40 jaar in dienst bij de Politie

Begonnen met mijn politie opleiding ben ik op maandag 3 januari 1977. Ik weet het nog als de dag van gisteren, de goeie ouwe tijd! Dat zeggen oudere mensen van 58+ meestal als het over vroeger gaat, toch!

Door een kennis werd ik vanuit Sittard naar het treinstation in Roermond gebracht. Daar ben ik ingestapt in de grote blauwe rijkspolitie opleidingsschool bus. Met allemaal onbekende jongelui zijn we naar de bestemming gereden, de opleidingsschool in Baexem, een voormalig klooster.  Koffie  met vla bij de ontvangst om vervolgens te worden ingedeeld in 4 klassen. Ik in klas D. Nou dat heb ik geweten. Tijdens dit loodzware leerjaar ben ik geregeld door het stof gegaan.  De opleiding is in mijn beleving bijna Spartaans te noemen. Als het niet kan gaan zoals het gaat dan moet het maar zoals het moet. Dat heb ik geweten en gelukkig vol kunnen houden.

Een leuke anekdote: Na de eerste koffie en vla en de toespraak door de Overste en directeur Piet Leers van de opleidingsschool komt er even later een taxi het terrein opgereden. Een  toekomstige aspirant houdt het dan al voor gezien en taait met zijn koffer af voordat de opleiding hem in zijn greep kan krijgen. Hij heeft duidelijk eieren voor zijn geld gekozen. Ik zie hem nog instappen en wegrijden. LOL.
                     

Op dit moment maar dan precies 40 jaar terug in de tijd, heb ik na de eind examens een hard leerjaar bij de politie opleiding in Horn – Baexem, succesvol afgesloten. Yep ik mag de praktijk in, wat dat dan ook moge zijn. Blij dat ik van het leren af ben en met het echte politie praktijkwerk mag beginnen. Boeven vangen en mensen uit de nood helpen zijn mijn voornaamste doelen.

Er zijn in 1978 nog geen mobiele telefoons en de politie weet niet eens wat ICT betekent. Het computertijdperk is dan nog niet in de Nederlandse kwel- en denkgeest ingetreden. Kinderen spelen nog buiten en de menselijke verdraagzaamheid is groter dan nu. 

Typemachines merk Olivetti circa 15 kg in gewicht, laten blanco papieren in drievoud met carbonpapier ertussen, aangedreven door de 10 vingers van de diender, veranderen van letters in woorden tot een gestroomlijnd proces-verbaal verhaal. Tipex (blunderkwak) in kleine witte droge rechthoekjes, wie o wie kent ze nog, laten misslagen op papier verdwijnen als sneeuw voor de zon. Het inktlint van de Olivetti, zeg maar de aandrijfas tussen gedachten en ingeslagen ABC inktvormen op papier moet up to date zijn, zo niet dan is het zaak om deze handmatig te wisselen en gekleurde vingers halen bij het installeren van dit lint!

Alles wat we noteren verdwijnt in grote klappers in volgordes waar ik jullie niet mee zal vermoeien. Maar wel traceerbaar tot in de lengte van dagen. Wijzigingen en aanpassingen komen, maandelijks of adhoc, zo vaak als nodig via de post binnen. Het District Maastricht in mijn geval, heeft over alle landgroepen dan weer de spannende noviteiten van de algemeen inspecteur aan de man/vrouw gebracht.

Ik heb al een keer een poging gewaagd om iets te schrijven over mijn begintijd bij de Plisse. De link; http://hantummers-wijkagent.blogspot.com/2015/09/een-hoge-berg.html

De politiezenders in mijn praktijkjaren worden met scanners en zo gretig afgeluisterd door iedereen die dit belieft, waaronder criminelen en andere querulanten. Strafvordering staat dan nog aan het begin van de mallemolen van rechten en plichten. U weet ongetwijfeld waar ik op doel. Foto’s van incidenten worden vooral geschoten door de pers die hevig met de politie mee-scannert. Als je geluk heb krijg je van de pers af en toe een foto toegeschoven van een incident. Of van de Verkeersgroep die ge- en ongevraagd komt assisteren bij verkeersongevallen en technische onderzoeken aan motorvoertuigen verricht.

