Met pensioen of nog ff wachten!

Vanmorgen i.p.v. de Limburger-krant, mijn nieuwe Samsung tablet op de dagdagelijkse nieuwsgaring nageslagen. Waarin SP Lilian Mathijsen zich hard maakt voor een redelijke pensioenleeftijd voor iedereen. 

De premier belooft in zijn eerdere uiteenzetting in een video opname  dat zware beroepers kunnen stoppen met werken met de gezegende leeftijd van 65 jaar. Deze groteske luchtballon spat uit elkaar want de tijden veranderen nu eenmaal!

Dividend belasting kwam eerder ook al als een schimmige haas uit zijn hoge hoed getoverd. Nu vindt de regeringsleider dat pas na de nieuwe verkiezingen de keuze gemaakt moet worden of de pensioenen qua leeftijd minder stijgen dan de leeftijdsverwachting, ten koste van de vele miljarden! Belastinggeld..

Gelukkig ben ik geen rekenkundige of politiek dier. Ik vind dat gedane beloften in stand gehouden moeten worden Zo niet dan groeit de Pinokkio neus uit tot een …van jewelste. Of  het op het verkeerde been zetten van de daadwerkelijke kiezers. 

Zware beroepen. Ik meen bij vlagen van subtiele verstandsverbijstering of mijn boerenklompengevoel zegt mij dat ook ik een dergelijk zwaar beroep uitoefen, al bijna 42 jaar op dit moment.

Het hakt er behoorlijk in. Alle grafieken en gevoelens over een haalbaar pensioen, ten spijt.

De laatste tijd mag ik deelgenoot worden van collega’s die de minimaal verplichte 40 overheidsjaren levend en wel bereikt hebben. Ze zijn moe gestreden en hun oplaadmechanismen zijn  kaduuk of kapot, zo u wil. Het sprankelend lichtje in de poppetjes van hun ogen is vaak gedoofd en donker.

Jarenlange zware dienstroosters, gruwelijke zaken waarmee zij/wij in aanraking zijn geweest eisen nu eenmaal een zware tol. Zij/wij zijn blij de meet gehaald te hebben en in goede gezondheid afscheid te kunnen nemen van hun werkgever en collega’s. Het leven van een politiemens duurt na zijn/haar pensioen nu eenmaal niet zo lang meer....volgens grafieken en zo.

De politiek is overigens niemand gunstig gezind m.b.t. het pensioen. Pensioen besprekingen halen immers nog steeds het daglicht niet. Onvrede/disharmonie  hieromtrent groeit en bloeit uit tot een walmend spreekwoordelijk melanoom.

Kennelijk kunnen in NL alleen maar de verdachten, de noodzakelijke rechten aanspreken en wets rechtelijk omarmen. Voor slachtoffers en  werknemers helaas nu en nooit niet of beduidend minder dan verwacht.

Bij de politie kan men vanaf de leeftijd van 60 jaar met pensioen. Alleen de te stellen vraag is dan of dit verworven pensioen genoeg is om een normaal financieel leven te leiden of te /lijden! En toch zie ik deze modus steeds meer bij de politie zijn trend zetten.

Je moet dus financieel en maatschappelijk voorzorgen ruim van tevoren, waar mogelijk. Doe je dat niet, dan zit je met de gebakken peren en wordt de arbeidslast steeds zwaarder en het pensioen raakt dan ver buiten zicht.

Vanmorgen heeft onze chef mooie woorden uitgebracht bij het afscheid van een pensioenleeftijd gerechtigde collega.

Vreemd, maar even later twinkelden zijn ogen, Johan het ga je goed…

Vele collega's zullen er de komende jaren ook deze stap volgen naar hun pensioen, ondanks politieke intriges en weerstanden. 

Helaas zal de politionele pensioen uitstroom groter blijven dan de instroom. ook dat is politiek bepaald, een kwestie van geld en grafieken....

Korps-Rijkspolitie-chef-taken

Nav mijn 1e Rijkspolitie landgroep overplaatsing - overigens op eigen verzoek - arriveer ik in een voor mij plotsklaps opgedoemde Déjà -Vu - achtige setting op mijn nieuwe werkplek.

