Een rustige zondag dagdienst zonder spoken op de weg! De
dienst staat gepland voor incidenten afhandeling. De werkzaamheden beginnen met
administratie, een kopje koffie en de sociale media. U kent het wel. Er zijn
nog geen meldingen, waardoor ik rustig aan het bureau mijn gang kan gaan.
Plots komt de meldkamer met een bericht i.v.m. een oude
verwarde mevrouw. Zij is nota bene aangelopen in een verzorgingstehuis waar zij
niet thuishoort! Of wij daar even poolshoogte kunnen gaan nemen. Poolshoogte
nemen is in veel gevallen de zelfredzaamheid overnemen en alles rondom personen
of zaken afdoende te regelen en waterdicht af te kitten. In onderstaand relaas
blijkt dat wij dat met de beste wil en inzet, niet altijd kunnen. In
onderstaande melodramatische casus helaas niet.
Het betreffende verzorgingstehuis ligt in ons bewakingsgebied.
Dicht in de buurt zijn er nog soortgelijke ondernemingen t.b.v. het tanende AOW
Nederland.
Peter en ik gaan naar de opgegeven locatie waar we een oud
omaatje van 83 lentes aantreffen. Zij is van het type knuffel oma. Zij heeft
geen kinderen, blijkt ons achteraf. De oma zit in de gemeenschappelijke zaal
met bij haar vaste maatje door regen en wind, de ijzeren solide doofstomme
rollator on wheels.
In dit verzorgingstehuis lopen naar schatting, een tiental
personeelsleden rond. In de zalen zitten, meerdere oudjes. Zij lijken samen te socialiseren
maar velen onder hen voelen zich toch wel alleen in deze grijze menigte. Soms
hebben ze een beetje aanspraak onder elkaar of er komt een sporadisch
familielid langs. Dit alles in het kader van een wel of niet moreel verplicht
nummertje i.v.m. een mogelijke erfenis.
Het enige telefoonnummer dat men vanuit de betreffende
verzorginstelling kan bereiken is 0900-8844. Oftewel de politie locale! Niemand
heeft op dit moment de helderheid van geest om eens rond te bellen naar de
omliggende verzorging- annex bejaardentehuizen. Op de rollator staat ook nog
haar adres! Om haar nek heeft ze een zogenaamde alarmknop. Al met al had men
dit geheel vakkundig en zelfstandig zonder de interventie van politie locale,
afgekund.
Vreemd, dat op het moment dat wij in uniform in volle glorie
ten tonele verschijnen dat een iemand van de verzorging plotseling begint
”rond” te bellen. Wel pas na een verhelderingsvraag van mij. Dan blijkt dat dit
knuffel-omaatje op bepaalde dagen dag opvang geniet. Weliswaar 2 straten verderop in een
verzorgingsinstelling, maar dan toch. Ook met deze belangrijke informatie is de
wedstrijd nog steeds niet gewonnen!
Vreemd. Het is dus aan de politie om omaatje mee te nemen en
te gaan zorgen voor opvang, onderkomen, hulp of wat nog meer nodig is. Ook
vreemd dat de politie –naar mijn idee- meer dienstverlenend bezig was dan de
feitelijke zorginstanties. De rollator wordt ingeklapt en met oma rijden Peter
en ik naar de betreffende dagopvang instantie.
Daar heeft men zowaar een contactpersoon. Goh, dat had toch
in eerste instantie ook telefonisch doorgegeven kunnen worden, maar ja het is
niet anders. Daar hoeft oma niet voor in de kou komen te zitten. Alles kump
good! Een gevleugelde spreuk in het Limburgs dialect.
Ik heb vervolgens met de contactpersoon in kwestie -
familielid - gebeld. Hij woont te ver af voor bezoekjes bij tante. Dus hij
heeft niet of nauwelijks contact met haar. Hij deelt mede dat wij haar rustig
thuis kunnen brengen en afzetten. Vermoedelijk valt bij het omaatje " het
kwartje “ in de zin van; dan vallen weer alle puzzelstukjes op de juiste
plaats. Gelooft u het? Ik, in ieder geval niet. Niemand kan op deze dag des Heren
bereikt worden voor daadwerkelijke nazorg.
Oma woont nog op het adres dat nota bene geplakt is op haar
rollator. (Wie haar vind mag haar terugbrengen). Dit soort zorg op afstand
baart mij ernstige zorgen, dat mag u best weten. Duidelijker en afstandelijker kan
bijna niet. Wanneer je kunt lezen tenminste, of helpen!
Haar thuis afzettende komen meteen de buren op ons
afgelopen. Zij maken zich beiden ernstig zorgen. Het gesprek gaat meteen in de
trant van; is ze alweer weggelopen, waar moet dat heen, dit kan toch niet. en
dergelijke bewoordingen. De oude buurman heeft vorige week bij haar het
gasfornuis dichtgedraaid en afgesloten, omdat dit aanstond. Het is maar
afwachten op een ongeluk (binnenbrand). Zij loopt ook heel vaak doelloos en
verloren over straat, vertelt deze nestor.
In de woning rondgekeken blijkt dat het er allemaal
bijzonder netjes uitziet. Met de nadruk op bijzonder.
Geheel tegen ons gevoel in hebben ook wij, oma in haar
woning achtergelaten. Wij hebben haar gevraagd om binnen te blijven en niet te
verdwalen buiten op straat.
Zij zwaait ons bij het afscheid super vriendelijk uit en is
kennelijk heel tevreden over de politie als zij ons als zodanig herkent. U en
ik weten dat zulks geen oplossing biedt. Als mensen niet meer voor zichzelf
kunnen zorgen door dementie in welke mate dan ook dan moet er iets geregeld
kunnen worden. Zij heeft vooral een veilige woonplek nodig en een structurele
vorm van toezicht. Haar lange termijn geheugen is nog goed, zij praat dan ook
graag over vroeger. Zij benoemt een aantal levenservaringen. Echter van het
heden en het nu heeft zij geen enkel benul.
De spreekwoordelijke vraagtekens staan dof in haar ogen
gebeiteld. Een vraag om even te stoppen of om haar eigen tas vast te houden,
begrijpt zij niet meer. Zij is wel de meest vriendelijke vrouw van Nederland, dat
laatste kunnen mijn collega Peter en ik u verzekeren. Een dergelijk lief oude
omaatje verdient een veilige warme en sociale plek in de samenleving, laat dat
overduidelijk zijn. Echter deze sociale zekerheid kan kennelijk niemand meer
bieden op de dag van vandaag. Dan kijk ik toch met grote argusogen van onbegrip,
richting politiek.
Mijn schrikbeeld van de toekomst in Nederland en de
ouderenzorg. De zorg wordt uitgekiend en kostenbesparend gepland via grafieken
en cijfers. Kil zonder emotie, volhardend en sterk bezuinigend.
Ik heb ons computersysteem getuige gemaakt van deze
interventie. Verder heb ik gevraagd voor hulp voor deze lieve knuffel oma.
De fictieve werkelijkheid in mijn beleving is dat ik of een
van mijn collega's de ronddolende oma moeten gaan zoeken als zij weer eens de
weg kwijt is. Letterlijk of figuurlijk. Om haar naar een veilige plek te
brengen. Een ongeluk loert op iedere stap die zij maakt.
Al we bij oma wegrijden –en zij ons heel hartelijk
uitzwaait- valt mij haar huisnummer op, 13.
