Rules of engagement van diensthond Tiesto

Rules of engagement van diensthond Tiesto

Voordat ik met dit blog begin wil ik weergeven, het stereotiepe hilarische begroeting-ceremonieel dat mij elke keer weer opnieuw  ten deel valt als ik met collega en speurhond geleider Henny en zijn hond Tiesto dienst heb. Een zogenaamd petite cabine overleg tussen mens en dier, elke dienst weer. 

We wonen in hetzelfde dorp en ik word dan thuis opgehaald door dit illustere duo. Dit gaat dan als volgt. De auto stopt voor mijn voordeur. Ik loop naar buiten en maak het bijrijdersportier open.  Ik begroet Henny en Tiesto en stap in de auto.  Dan denk ik steeds daar gaat ie  vast weer ! 

Diensthond Tiesto zit dan -reeds opgefokt- achterin in zijn hok, gelukkig voor mij. Op het moment dat ik plaats neem gaat het als vanouds. Henny schreeuwt naar Tiesto omdat de hond kennelijk ontzettend gedreven en getriggerd is wanneer hij in een auto zit.  Hij wacht als het ware op een inzet. Dit kakofonisch wonder duurt dan minimaal totdat we de straat uit zijn. In honden psychologie betekent dit dat ik als buitenstaander het directe domein van Tiesto betreden heb. Tiesto gedoogt mij maar dan ook niets meer dan dat.  Ik denk dat de meeste hondengeleiders  dit territoir gedrag herkennen als een aha moment.

Als onderdeel van dit guitige trio heb ik al vaak spannende, leuke- maar ook vele weerzinwekkende confrontaties met boeven en criminelen meegemaakt. Het geluk was daarbij steeds aan onze zijde, dat dan weer wel.

We reden naar het politiebureau - the place to be -  voor onze nachtdienst. Je zou bijna denken dat de criminelen, junks en alcoholics het weekend achter de rug hebben. Wij van de politie zouden met deze doelgroep dan niets meer mee van doen zouden hebben. Waarom?  omdat zij hun geneugten en innerlijke drijfveren genoegzaam gebotvierd hadden en in een stille roes zouden nevelen.  

We waren “koud” op het bureau gearriveerd op een maandag en net omgekleed of er kwam omstreeks 22.00 uur een stevige prioriteit 1 melding door van onze politiecollega’s op motoren die achter een HORK in een auto aanzaten. Deze geslepen hork met een leeftijd van nog onder de 20 jaar was in combinatie met een categorie IV wapen  - zijn auto -  op de weg bezig met de meest godgeklaagde capriolen. Het was maar wachten tot er iemand omver gereden zou worden. In deze helse mix van crimineel – auto en drank/drugs waren alle normen en waarden door hem uitgegumd. Gummen deed ie wel maar dan met de banden van zijn bolide op de harde macadam ondergrond. Deze capriolen zouden op een heus race parcours in ieder geval niet misstaan hebben.

Vanuit de buurt waren reeds talloze telefonische meldingen gemaakt mbt deze kamikaze laagvlieger.

Dus een reden temeer om hem van de weg te plukken. Echter door de hoogmoedswaanzin van deze hork, verder nog gekatalyseerd met drank en drugs betekende een hachelijk gevaarlijke onderneming voor eenieder die op \zijn pad terecht kwam. Dan is uitstel plots geen optie meer om dood en verderf te voorkomen

Echter deze hork zijn hoogmoed werd duur betaald want zijn rally ervaringen waren niet zo goed als die van de professionals op het circuit. Op een gegeven moment reed de kamikaze piloot blindelings tegen een gevel. Dit onder het zicht van de controlerende collega motorrijder. Normale mensen zouden met spectaculaire botbreuken in het ziekenhuis belanden maar deze kat met minimaal 9 levens stapte ongedeerd uit het wrak en peerde er tussenuit met zijn mede horken.

Henny, Tiesto en ondergetekende hadden ons nog niet helemaal porto fonisch correct aangemeld gezien de drukte en hectiek op het politiekanaal maar, wij waren wel al onderweg, aanhoudingsgericht. Het toeval wilde  dat wij dicht de buurt van de crash en tevens plaats van delict genaderd waren. Achteraf bleek dat de hork een woninggevel helemaal aan gruzelementen gereden had. Zijn auto lag spreekwoordelijk op het autokerkhof. De vluchters liepen vermoedelijk in onze richting.

Ik was goed bekend met de plaats van de aanrijding en de vluchtroutes daaromheen, gezien mijn dagelijkse fiets avonturen via paden en velden.  We zijn dus niet naar de ongevalsplek gereden maar op ongeveer een kilometer van tevoren gestopt.  Daar lag een veldweg waar de inzittenden/daders ons gevoelsmatig bedacht, langs moesten komen.

Henny en Tiesto liepen voorop op de kruisende veldweg en ik met mijn portofoon geklooi liep achteraan in deze mini colonne. Na een paar meter op de veldweg riep Henny reeds dat hij de vermoedelijke dader waarvan het signalement bekend was, ons tegemoet kwam. Henny waarschuwde deze dader maar deze was Oost-Indisch doof en stoof er ijlings vandoor. Niet erg slim van hem. Klaarblijkelijk kende hij de inzet, snelheid, reukvermogen en ijzeren discipline van Tiesto nog niet.