De landgroep waar ik tot dan toe gewerkt heb, ligt ingesloten door andere huizen aan een marktplein, in de vorm van meerdere verbouwde woningen. Een legoblok opstelling van hokjes en kamertjes van ingelijfde huizen die de nieuwe dienders een heuse plek van tewerkstelling en onderdak moeten verschaffen. Soms een doolhof,

Toen dacht men kennelijk al dat, het werk op straat ligt en niet in het bureau. 

Bij aankomst in het nieuwe bureau maak ik hartelijk kennis met de nieuwe collega’s waar ik er al veel van ken vanwege de wekelijkse verplichte dienstsportbeurten. Ja, toen was de rijkspolitie hetzelfde als een hele grote familie van nu.

Het politiebureautje fungeert bij dag en nacht en ontij als een baken, bijgelicht door een blauwe lamp.

De manier van werken gaat vanaf de basis alle kanten op en oogt schijnbaar chaotisch om uiteindelijk in een feilloze ganzenpas te eindigen.

Ik werk inmiddels al 4 jaar bij de politie en kom in aanmerking voor bevordering n.a.v. goed functioneren naar de rang van wachtmeester 1e klasse.

Het Mergelland en dan met name Gulpen en Margraten zijn mijn eerste prachtige oriëntatiepunten in mijn politionele loopbaan. Daar heb ik tal van politiezaken voor mijn kiezen gekregen, doorgeworsteld en tot een goed eind gebracht, waar mogelijk.

Eerst is er het politieberoep en daarna pas de privésituatie van eenieder waar veel aandacht en zorg voor is. De meeste dienders vullen dit patroon van werken en privé in dezelfde volgorde in. Ook ik op mijn beurt probeer hier een serieuze volgzame invulling aan te geven.

De groepscommandant ook op deze nieuwe werkplek is gewend om in ondergeschiktheid aan het bevoegde gezag, orders aan te nemen van bovenaf via dienstorders van de Algemeen Inspecteur tot aan lokale opdrachten van de Burgemeester. Vaak oneigenlijk politiewerk, maar ja dat is nu eenmaal de toonzetting van de aanpak destijds.

Anno 2018 is het van groot belang om een goed te verhaal te hebben vooral vanwege zaken die zijn misgegaan scherp te onderbouwen met oog op beterschap, transparantie en professioneel vakmanschap. De focus ligt tegenwoordig op het bijbenen van de vele nieuwe ontwikkelingen, ad hoc zaken en steeds ingewikkelder politiewerk. De politiek erkent dit niet of nauwelijks. Cijfertjes...

Terreurzaken, handhaving van de openbare orde en de vele varianten van criminele ondermijning nopen het gezag om langs alle kanten innig samen te werken. Slachtoffers van misdrijven krijgen een steeds grotere stem, waar verdachten dit voorrecht al veel te lang genieten....en genoten hebben,

In de politie organisatie wordt het nooit meer beter als toen dacht en denk ik nog steeds, maar ja dat zeggen alle oudjes met hang naar het nostalgische verleden.

Enfin, mijn introductie op mijn nieuwe plaats van tewerkstelling dan, deze gaat vooral over de beoogde dienstplanning. Ik behoor tot de nieuwe lichting en voer dan ook uit wat mij opgedragen wordt. Ik ben gewend aan de generale taakstelling. Je handelt zelfstandig zaken af, waarbij ondersteuning kan worden gevraagd van de groepsrecherche en zo verder. Met een potlood wordt het schriftelijk werk nagekeken. Vaak betekent dit opnieuw typen met carbon tussen de walsen van de Olivetti, overigens dit is geen raceauto maar een typemachine van 15 kg zwaar.

Ondanks dit alles lijkt het erop dat mijn politiewerk van toen veel duidelijk te behapstukken is dan momenteel.

Maar mijn bij-taken die langs mijn neus worden weggezet zijn geen malse aangelegenheden maar een taaie stugge materie.

