Kalasjnikov, een dodelijk vuurwapen

De vraag is niet of een politieman of -vrouw in aanraking komt met een persoon met een vuurwapen maar wanneer. Ooit overkomt het je. Vaak onverwacht met een ongekende levensbedreigende impact. Hopelijk is op een dergelijk moment het geluk aan je zijde, samen met je tools van professionele alertheid.

Het kan altijd gebeuren, aangestuurd door de meldkamer of op eigen initiatief wanneer een auto gecontroleerd wordt waarvan vooraf onbekend is wat de inzittenden, buiten de kentekenhouder, op hun kerfstok zouden kunnen hebben. Tijd om alles vooraf te checken behoort niet altijd tot de mogelijkheden.

Bij de incidentenafhandeling ben je meestal met zijn tweeën onderweg en kun je afspraken maken. Wie spreekt aan en wie observeert de te controleren personen in de hedendaagse jungle die openbare ruimte heet. Solo motor rijdende collega’s krijgen het voor hun kiezen. Normaliter geen back-up in de buurt.

Gezond boerenverstand en de nodige voorzichtigheid begeleidt ons op het pad van gerechtigheid.

Uit woningen heb ik zelf vele vuurwapens uitgehaald, wanneer er een vuurwapen voorhanden is. Afgedekt met machtigingen tot binnentreden wordt dan een onderzoek ingesteld en het noodzakelijk kwaad achterhaald al dan niet na zoeking en vordering tot uitlevering van het dodelijke spul.

Als wijkagent ben je vaak alleen op pad in de toegewezen buurten of daar waar nodig. In drukke maar ook in rustige wijken, ligt het gevaar op elke hoek op de loer. Elke buurt heeft zijn criminele aandachtspunten.

Ooit ben ik bij een dergelijk - crimineel krenten in de pap - adres uitgekomen voor het betekenen van een brief van justitie over een zitting o.i.d. Degene aan wie de betekening gericht is, heeft tot dan toe niet gereageerd.

Uiteindelijk komt het justitiële stuk bij mij terecht. Ik ga in uniform gekleed naar deze woning. Op dit adres hebben zich in het verleden tal van illustere zaken afgespeeld die door justitie en politie zijn opgepakt. Zware criminele zaken. Er staat een grijze bedrijfsbus op de oprit. Vreemd want een dergelijke bus heb ik daar nog nooit gezien. Op aanbellen wordt uiteindelijk gereageerd.

Door een kerel met een granieten kop –als uit een strip verhaal- wordt de deur geopend. Ik ken hem niet. Wat moet je hier, vraagt hij. Ik vraag of hij de bewoner is. Ik weet dat hij niet de bewoner is. Ik krijg geen duidelijk antwoord. Ik word niet uitgenodigd om binnen te komen. De deur blijft op een kier geopend. De granieten kop is niet vereerd met mijn bezoek. Hij vraagt weer van; wat kom je doen. Ik zeg hem dat ik de bewoner moet hebben en dat ik aan hem geen uitleg verschuldigd ben over het waarom. Het gesprek gaat stroef. Ik blijf nonchalant maar innerlijk tot het uiterste gefocust. Je weet maar nooit.

Ik maak geen aanstalten om mijn zin door te drijven. Noch maak ik aanstalten om naar binnen te gaan. Ik weet niet wat mij daar eventueel te wachten zou staan. De bewoner is er niet. Ik heb verder geen rechten en dus vertrekt deze politionele postbode weer, terwijl mijn innerlijke alarmbellen blijven rinkelen. Ik ben ervan overtuigd gezien mijn eerdere ervaringen dat hij niet alleen is in dit wespennest. De granieten kop zegt niet te weten wanneer de bewoner terug komt.

Ik noteer het kenteken van de bedrijfsbus op de oprit. Op het bureau maak ik in ons bedrijfsprocessensysteem een melding aan waarin ik het kenteken noteer. Ik ga dan weer over tot de orde van de dag.

Een tijdje later word ik gebeld door een recherchedienst. Zij hebben mijn bericht gelezen. Het kenteken en de locatie hebben geleid tot een hit en een prangende vraag. Zij vragen mij naar bijzonderheden en ik krijg het signalement van de kentekenhouder te horen. Alle signalement gegevens blijken te kloppen met mijn eerdere bevindingen van de granieten kop.

Het is een moordenaar die is veroordeeld en ontsnapt is en nog 13 jaar gevangenisstraf moet uitzitten.

Ik realiseer mij dat als die persoon zich bedreigd had kunnen voelen door mijn aanwezigheid en dat hij mij snel had kunnen afknallen. Dat afknallen gaat eenvoudiger vooral als je al eens iemand hebt vermoord, lijkt mij.

Een politie-uniform laat sommigen in de stress, rare sprongen maken om uit handen te blijven van politie en justitie. De granieten kop heeft de rust bewaard. Ik vraag mij alleen af wat hij in zijn hand heeft gehad achter de deur. Wie zal het zeggen!

IBT dag.

