Cocain is shit

Al enige tijd geleden kregen mijn maat en hondengeleider Henny en ik een melding van een hevige vechtpartij tussen wederhelften waarbij de vrouw het onderspit had gedolven. Zij zou letterlijk en figuurlijk in het slijk der aarde liggen. De locatie was een druk bezochte verbindingsweg ergens in ons bewakingsgebied, onder de DSM vlag.

Het was op een vrijdagmiddag. De zon scheen er lekker op los maar in de gepasseerde nacht had het flink  en langdurig geregend. Een waar modderbad was het resultaat. De temperatuur was aangenaam en door het opdrogend wegdek kregen we via onze neusgaten genoeglijke frisse lucht in onze longen naar binnen gepompt. We wisten dan ook niet wat we bij deze melding  zouden kunnen aantreffen. Maar goed anders waren er vele surveillance auto’s meegestuurd en was het wellicht op een flinke kloppartij uitgelopen.

In de bewuste straat was het druk en we konden niet zo snel doorrijden. Knipperende auto dimlichten afkomstig van passerend publiek maakten ons attent op de naderende chaos of modder-bende.

Daar wil ik best wel even op inhaken. Vaak als we een melding krijgen en onze dienstauto manoeuvreren naar de locatie, dan denken mensen of hulpvragers steeds dat we hen niet zien en zomaar voorbij zouden kunnen rijden zonder te helpen. Zwaaien, toeteren en zo is dan steeds weer een gegeven. Ook al remmen we de dienstauto af en draaien we om of stoppen bijkans. Steeds weer een bizar punt wat mij opvalt. Maar dit als vreemd gegeven als de politie nadert.

Onverwacht naderde ons een  werk busje waarin 4 gespierde omvangrijke bouwvakkers zaten. Hoe ik dat weet? Aan hun kleding, gebruinde torso’s en last but not least de materialen in de laadbak, waaronder de  speciemolen.  De buiten proportionele arm van de bestuurder omarmde het autoportier bijna helemaal. Zij wezen ons de weg door het maken van gesticulerende armgebaren als ANWB richtingaanwijzers. We zaten dus op de goeie route.  Via deze zee van armgebaren en knipperende dimlichten naderden wij ons doel tot op korte afstand. Wat opviel was dat niemand stopte of gestopt was. Vreemd. Normaal worden gewelddadige situaties door het publiek geapprecieerd en staat men hier gedegen bij stil met gsm’s met videofunctie en zo om You Tube te kunnen voeden. Deze keer niet. Hoe dat kwam? Dat zal ik uitleggen.

Wij arriveerden als onderdeel in een in een langzame fnuikende file, want men durfde bijkans niet te passeren. Wij waren getuigen van een beëindigd onderling dispuut tussen een man en een vrouw. Zij waren kennelijk uitgesproken en uitgevochten. Hun auto stond half in de berm. De man stond rustig rechtop en de vrouw lag languit in berm. De man had gemillimeterd haar dus zag je bijna zijn fontanellen. De vrouw was onredelijk aan het krakelen. Was niet meteen een touw aan vast te knopen.

De strakke huid op de man zijn kop had in zijn werkbaar of crimineel leven al heel wat harde lichamelijke confrontaties weerstaan. Diepe littekens waren erin gegroefd als een prijskaartje van doorstane ellende of momenten van euforie over de gevallen rivalen of vijanden. Zijn ogen in zijn hoofd stonden rustig en beheerst, net als die van de robot uit de film de Terminator.

En een gelijkwaardig figuur had hij dan ook. Ook hij droeg een zwarte halflange jas. Onder zijn jas staken twee forse benen uit die in staat waren om zijn omvangrijke torso te dragen. Ik schatte hem al snel op 120 kg vol met adrenaline. Zo’n figuur waar je absoluut niet mee wil vechten, gezien de geringe kansen van nagenoeg iedere opponent tegen hem.

Zijn toekomstige ex wederhelft of hedendaagse sparringpartner was als een frêle vlinder. Ik zei al dat het geregend had. Haar lichaam en kleding zaten helemaal onder de modder. Zij had lange zwarte manen en een mooi slank vrouwelijk figuur. Of het een beauty was ? Ik denk dat ze daarmee wel fiks bezig was geweest door dit ongewild genomen modderbad. Of ze nou mooier was. Dat kon ik niet goed zien of bepalen. In ieder geval was ook zij doorleefd van lange avond- en nacht soiree's 

Daar stonden Henny en ik dus samen met dit vreemd uitgedoste koppel. De voorbijgangers reden nog steeds voorbij dit miniatuur slagveld. De man zijn uitstraling was er een van, vooral niet stoppen.

Beiden hadden de gevaarlijke witte poeder in de neus geschoven in hun woning. Door dit goedje krijg je veel conditie en andere waarnemingen van lichaam geest en feest. Dit had erin geresulteerd dat zij hun dierlijke driften wederkerig of bilateraal hadden botgevierd tijdens een marathon sessie.

