RE: interview Amsterdamse hoofdcommissaris

Het NRC interview met de Amsterdamse hoofdcommissaris.

De link = http://vl-nieuws.nl/mijn-agenten-hebben-het-te-druk-voor-hun-werk/ .

Ik heb dit interview gedeeld, geretweet maar net nog niet gefacebookt. Want dan sneeuwt mijn eigen blogserie te zeer onder. Maar het stuk blijft in mijn gedachten hangen.

Als oud rijkspolitie diender heb ik nog op Schiphol gewerkt tijdens de vele detachementen luchthavenbeveiliging. Dus voel ik enige verbondenheid met Amsterdam en de voormalige plek van huisvesting, het Districtsbureau van de Rijkspolitie, Sarphatistraat 110.



De hoofdcommissaris noemt tal van heftige werkzaamheden in de hoofdstad waaronder de vele politieke aangelegenheden die de hoofdstad met zich mee brengt, en verder terreur en misdaad. Al deze zaken moeten gescreend, ingepast in personeelssterktes, onderzocht en  uitgevoerd worden. Grote spanningsvelden brengt e.e.a. met zich mee, vooral richting politieke verantwoording wanneer er onverdroten iets mis mocht dreigen te gaan.

Wat het interview aandraagt geldt niet alleen voor de centrum gemeente Amsterdam maar ook daar buiten en nog verder daarbuiten, zoals bv in Limburg. Laten we mijn plek van tewerkstelling bekijken. Sittard-Geleen heeft 100% meer buitenlandse grenzen dan Amsterdam.

De bottleneck van Nederland is thv Sittard-Geleen hemelsbreed 5 kilometer en daar reis je vrijelijk ongecontroleerd i.v.m. de open grenzen van België via Nederland naar Duitsland. Daarbij hebben wij ook te duchten van terreur en beteugeling hiervan. Grensoverschrijdende (drugs) criminaliteit is bij ons een moloch van jewelste. Het voelt aan als water naar de zee dragen.

Nu met Pasen is het te druk. De Amstel Goldrace legt het hele Heuvelland plat en slurpt de mankracht binnen de politie op. Met Pinksteren mogen we Pinkpop met vele duizenden bezoekers uit den lande verwelkomen. In heel Nederland wordt er Koningsdag gevierd, zo ook bij ons. Verwarde mensen, een kennelijk politieprobleem bij uitstek groeit in heel Nederland uit zijn totale voegen. Vergeet daarbij niet de oktoberfeesten in Sittard. Die worden stilaan groter dan in de bakermat München. Echter dit terzijde. In Limburg zijn er veel grote en kleine feestjes, van schutterij, OLS, processies, etc. te veel om op te sommen.

Kennelijk moet net als in de hoofdstad ook bij ons publiek massaal aangetrokken worden door de commercie en talrijke festiviteiten. Denk maar eens aan Groove Garden in Sittard of Solar in Remundj. In Limburg stikken we ook van het (on)eigenlijke politiewerk en moeten we meer met minder doen en adhoc op alles reageren wat in de openbare orde sferen van de aanvragende nimmer aflatende gemeentes, op ons af komt.

Deze buitenissigheden komen bovenop het normale politie- en wijkwerk. Prioriteiten stellen daar is de politie nog steeds niet goed in. We doen het derhalve altijd fout, want het moet bijna altijd anders volgens de bijna 17.000.000 bondscoaches die ons land telt. Ook in Limburg vinden er tal van inbraken plaats. Donkere dagen offensieven zijn het kortstondige antwoord op de jaarlijkse inbrekers hausse. We worden beter in het temperen en tegengaan van inbraakgolven. Inbraakgolven, daar moet innovatief sterk op ingehaakt worden.

Limburg vergrijst sterk en de populatie wordt steeds kleiner volgens de toekomstbeelden. Echter de vergrijzing wordt steeds kleiner in tegenstelling tot de profetieën. Uw politie vergrijst even sterk mee. Bij woningbouw is het credo afbraak voor nieuwbouw. Asbest saneringen en elk dak vol timmeren met zonnepanelen, als ultieme opgave en wens van de provincie. Boeren stoppen bitter, omdat de nood te hoog is, massaal hun geliefde werkzaamheden.