Waarom vertel ik deze inleiding? Door de IBT lesdag. De wereld ligt nog steeds onder een vergrootglas van terrorismedreigingen. De vraag is wanneer Nederland het doelwit zal gaan worden. 

Kijk maar naar de helden die de treinterrorist in de THALYS van Amsterdam naar Parijs buiten gevecht hadden gesteld nadat de terrorist zijn Kalasjnikov op de wc heeft doorgeladen. Dat klik geluid herkennen slechts sommige professionals waaronder de Amerikaanse helden. Wat een gigantisch bloedbad hebben zij voorkomen in deze propvolle mensentrein.

Door de terroristische acties in de landen rondom Nederland is er nog steeds sprake van een dreiging. Tot nog toe is het rustig maar de alertheid begint af te takelen. Adhoc zaken en de waan van de dag maken ons politiemensen weer ietwat nonchalanter. Raar, want de wereld die politie heet is omgeven van dreigingen, geweld- en vermogensdelicten maar vooral door geweld.

Het lijkt erop dat de mensheid een gen in zich heeft dat vernietigingsgezind is. 

Onveiligheidsgevoelens in de maatschappij nemen gevoelsmatig toe ook al zeggen grafieken van de ministeries anders.

De IBT docent laat ons groepje als intro in de levenslessen voor deze dag een aantal geweldszaken zien die ook al in opsporing verzocht uitgezonden zijn. OMG’s = Outlaw motor gangs, plaveien hun paden en tarten de onderlinge pikorde maar ook politie en justitie. Terrorisme kent hoogtijden. 

Geweld neemt schrikbarend toe en het vuurwapengebruik is explosief stijgend. kijk maar naar de mediaberichten waarin slechts het topje van de ijsberg boven water komt aan inbeslag genomen spul.

U kent ongetwijfeld dit filmpje van Frankrijk waarin twee gemaskerde terroristen in een auto stappen en op een politieauto afrijden en met een Kalasjnikov beginnen te schieten ten tijde van Charlie Hebo. Er is dan al een politie slachtoffer te betreuren. De politieagenten in de auto met zwaailichten reageren snel en goed. Zij maken zich uit de voeten en zoeken een veilig heenkomen.

Wij krijgen in de IBT les een Kalasjnikov te zien en te voelen. Een eenvoudig maar uiterst doelmatig dodelijk wapen dat nooit faalt. De daadkracht en indringend vermogen van Kalasjnikov is ongekend in doeltreffendheid en dodelijke precisie. Geen politieharnas is ertegen bestand. Via het Oostblok is dit vuurwapen overigens vrij gemakkelijk aan te schaffen voor een aanvaardbare prijs. Terroristen hebben Kalasjnikovs ter beschikking.

Het Kalasjnikov projectiel gaat door meerdere autoportieren en harnassen heen. Het slaat bressen in muren en is ongenaakbaar in kracht en uithoudingsvermogen. Met deze informatie in ons achterhoofd gaan we een aantal praktijk casussen draaien met een terroristische acties. We pakken ons lichaam en hoofd goed in met beschermende kleding. Treffers op de huid betekenen sowieso blauwe plekken!

Communicatie in een dergelijke shooting gallery is uiterst belangrijk. De casussen met terroristen in het vizier volgen elkaar op in een moordend tempo, uit verschillende ooghoeken en veranderende situaties. Volledig geënt op reële praktijk situaties.

Je eigen veiligheid blijft het belangrijkste, want eenmaal dood, kun je niemand meer helpen. Dus dekking zoeken. Vuurwapens herkennen. Ook al heb je je vest en harnas eroverheen aan, een Kalasjnikov projectiel kan er doorheen gaan. Vragen aan terroristen met welk kaliber ze schieten is natuurlijk een irreële geestigheid.

De IBT dag wordt vervolgd met de verplichte schiettoets en een aantal mooie reële praktijkoefeningen, geënt op vuurwapen dreigingen.

Als laatste blok nog een opfriscursus in levensreddende handelingen, de reanimatiecursus en bedienen van de AED.

Deze IBT dag is kwalitatief gezien een mijlpaal tot nog toe, volgens mijn eigen beleving. Chapeau voor de bevlogen docenten.

Kwantitatief gezien zijn de 32 uur per jaar IBT lessen bruto nog steeds aan de ondermaatse kant. 

Hoop doet leven wanneer we elke maand dergelijke praktijklessen zouden krijgen.

Safety first, arbeidsomstandigheden en #CAO politie 2015, 

Een te zuinige electrische fiets

Een tijd geleden alweer op een lekkere warme zuurstof arme avond rij ik met collega Ad, surveillance in de buitengebieden van de gemeente Sittard-Geleen. Zo ook door het Limbrichter-bos in Limbricht, op een stuk weg dat verboden is voor auto’s.

Wij als politie mogen daar wel rijden voor toezicht en handhaving. Ondanks boze onbegrijpelijke blikken van mensen die wij passeren op onze rondes.

De mogelijke gedachten van "die menen dat ze alles mogen" spuien spreekwoordelijk als een sissend stomend overdrukventiel uit hun oren. Gelukkig dat we toch toezicht houden deze keer.