Henny zette de diensthond in en deze ging er met gezwinde spoed achteraan. Op dat moment was er geen risico voor eventuele derden in deze desolate omgeving.

Het nadeel was dat er op deze voor-zomerse avond alles van wilde botanica reeds in hoog bloei stond. Vooral netels en ander pijnlijk  onkruid spul. De onderlinge groeistrijd tussen en planten en onkruid was in het voordeel beslist van de lange netels en ander stekelige veldkruiden. In deze melange van ondoordringbare flora werd de dader onttrokken aan onze wakende ogen. Maar niet aan de gouden neus van Tiesto. 

Tiesto op zijn beurt had geen last van stekels, netels of de nog onzichtbare vijand. De dader kon niet ver weg zijn. Achteraf pas bleek dat deze dader zich had schuilgehouden langs of in het water van een beek. Een kennelijk onneembare hindernis voor de neus van onze hondenspeurder, maar uiteindelijk toch weer niet, gelukkig. We hebben tot vlak bij de hork gestaan en hem niet opgemerkt.

Wat we wel steeds bleven zien was de plat gewalste netel- en stekel flora op plekken waar Tiesto zijn onderzoekingen deed. Tiesto bleef zoeken en zoeken en zoeken. Maar hij kwam niet meteen tot resultaat. Na enige minuten leek het alsof de dader ons toch nog te snel of te slim af was geweest en ontglipt was.

Plots vlogen een paar ganzen kwakend omhoog. Het geritsel en de kruiden wals van Tiesto naderde ernstig in onze richting. Plots hoorden wij een plons in de beek gevolgd door menselijke kreten ala,  auwa auwa auwa . Tiesto had dus beet.

Bleek dat Tiesto door zijn tomeloze snuffel inzet toch nog de hork achterhaald had en hem had gesteld.

De dader werd aan wal getrokken en Tiesto bleek zich perfect aan zijn oefen programma gehouden te hebben.

Tiesto liet op bevel los waarna de dader kon worden aangehouden en afgeboeid om 22.10 uur. Dit was gevoelsmatig betracht een lange tijdsduur van toch maar 10 minuten met een positief resultaat dankzij Tiesto.

Achteraf bleek dat de hork sowieso nog werd gezocht, hij geen rijbewijs had en met een onverzekerde auto rondreed met valse kentekenplanten. Et cetera. De dader bleek achteraf na hem afgeboeid toch een goeie bekende te zijn van de politie met een palmares waar je U tegen zegt.

In ieder geval achteraf bleek dat de politie door snel handelen op meldingen van buurtbewoners in samenwerking met de politie motorrijders en diensthond Tiesto de dader heelhuids kon oppakken.

De dader had van alles op zijn kerfstok en werd naar Nederlandse maatstaven juridisch afgehandeld, zoals dat in onze kringen heet. Wij moesten veel ambtshandelingen achteraf op papier gaan zetten.

Gelukkig werden geen onschuldige verkeersdeelnemers gewond door deze ondoordachte hork. Tegenwoordig is de hork weer vrij en is het weer wachten op een volgende politionele confrontatie.

En dan terugkomend op Tiesto. Deze heeft van Henny deze avond voor de bewezen heldendienst een ontzettend lekker stuk vlees toebedeeld gekregen, wel verdiend. Tiesto bekijkend, was de inzet voor hem alleen al beloning genoeg. De rest interesseert hem weinig. Deze hond kijkt alleen maar vooruit en blikt niet terug op eerdere successen. Daar wordt hij niet koud of warm van.

Oh ja, Tiesto geeft er niet om om over te werken ingevolge de Arbeidstijdenwet politie. Noch om hitte, koude, drukte of dingen waar mensen zich druk om maken. Tiesto's mindset is altijd handelen in de geest van een volgende sportieve ontmoeting. 

Helaas gaat hondengeleider Henny afscheid nemen als hondengeleider samen met zijn hond Tiesto. Daarom heb ik deze mooie actie van Tiesto opgetekend als eerbetoon en blijk van mijn waardering voor de onverzettelijke daden en betrokkenheid van deze dappere diensthond.

Ik moet nu denken aan de film War-horse van Steven Spielberg. Als metafoor. Wanneer dit paard in een kluwen van prikkeldraad door de loopgraven rent en door niets of niemand te stoppen lijkt. 

Tiesto is een mooie Mechelse herder,  bijna gitzwart van kleur met een gespierd gestroomlijnd lichaam met oren als spiedende onderzoekende antennes en een gouden neus. Ook Tiesto is niet te stoppen. Netels en stekels deren hem nauwelijks.

Ps: Dit verhaal is slechts en alleen opgetekend uit de invalshoek van de inzet van diensthond Tiesto. De ervaringen en inzet van de andere collega’s zijn niet opgesomd maar wel zo belangrijk. Echter dat is een andere trieste schrijvens-waardige gebeurtenis.

Tiesto nogmaals bedankt voor je inzet en betrokkenheid steeds maar weer. Het ga je goed jongen.