hun meerdere, de piket
hoofdarts of een dergelijke functionaris-coach, blijkt dat deze niet voor nader
onderzoek wil komen opdraven, omdat de man dronken zou zijn. Een waarlijke
visionair.
Dus dit zou opnieuw een probleem moeten opleveren dat bij de politie
weggezet moet worden i.v.m. openbare dronkenschap. Dit terwijl hij in het
ziekenhuis aanwezig is en niet in het publieke domein aanwezig is!
Helaas, maar daar gaan wij dus niet in mee. Met gewonde mensen kun je niet
gaan leuren, lijkt me. Stel je voor er gebeurt met de patiënt tijdens zijn
vervoer in de politieauto een medische complicatie. Wat dan? De piketarts heeft
daar kennelijk geen wetenschap aan en schuift de zaak af op zijn artsen in
opleiding.
Wij hebben de man uiteindelijk toch achter kunnen laten in het ziekenhuis,
omdat hij daar volgens ons thuishoort. Wij vinden trouwens dat er al voldoende
tijd is gespendeerd aan dit oneigenlijk politiewerk, zoals al zo vaak de
laatste tijd. Touwtrekken met psychisch- en gewonde mensen en protocollen kost
steeds meer kostbare politietijd. Tijd die we dan niet kunnen inzetten voor de
veiligheid in ons werkgebied of waar dan ook in de openbare- publieke ruimte.
Na het maken van de nodige röntgenfoto's blijkt dat de man mogelijk een
hersenschudding heeft. Hij krijgt een verplicht wekadvies. Verder heeft hij een
bloeduitstorting of een bloeding dan wel opeenhoping van vocht in zijn
hersenpan opgelopen. Dus verdere noodzaak om hem terzijde te staan in een puur
medische omgeving is geboden en urgent.
Er is veel te zeggen over de veelvoud aan protocollen in het ziekenhuis. In
dit geval kan ik echter alleen maar respect hebben voor de verpleegsters van de
eerste hulp en verder voor de artsen in opleiding.
Daarnaast dient vermeld te worden dat mijn collega Jolanda zich als een
echte volleerde Florence Nightingale dienstbaar opstelt en de “patiënt” rustig
en in toom heeft weten te houden. Zij kijkt naar mogelijkheden en niet naar
eventuele beperkingen of onwerkbare aanpak en protocollen.
De verantwoordelijke arts op afstand heeft het niet nodig gevonden om
persoonlijk poolshoogte te komen nemen. Hij heeft alles op de schouders van
zijn ondergeschikten en politie proberen af te wentelen.
Mijn opvatting dat de mens in nood niet altijd centraal staat maar wel
gemakzucht, hiërarchie of geld, komt latent in mijn gedachtestroom bovendrijven.
Ondanks de afgelegde eed van Hippocrates.
Ik heb mij bovendien afgevraagd of medische- psychiatrische care
afgewenteld kan of mag worden op de politie. Dat wij daarbij helpen, sturen en
bijstaan mag duidelijk zijn.
Het politie buikgevoel en onze ervaringen in het zorg circuit geven
voldoende aan dat we het geregeld bij het rechte eind hebben m.b.t.
psychiatrische gevallen die voor onze neus opdoemen waar en wanneer dan ook.
Met het imago van de Nederlandse politie is niets mis gezien onze
kennelijke onmisbare hulp in het medisch circuit. In welk ziekenhuis dit
voorval plaatsvond, dat doet er niet toe. Alle medewerkers in het ziekenhuis en
mijn collega's en ik hebben ons uiterste best gedaan. Dat heeft gewerkt, en
juist daar doen we het voor. De man is in het ziekenhuis achtergebleven.
De Nederlandse artseneed (2003) afgeleid
van de eed van Hippocrates
#Ik zweer / ik beloof dat ik de
geneeskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn medemens. Ik
zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten. Ik stel het
belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen. Ik zal aan de
patiënt geen schade doen. Ik luister en zal hem goed inlichten. Ik zal geheim
houden wat mij is toevertrouwd. Ik zal de geneeskundige kennis van mijzelf en
anderen bevorderen. Ik erken de grenzen van mijn mogelijkheden. Ik zal mij open
en toetsbaar opstellen, en ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de
samenleving. Ik zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de
gezondheidszorg bevorderen. Ik maak geen misbruik van mijn medische kennis, ook
niet onder druk. Ik zal zo het beroep van arts in ere houden.
Dat beloof ik; Zo waarlijk helpe mij
God almachtig.
De eed van Hippocrates lijkt eigenlijk op het belangrijkste artikel voor de
politie:
#De politie heeft tot taak in
ondergeschiktheid aan het bevoegd gezag en in overeenstemming met de geldende
rechtsregels te zorgen voor de daadwerkelijke handhaving van de rechtsorde en
het verlenen van hulp aan hen die deze behoeven.
Wie er het beste uitsprongen is? Ik denk Staartje.