Op een kruising van asfaltwegen midden in het bos staat daar  een ziel verloren levend standbeeld van een man die voorover gebogen staat over zijn fiets.

een vreemde situatie dus maken we een halt bij de persoon. Dit menselijk standbeeld beweegt vreemd genoeg niet. Uitgestapt zien Ad en ik dat, een oude man helemaal lichamelijk kapot voorover gebogen staat over zijn fiets. Zijn lichaam heeft het kennelijk opgegeven uit gebrek aan brandstof of een plotselinge opkomende ziekte. Mogelijk zelfs een hongerklop zoals iedereen dit uit het fiets-renners wereld kent! 

Ja dus. De oude baas heeft al 81 kerven op zijn persoonlijke eeuw-ladder achter de rug. Later blijkt dat hij nog dagelijks fietst op zijn nieuwe elektrische fiets. De ondersteunende accu is erg duur geweest. De man gaat hier zeer voorzichtig en veel te zuinig mee om. Ik leg dit nog uit.

De man kan hij geen boe of bah meer zeggen en heeft zelf moeite om zijn thuisadres te benoemen. Hij heeft niets te drinken bij zich noch een telefoon. Het is warm en loom weer met kennelijk te weinig zuurstof voor deze gepensioneerde Joop Zoetemelk.

Om erger te voorkomen stellen wij hem voor om hem in de politieauto naar huis te brengen. Dat wil hij echter niet. Eventjes uitrusten en dan gaat het wel weer, zo zegt hij. De politie heeft ten slotte veel belangrijker werk te doen! Na enige overredingskracht gebruikt te hebben, zwicht hij voor ons comfortabele voorstel en vervolgens neemt hij plaats voor de eerste keer in zijn leven in een politieauto, zonder het predicaat van boef te krijgen.

Hij vraagt tijdens de rit wel nog aan mijn collega Ad wie er nog meer aan het praten is. Blijkt onze mobilofoon te zijn met opdrachten en informatie van en door de meldkamer uit Limburg. Wat een openbaring voor hem. De politie is toch al de tijd van de rooksignalen ver voorbij. Dat weet hij nog niet want hij heeft in zijn leven de politie nog niet nodig gehad, in tegenstelling tot vele anderen.

Ik mag op zijn fiets huiswaarts rijden. Ik zie aan hem dat hij dit niet leuk vindt. En ja hoor daar komt de aap uit de mouw als ik ga fietsen op zijn eerdere verworven heiligdom. Rechts zitten de 8 versnellingen en links de blokjes om de accu in te stellen en de trapkracht energie te verkleinen.

Kennelijk is het zuinig zijn met de fiets belangrijker dan zijn AOW gezondheid. De ondersteunende accu is op het aller aller aller laagste niveau ingesteld. Dus de ondersteuning is als nihil te betitelen.

Ik zet de versnelling op het hoogste niveau en de accu ondersteuning (wil ik wel eens meemaken) op het hoogste ondersteuningsniveau. Daardoor rijd ik langs de wegen in de richting van zijn thuisadres met de hoogst mogelijke toegestane maximum snelheid van 25 kilometer per uur. De zweet- en inspanningsgrens bereik ik helemaal niet. Super gevoel, deze top ondersteunende tover-fiets.

Net voor zijn thuisadres wacht de politieauto op mijn aankomst. De oude baas wil niet dat we tot aan zijn voordeur rijden uit angst voor de onrust van zijn echtgenote wanneer ze haar man uit de politieauto zou zien stappen. Ik denk dat de vrouw hem al vaker gewaarschuwd heeft om de accu goed maar dan ook goed aan te zetten.  Tegen beter weten in blijkt even later alweer.

Nadat ik de fiets teruggeef en de man zie opstappen op zijn stalen ros zie ik dat hij de ondersteunende accu alweer op de laagste stand terugzet. Ik op mijn beurt heb de ondersteuning uiteraard weer fors omhoog gezet. Nota bene de accu is nog helemaal vol. Dan vraag ik me toch af waarom deze krasse baas van 81 hierop bezuinigt, ook nog ten koste van zijn eigen gezondheid. Wat een zuunigheid.

Mogelijkerwijze zal hij vroeger of later van zijn fiets vallen met noodlottige gevolgen. Dan pas heeft de hulpverlening en de politie veel werk met hem en zijn zuinige instelling.

We volgen hem op gepaste afstand tot hij bij zijn woning het pad indraait. Uiteraard heimelijk en ongezien.

Een elektrische fiets is bedoeld om er lekker en gezond maar dan wel weer ondersteunend op te fietsen en hier vooral niet op te besparen. Waar is het mis gegaan met de bezuinigingsoperatie. Jeetje wat oenig en ongemakkelijk.

De laatste tijd halen senioren op hun elektrische fiets mij in als ik lekker aan het peddelen ben. Ze racen harder en harder en af en toe dragen ze een valhelm.

Dan denk ik af en toe weer met weemoed terug aan deze casus.