Mijn vreugde bij het inwerken in de Wet wapen en munitie en Jachtwet groeit stilletjes en langzaamaan. De gemeente leunt daarbij zwaar op de deskundigheid van de familie Hermandad.

Ik weet nochtans van niets maar ik werk mij aan de hand van casussen op tot een kleine zelfredzame.

Makkelijk voor collegae maar voor mij niet altijd makkelijk om deze materie te managen. De spreuk Luctor en Emergo past bij deze immense worstelingen!

In dit land van blinden is dan ook een oog rijk. Ik weet het vaak van tevoren niet of nauwelijks. Jaarlijks, wanneer de aktes en de machtigingen (tegenwoordig verloven) verlengd worden, is het ietwat drukker. De trein van basis politie-zorg stopt niet voor mij,  ongeacht mijn bij-taken.

Jachtwet aangelegenheden daarentegen zijn een moeilijkere materie. Van het met een passer tekenen van een cirkel, tot de gewenste overlappingen toe en tenminste 40 hectare bij elkaar sprokkelen. Vaak een Mission Impossible wanneer er ontbrekende huurcontracten in het geding zijn. De perikelen rondom de jachtwet business doen mijn wenkbrauwen regelmatig fronsen…..

Veel jachtwet personages zijn vasthoudend m.b.t. hun Jachtgebied en mogelijke inmengingen door derden. Per persoon heeft een jachtaktehouder 40 hectare nodig. Echter met toestemming mogen er volgens de Wet ontelbare gastjagers mee. Zovelen, dat zij - spreekwoordelijk - als haringen in een ton vast zouden komen te zitten.

Vuurwapenaangelegenheden m.b.t. vergunning en de verplichtingen zijn iets concreter van aard. Gedragingen conform de Wet (bewijs van goed gedrag tegenwoordig) het aantal verplichte schietoefeningen en de goedkeuring in de omgang met wapens en munitie van de schietvereniging zijn doorgaans voldoende om in aanmerking te komen voor een machtiging.

Dan komt er een persoon bij me die een aanvraag doet voor een machtiging. Hij voldoet volgens zijn schietvereniging aan alle vereisten. Ik luister goed en bekijk de aanvraag. Dan groeit mijn onbehagen om hierin te faciliteren. Er rijzen onoverbrugbare twijfels ook op sociaal- en maatschappelijk vlak.

Na gedegen onderzoek, adviseer ik de Gemeente met een duidelijk NEE. Helaas wordt het ingestelde bezwaar of beroep bij de provincie tegen verlening afgewezen. De persoon in kwestie kan verder gaan met het bekwamen in en de omgang met vuurwapens en munitie,

Dan word ik door de rijkspolitie, elders in Nederland gedetacheerd. Tja, dat doet de rijkspolitie nu eenmaal met haar discipelen. Er is dan nog geen internet noch gsm-telefoonverkeer. Alleen de papieren krantenversie, vaste telefoonlijnen en het journaal.

In de krant lees ik een bericht van een zelfdoding..........

Een vreselijke daad die niet meer te keren is,

Had men maar geluisterd naar rede en niet naar regeltjes,

Kos Panda Safari

Recreëren, wandelen, rond ogen op Kos is sowieso een verademing.  Het eiland is niet zo groot. Eerst Kreta dan Rhodos en dan resideert Kos op de 3^e plek qua grootte. Maar ja wat zegt grootte, het gaat om de kwaliteit en kwaliteit is een plus op Kos, durf ik te stellen.

Vanaf ons Aegean Resort in de buurt van Paradissi - is Paradissie een dorpje of straatje in de bergen? u mag het zeggen – is een lust voor onze onafscheidelijke  benenwagens die onze torso’s fervent en met een besliste en sierlijke flair, voortbewegen. Zulks onder de onophoudelijke kosmische regen van koperkleurige tikkende zonnestralen op alle huidporiën van onze boddies. 