De burgers worden steeds minder tevreden over de politie en het gezag. Dat is landelijk zo. De 2-jaarlijks politie monitor is een afrekenend model i.p.v. innovaties die het tij genoeg doen keren. Handhaving is een probleem. Zelf denk ik dat er maar een partij is die zich aan alle regels moet houden ten koste van vrijspraak of ontslag van rechtsvervolging. De politie dus, die als onmogelijke taak alle tenlasteleggingen moet bewijzen bij de rechter.

Kennelijk vindt ook de Amsterdamse hoofdcommissaris de politie te wit. Daar moet voor 50% van de nieuwe aanwas verandering in komen. Dat vindt onze Nationale korpschef ook. Dit onderwerp heeft bij mij reeds de geschreven revue gepasseerd in mijn blog;

http://hantummers-wijkagent.blogspot.de/2017/02/uw-politie-is-te-wit.html

XTC labs zijn vooral gevestigd in Brabant en Limburg. Team Ondermijning heeft een zware kluif hieraan in heel Nederland.

Vrij parkeren bij politiebureaus voor collega’s wordt overal in den lande ervaren als een groot probleem. De belastingdienst gaat mogelijk over tot aanpak van vrij parkeren en dit financieel belasten omdat dit gemiste inkomsten of zo zijn!  Elke politieregio heeft te maken met specifieke problematieken. Harmonisatie in deze vraagstukken zal altijd appels vergelijken met peren zijn. Overal wordt brood gebakken maar de smaken zijn verschillend en soms niet lekker.

Meer personeel, meer middelen en meer voertuigen schijnt de utopie van de toekomst te zijn. Vooral nu er steeds meer met de computer gewerkt wordt. Bekijk ook de petitie politie tot maximaal 62 jaar ivm de vergrijzing. Deze petitie past precies op mijn dienstbare situatie en die van vele andere collega’s.

De link = http://www.petities24.com/politieagent_tot_max_62_jaar

Of de burgers hier blij zijn met deze uitkomsten en prognoses valt te betwijfelen. Ik zelf gok op meer zelfredzaamheid en verdraagzaamheid in combinatie met omgekeerde bewijslast voor veel zaken waar de politie nu te veel inspanningen voor moet doen.

„en dit is mijn droom”

Cultuur dingetjes

Tijdens het winkelen kom ik haar weer eens tegen. Hallo, hoeishet? vraagt ze zoals altijd aan mij met een altijd durende big smile. Dan begint een leuk gesprek. Zij kent mijn vrouw en dochter en vraagt ook  oprecht en geïnteresseerd naar “mien maedjes”. 

In de woelige tijden ver teruggeblikt in de vorige eeuw, in het tijdperk van de rijkspolitie heb ik met haar en haar ex-man veel te doen gehad. Beiden zijn van buitenlandse komaf. Geen asielzoekers maar zij zijn meer te vangen onder de terminologie gastarbeiders. U weet wel in de jaren ‘60 zijn vele buitenlandse mensen Nederland binnengehaald om werk te doen wat vele Nederlandse mensen niet meer willen uitvoeren en er hun neus voor ophalen. Zeg maar de tijden van weleer waar banen voor het oprapen liggen en mensen die niet meer willen, hartelijk gesteund met het briefje van de dokter of wegens VUT regelingen met -58 jarige leeftijd vrij en blij met pensioen zijn (moeten) gegaan.

Haar ex werkt in de nabijheid van hun woning bij een grote werkgever, is lid van verenigingen in de buurt en sociaal aangepast en geïntrigeerd in de maatschappij. Zij is verplicht bezig met huishouden en het opvoeden van de kinderen. Buiten komen zoals haar ex-man dat vrij en blij doet is er voor haar niet bij. Dat is kennelijk cultuur historisch voor haar bepaald. Volledig top-down.

Zij heeft nooit een hoofddoek gedragen maar gaat toch in contact met de mensen uit haar buurt. Dat wordt haar niet in dank afgenomen door haar ex. In die woelige tijden vol spanningen ben ik als politieambtenaar geregeld bij dit kennelijk liefdevolle echtpaar over de vloer gekomen. Waarom? omdat spanningen dit noodzakelijk maken. Niet leuk, zeker niet voor de kinderen. Die krijgen van zoiets toch een grote kans op een knauw, of niet soms!