Daarna volgde de afdaling uit powder mountain en het ontwaken uit de kunstmatig psychedelische wereld van wit poeder. De uitkomst was een kater en aldus kregen beiden flinke stress. Zij was weggegaan en hij had haar met de auto weer opgepikt, onderweg. Dat was niet zonder slag of stoot gegaan. Gelukkig voor de frêle vlinder had hij zijn krachten niet gebruikt door haar te slaan. Hij had haar omgeduwd. Deze landing in de modderige berm had haar geen goed gedaan en aan het einde van haar latijn was ze verdoofd blijven liggen met haar kater en zo. Overigens tot schrik van de passanten die de politie geïnformeerd hadden. Gelukkig maar. Wie weet wat er anders had kunnen gebeuren.

Om te onderzoeken wat waar was aan dit verhaal en het feit dat de vrouw mededeelde dat zij was mishandeld door deze terminator werd aan hem medegedeeld dat hij mee moest naar het politiebureau.

Dat vond hij niet leuk en dat wilde hij niet noch gaf hij zijn medewerking om vrijwillig mee te komen. De diensthond liet al flink van zich horen achterin de dienstauto. De dienstauto brulde, snoefde en bruiste van ingetogen honden-geweld en veerde als een lichtvoetig veertje heen en weer.  

De hond –de voorganger van Tiesto- wilde zielsgraag zijn baas helpen. De terminator werd hier niet koud of warm van. Later bleek dat hij niet vies was van kooigevechten tegen mens of dier.

Ongetwijfeld had hij veel littekens op zijn ziel maar waarschijnlijk ook nog op zijn torso. Allemaal littekens van moed of domheid van weleer. Vechten met hem had weinig tot geen zin en dus werd aanstalten gemaakt om de diensthond erbij te halen. Echter zwaar geweld tegen zwaar geweld zou hier niet werken, bedacht ik mij opeens.

Dit van der Geest type was niet onder de indruk van politie en/of diensthond. Bij mij kwam de gedachte op dat zijn lichaamsmiddelpunt erg hoog was. Het enige wat hem zou kunnen deren was een gerichte low kick tegen de binnenkant van zijn knieën. Crush. Op zijn granieten kop kreeg aangewende slagkracht met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid geen zichtbaar resultaat. 

Dus in een tunnelvisie stapte ik af op deze Goliath. Hij was 2 koppen groter dan ik. Ik sprak hem aan en deelde hem mede dat wij gingen uitzoeken wat er aan de hand was en dat hij daarom toch mee moest. 

Ik pakte hem vast bij zijn arm en liep met hem terug naar de auto. Wat hij overigens eenvoudigweg toeliet. Ik boeide hem af  - want dat waren de veiligheidsvoorschriften en niet persoonlijk bedoeld zo deelde ik mede - maar ik behandelde hem met respect. Om een deuk in het portier te voorkomen duwde ik zijn granieten kop omlaag en nam rustig plaats naast hem. Henny was ondertussen al met de hond bezig om hem terug in zijn hok te zetten. Gelukkig was de inzet van de hond niet nodig. 

Aan het bureau gekomen heeft de terminator zijn verhaal gedaan. Cocaïne gebruik liep toch als een rode draad parallel mee op zijn levenspad. Hij was als grote man achter evenementen zwaar beproefd op zijn alertheid en daar hielp cocaïne mee in zijn marathon werktijden. Hij verdiende er financieel goed aan. De ene cocaïne gebruiker herkent de andere  vrij gemakkelijk en dit maakt dat deze polen elkaar ongenadig ruiken en blijven bekoren. 

Hij had al vaak in het gevang gezeten en ook in zijn jeugd langdurig geïnterneerd. In zijn familie was geweld heel normaal net als het drinken van melk. Zijn broer zat een levenslange gevangenisstraf uit. Enfin geweld zat hem als een gegoten jas. Echter dom was hij niet en deed aan kansberekeningen. Vandaag zag hij dat die 2 van de politie niet terugdeinsden.

Tijdens zijn verhoor maakte de terminator mij nog een compliment. Mijn natuurlijke uitstraling zonder kapsones hadden hem zijn agressiviteit geheel ontnomen en dat was voor hem  het ogenblik om niet te gaan vechten met de politie.  Het onderzoek naar de blijkbare mishandeling liep uit op een sepot. De knipperlichtrelatie zal mogelijk nog af en toe geknipperd hebben en is voorstelbaar verdampt als een koude kille mist voor warm zonlicht.

Bleek weer eens dat respectvol benaderen toch zijn vruchten kan afwerpen. Gelukkig was zijn kater na  cocaïne gebruik aan het bureau geheel verdwenen.