Met suggestieve robotachtige ingeprente landkaarten worden Kos-stad, tal van winkelstraten, cultuur historische  objecten, de haven, waarbij het Engelse kwartier,  enzovoorts automatisch en met uiterste precisie op nonchalance prettige aard, onder onze voeten steevast vandaan gelopen. Geaccumuleerd tot een panoramisch vergezicht aan de kim, einder of horizon, zo u wil.

Dit alles onder de spiedende ogen van het stadje Bodrum-Turkije, dat bij de haven op slechts 3 km verwijderd is van Kos-stad. Met het pontveer namelijk ben je er zo, tenminste as de zee rustig is! We hebben de overtocht niet gewaagd. Want de grote pontveren blijven angstvallig stil aan de kade wiggen en liggen. Je kun n.l. niet voor een minuscuul reisgezelschap van 3 opvarenden –mijn dames en ik in casu - deze  dure overtocht bewerkstelligen. Economisch gezien een duidelijk NO GO.

Na enkele dagen te voet onderweg te zijn, roepen de verlokkingen - eender als die van de nimf aan de Lorelei aan de rivier de Rijn - om meer onderscheidenlijke landschappen en panoramische indrukken.  Dus huren we voor een dag een Panda bij Safari. Geen Chinese Pandabeer uit de dierentuin maar een heus Italiaans fabricaat fiat personenauto van het type panda bij safari Rent a Car. Het is maar dat u het weet,

De Safari-hunter komt op de afgesproken tijd aan bij het resort en we krijgen een korte stylistische door hem minstens 1000x in stelling gebrachte, uitleg. De man heeft iets weg van de acteur Peter Sellers in zijn vertolkingen van inspecteur Clouseau, maar dan helemaal anders! Een beetje dikker en hij is bovendien niet zo bleek van huid als acteur Sellers. Maar dan toch, die Grieks-Engelse bijzondere stem….weergaloos. Lol!

In Kos-stad is de max. snelheid met de auto 40. Daarbuiten 70, zo oreert hij. Bij zebrapaden heb je niet altijd voorrang. Waarschijnlijk wel van de toeristen maar de Grieken hier zijn iets gemakkelijker in het negeren met een noodstop voor onverlaten met smartphones – de zg zombie achtige- die toch achteloos met de nodige stupiditeit een voetstap-gokje durven te wagen….

Ik heb geen duidelijke route ingeprent. Het wordt een dagje onthaasten met volop kijkplezier op onze speelse nakende route. De Egeïsche zee laten we rechts van ons en rijden zo vlak mogelijk langs de kustlijn.

Onderweg worden vele mooie hotels en andere onderkomens op schitterende locaties opgedist op onze netvliezen. Voor de volgende vakantie wellicht? Prachtig prachtig en nog eens prachtig is het credo van deze dag vanaf minuut 1 tot retour in het resort s ’avonds, net voor het donker.

We passeren en kijken onze ogen uit on route. We passeren Lambi, Ammos stoppen bij Cape Skandari. Een mooie plek al laat in het seizoen, de vakanties van velen zijn opgesoupeerd.

Daarna toeren we een stukje op de hoofdweg en gaan t.h.v. Measaria weer rechtsaf om de kustlijn te naderen en de zilte zeelucht op te snoeven. Bij Marmari rijden we terug naar de hoofdweg en door het mooie landschap en bergen heen doemt een mooie plaatsnaam op, Kefalos.  Dus toeren we die kant op. Via bergen, rustige wegen, en mooie ietwat dorre vlaktes, gelijk als in een Italiaanse spaghetti Western, worden pracht en praal van de betoverende landschappen inclusief bergen, als een spervuur-val onophoudelijk op onze netvliezen geprojecteerd. Het ene panorama nog mooier dan het andere.