Ik heb telkens de zelfde verhalen aangehoord. Tussen haar en haar ex-man leveren de spanningen non verbale fricties op waar het gezin, de kinderen en vooral zij veel ongemakken van ondervinden. Soms zijn er bij haar aan haar lijf sporen te zien van non verbaal ingezet gedrag. Emoties tussen haar en haar ex-man lopen steeds verder op in de negatieve turbulentie. Al mijn collega’s balen als ze weer eens naar dit adres toe moeten. Ik zei het al, veel is cultuur historisch bepaald. Daar kunnen wij met onze Nederlandse mores schijnbaar niet tegenop. Bij ons mag bijna niets maar kan alles, vooral weerwoord bieden tegen alles en iedereen.

Toeval of niet maar regulier als ik op dienst ben krijg ik regulier de opdracht om naar dit gezin toe te gaan. Zij zijn altijd beleefd tegen me ook al praten ze hard en vol emoties, vooral de vrouw.

Noodkreten in een mistige schimmige omgeving voor haar de enige reddingsboei om het hoofd boven water te kunnen houden. In die woelige weerbarstige tijden is het moeilijk om op te treden als politie en de situatie tot een wenselijk aanvaardbaar sociaal maatschappelijk niveau terug te voeren. Zij doet nooit aangifte. Meer een stille schreeuw om hulp en advies, steeds maar weer opnieuw. Aangifte doen ten slotte is een schande voor het hele gezin. Politie aan de deur is in mindere mate opzienbarend. 

De vrouw is en blijft te lang ongewild slachtoffer. Te weinig voor een blijf van mijn lijf huis en teveel sores en geweld om als politie niet te reageren. Een lastig dilemma. Huiselijk geweld met uit huis zetten van de dader is nog een utopie in de samenleving van toen.

Op een gegeven moment heb ik tegen haar gezegd dat de beste oplossing waarvoor zij kan kiezen, scheiden van haar huidige ex-echtgenoot, is. Uiteindelijk heeft zij samen met haar kinderen voor deze totaal westerse oplossing gekozen. Direct hierna is voor haar en de kids de zon opnieuw gaan schijnen. Zij heeft de zorg gedragen voor de opvoeding en haar ex-man heeft haar gelukkig met rust en losgelaten. Van eerwraak en dergelijke misstanden is nimmer gebleken. Ik heb op dit gezin -waar mogelijk-  de maatschappelijke zorgverlening op gezet.

Praten heeft uiteindelijk toch geholpen en praten is omgezet in aanvaarden en handelen dat het niet meer kan zoals het gaat. Vooral wanneer je met je partner niet meer door een spreekwoordelijke deur kan gaan. Dan moeten de wegen zich splitsen ook cultuur technisch en zonder gezicht verlies.

Altijd -ook nu weer- wanneer zij mij tegenkomt zegt zij steeds weer tegen mij dat ze nog altijd blij is met mijn goeie raad en bijstand van toen en dat zij heeft gekozen tegen haar opvoeding in, voor haar eigen geluk en dat van haar kids. Dat heeft zij mij bij vorige ontmoetingen ook steeds verteld met een big smile en dat zal altijd zo blijven. Ze heeft het financieel en maatschappelijk nooit breed gehad maar toch is zij heel gelukkig. Haar kinderen leren en werken en dragen hun steentje bij in de maatschappij. Zij is nu een liefdevolle oma.

Als slotzin zegt zij tegen mij dat het beter is een goede buur te hebben dan een verre vriend of weerbarstige familie. Deze gevleugelde uitspraak heeft zij van haar eigen vader, die er net zo modern en westers over denkt. Mooi toch!

Oh ja, by the way; zij is opnieuw getrouwd. Zij blijft ratelen en vertellen en dan plots hoor ik de claxon van haar autootje. Ze moet weg want haar echtgenoot die al een poosje rustig afwacht achter het stuur, moet naar zijn werk. Ook dat is bepaald. Leuk dat zij altijd tijd maakt voor een kort praatje en mij herinnert aan haar problemen en zelf gekozen oplossing, met een duwtje in haar rug.

Wat kan het leven toch mooi zijn,