mijn ME opleiding januari 1979

Ik denk dat de meeste politiemensen minimaal 1 keer per maand een heftige gebeurtenis meemaakt. Eentje waar je wakker van kunt liggen en prakkezeren. Dit te vermenigvuldigen met 12 (maanden) en het aantal dienstjaren. Dit levert veel latente “geheugen”boeken op die het waard zijn om te openen. Tot dat moment suprême rusten zij in de grijze massa van de individuele diender. Ik denk dat het altijd zinvol is om dergelijke ervaringen te delen niet alleen onderling maar breed maatschappelijk i.v.m. de menselijke maat.

Tegenwoordig zijn we vooral bezig om opgedragen targets en doelen te halen en soms lijken bijzaken groter dan hoofdzaken, vooral wanneer adhoc iets opgeblazen wordt tot nationale proporties en/of politieke aandachtsvelden. Toegepast politiegeweld wordt met de dag grimmiger bekeken. Rechters oordelen hard. Wetgeving is in de maak om politie uit het strafrechtelijke gebeuren te halen. Geweld tegen de politie is ernstig en hevig te noemen. De korpschef waarschuwt: "Blijf met je handen van politie en hulpverleners af"

Maar vooralsnog is het nog niet zover. Zeg maar hoe uw politie het moet doen, lijkt soms het motto te zijn. Iedereen buiten de politiekringen denkt het beter te weten. Een leuke spreuk is; “walk in my Shoes and then tell me how to do my job. Een blog over my Shoes heb ik al een keer gedeeld.

De link; http://hantummers-wijkagent.blogspot.com/2015/02/walk-in-my-shoes.html

Ik merk de laatste tijd dat de Politie in het teken staat van de strikte bezuinigingen, vooruitgang, innovaties en meer doen met minder. Iedereen haalt ons in en ligt voor op wetgeving. Logisch want aanvullende wetgeving wordt pas ingebracht bij noviteiten op crimineel gebied of andere omissies in de maatschappij die nopen tot regels en zo. Het kat en muis spel van de volks-vertegenwoordiging, de regering en de waakhond, de senaat, staat een te vlotte beslisvorming in de weg. Dat is goed zo. Beter goed nagedacht dan op de blaren te moeten zitten.

Ook staat het politievak in het teken van opleidingen en levenslang oefenen en leren.

Mijn politiecirkel is rond. Veertig jaar geleden ben ik begonnen als aspirant – student aan de politieopleiding. In de destijds gemaakte afspraken zou ik met pensioen moeten kunnen na 40 jaar betrokken en dienstbaar geweest te zijn. Net als veel collega’s met mij.

De regering heeft met de politie iets anders in petto. We zijn kennelijk gezonder en vitaler geworden en mogen daarom langer blijven werken in tegenstelling tot andere zware beroepen.

Na 40 jaar betrokkenheid dienstbaarheid ben ik ongevraagd tot student gebombardeerd en nu voor de wijkagentenopleiding. Dat hakt er behoorlijk in, flink balanceren in de leerbanken.

Verder word ik geacht tot de leeftijd 67 jaar door te bikkelen. Ik hoop dat ik het haal want dat zou een mooi wapenfeit zijn, 50 dienstige politiejaren. Er is nog geen uitgekiend ouderenbeleid. In de nieuwste cao zijn nadere afspraken overeengekomen. Ik herken me vooral in de petitie; http://www.petities24.com/politieagent_tot_max_62_jaar

Ik zal in mijn politievak datgene blijven doen wat van mij verlangt wordt. Daarbij zal ik proberen mijn grenzen te stellen en aan mijn gezondheid en conditie te blijven werken. 

Tevens zal ik een denkbeeldig schild voor mij houden als verdediging tegen de onophoudelijke interne e-mail en bureaucratie.



Wat vind ik na 40 jaar nog steeds het mooiste om te doen? Boeven vangen, hulpverlenen waar ik kan en mijn politie ervaringen delen

Ik wens iedereen een mooi, gezond, veilig en gezellig 2017 toe,

groeten Han.