Voorbij Kefalos rijden wij  vanuit de plateauhoogte naar beneden, een adembenemende reis. Niemand komen we tegen. Soms zijn de wegen oké en op andere momenten ietsje minder, wel berijdbaar maar…

Dan toeren we richting Ag. Ioannis en stoppen daar bij een kapelletje, wit/blauw van kleur.  Dit kapelletje ligt nog hoog in de bergen maar er is een smalle weg, berijdbaar voor auto’s, naar beneden naar de kustlijn. Van een Griek die ons de route vraagt, nemen we op zijn verzoek een foto van hem en het immens mooie kapelletje, ook op zijn rug, voordat hij foto positie heeft ingenomen, hahaHan

De weg valt in het niet bij de passerende flora en fauna met een kleurpalet van jewelste. Zelfs foto’s kunnen de intensiteit niet verraden of exact aantippen. Dus dragen wij deze in onze grijze herinneringen met ons mee.  Kos, shall we visit you again, yes I think!

Enfin, allerlaatst komen we uit bij een gehucht waarvan ik de naam vergeten ben, net boven de Egeïsche zee. De horeca voorzieningen zijn gesloten en het gehucht lijkt op een uitgedroogd woestijn stadje waar de mensen gelukkig zijn weggedreven. En nu, nu komt er een Panda met inbegrip van drie inzittenden die niet smachten naar materialisme maar naar de bijna onontgonnen natuur zoals deze door God of een andere entiteit bedoeld is, gratis voor iedereen. Pro Deo.

De natuur is jaar op jaar in gevecht met de zee om behoud van land. Het land heeft zich ingevreten. De grond parallel aan de kustlijn is kilometers lang versteend en verhard. Daar breekt geen woeste zeegolf ook maar iets aan af. Een natuurlijke defensielijn graniet hard, as a matter of speak/bij wijze van spreken.

De zee wordt gelardeerd met een keienstrand van enkele meters die het blote voeten pad in Brunssum en op andere plekken gemakkelijk kunnen evenaren. Dan vergeet ik te melden dat de temperatuur hemels is met circa 26 graden Celsius. De zee is in beginsel nog gekant tegen onze komst. Het ruwe keien pad gaat vanaf het strand nog ongeveer 10 meter de zee in om daar in zijn geheel op te lossen in mals weldadig doorwaadbaar zand.

Jeetje wat een mooie- en lekkere welness voor lichaam en geest, een oase van weldaad. Dan moet ik er nog bij vertellen dat de zee temperatuur een symbiose is aangegaan met de temperatuur op het land. Zij zijn gelijk aan elkaar. Gelijkstand in tennis heet ook love, dus ook hier op Kos is dit woord meer dan toepasselijk.

Na doorweekt te zijn van het zilte nat, gaan we zonnen op een platte okergele uitnodigende rotsblok. Op dit rotsblok is er geen tijd, haast of iets moeten. De zeewind blaast een mooi repeterend aangenaam deuntje in onze oren en over onze huid onder het toeziend oog van genoeglijke zonnestralen. Een Top ervaring en genieten in het hier en nu. Later is alles anders en niet meer in je handen te vatten, alleen maar in je eigen memories. Oasis, niet de popmuziekband, maar de pure weldaad.

De weg retour betekent een steile rit bergop. Want vanuit de punt van Kos is het moeilijk te flaneren met de auto langs de kustlijn. Dit om de dood eenvoudige reden dat er geen verharde wegen zijn.

Iedereen kent de prijsvraag er is een voettocht naar Rome te winnen. Misschien ligt het plaatsje Rome ook op Kos!!! Ik denk het wel. Een voetreis, dat zou pas wat zijn op Kos, kriskras door het eiland en snoeven van de natuur. Enfin de fantasie gaat op hol met mijn spinsels. Ik begin maar eens met vakantiedagen te sparen,

Op de weg terug en omhoog passeren wij het pittoreske kapelletje weer. Mooi om deze weg weer terug omhoog te rijden. De terugweg blijft apart, mooi en de dorpen die wij aandoen, lijken min of meer op elkaar. Ik kan niet al mijn ervaringen opsommen maar onze vakantie op Kos is de mooiste van allemaal. En er zijn er heel wat voorafgegaan!

S ‘avonds laat terug in het resort sluiten wij dit esthetische etmaal af met een heerlijk diner. Beklonken met een Ouzo……weemoed……de herfst is weer ingetreden en de bladeren in Nederland  vallen als vanouds………..