Uitkijken in het verkeer, ook op rustige weggetjes

 

Een leuke anekdote op de fiets, gisteravond, 12 september 2025. 

Plezier in het schrijven heb ik nog altijd, de politieverhalen  die ik niet geschreven heb, zitten nog steeds in mijn hoofd, te wachten tot ik ze uitbroed of niet ...

Terug naar de leuke anekdote dan,

Fietsen mijn eega en ik omstreeks 19.10 uur nog een rondje voordat het te laat is op deze toch nog mooie dag, ter afsluiting. Niet voor de kwantiteit maar de kwaliteit. Weinig wind tegen, mooie wolken met af en toe minutenlange laatste zonnestralen die onze geluks hormonen positief doen wenden. De weggetjes (geen grote verkeerswegen) doen een extra viruele duit in onze rugzak. Wij fietsen door velden, paden en op de helft van ons parcours doorkruisen wij een mooie bossage met een verharde kleine asfalt
lijn in het midden, net breed genoeg voor twee fietsen naast elkaar. Het is er bochtig, dus niet te hard en tijd om de zonnebril af te zetten, nu de zon niet meer in onze ogen ketst.

Dan op de helft van de bossage is er een rustplek met bankjes en een overkapping aan de overzijde in de vorm van een stenen hut afgebakend met stalen roosters ivm brandstichting voorheen...

Vaak zitten daar mensen te verpozen, zo ook nu. Dan is het tijd om af te remmen en goed uit te kijken, ook voor andere lieden. Op de bankjes zitten tal van ouderen te vertellen, waaronder mogelijk ook komische fantasieën, want ze lachen en hebben plezier.

Twee oudjes vertrekken vanaf de overkapping en gebruiken de hele asfaltlijn en het lijkt erop dat ze niet meer vaak gewend zijn om op hun electrische fiets te stappen. Ik hoop dat ze een judorol vaardig zijn want dat is toch wel nodig om ongeschonden uit de strijd te blijven komen, hahahan!

Ik bel, hun gehoor en zicht zijn nog goed want ze reageren toch nog wel vrij snel en zodoende kunnen wij ook veilig fietsend passeren.

Echter een oud mannetje steekt nog ff  over, vanaf de overkapping te voet met zijn fiets aan de hand schuin het pad over, niet kijkend niet horend. Want mijn fietsenbel heeft hij niet gehoord. Mogelijk wel de lachende verhalen vanaf het zitbankje en daar moet hij ongetwijfeld bij zijn. Nieuwsgierig of humoristisch onderwerp in deze komische intermezzo,

Ik kan hem nog net passeren en met een lachend gezicht, richting ouderenbankje, passeer ik deze Don Quichot op gevorderde leeftijd, met zijn ijzeren ros aan de hand. Hij is zeker geschrokken van mijn blauwe verschijning, ik draag namelijk een korenblauw windjack in de kleur van mijn vroegere Rijkspolitie pantalon.

Hij roept enigszins geagiteerd en verbolgen van, je kunt ook een fietsenbel gebruiken, hetgeen ik overigens wel gedaan heb. Hij heeft dit niet gehoord wegens mogelijk hoorproblemen of selectieve Oost-Indische doofheid richting ouderenbankje, gespiest...

Het hele ouderenbankje buldert van heg lachen om de ontstane situatie. Mijn eega sluit smilend de staart van deze anekdote, of toch nog niet?

Ik roep nog naar hem, af en toe omkijken kan ook helpen, maar ja die dovemansoren  ...

Weer een paar bochten verder fietsen twee oudjes naast elkaar enigszins onzeker en wankelend. Door onze eerdere ervaring blijven we achter hen fietsen, want fietsenbellen, schrikken en vallen is iets dat wij in geen geval willen veroorzaken.

Dan plots roept de meest wankele van hen, willen jullie passeren? Ja graag roep ik. Hij gaat aan de kant en wij passeren, ik zie dan dat hij een spiegel heeft op zijn fietsenstuur en ons zodoende in zijn  blikveld heeft. Leuk en vriendelijk en bovendien veilig, toch!

Mooi weer hè, roept hij ons nog na. Lekker naar buiten en we hebben tijd zat want thuis zitten we toch alleen en maar wat te niksen.

Wat leuk van deze nestor, die waarschijnlijk zijn sporen wel verdiend heeft in zijn werkbaar leven,

We fietsen geamuseerd verder, de bossage ( 't Iezere Buusjke in Susteren) uit en bij de naderende grote kruising koersen we linksaf richting Villa Nova (Nieuwstadt) om daar ff later het zoveelste avontuurtje te ondergaan. Op het perfecte en brede betonnen fietspad zonder naden, kieren en zo glad als een zg betonnen biljartlaken zou het zo moeten zijn dat onbekommerd veilig fietsen, de normaalste zaak van de wereld is of zou moeten zijn.

Dus niet want 400 meter later verschaft dit fietspad toegang voor kruisende fietsers vanuit Duitsland. Dat is geen probleem zou je denken maar niets is minder waar. Namelijk vanuit de kruisende weg komt een fietsenrenner aangespurt met een behoorlijke snelheid. Hij stuurt de weg over en koerst hard naar links in onze richting en ook nog fors over de helft van het fietspad. Hij heeft een helm met klep op en tuurt naar het beton onder hem. Zijn wereld is nu heel klein en hij beperkt uit eigener beweging zijn zicht tot op zijn voorwiel.

Mijn eega roept kwiek van hoehoe of joehoe naar hem. Hij hoort haar gelukkig en wijkt uit naar rechts naar zijn eigen helft, al lachend,

Gelukkig geen aanrijding of wat dan ook noch boze gezichten,

Wij fietsen dan ook rustig en op ons gemak naar huis met een big smile

Naturel born killers

 

Deze foto van afgebeelde muizen hebben mij laten nadenken over de situatie die hier bedoeld kan zijn en anderzijds mijn persoonlijke -deels fictief- verhaal. Als laatste nog een toepasselijke dierlijke noodkreet van een eens gewezen underdog.

Vrij van politiedienst zit ik op een ochtend aan de koffie en lees de krant zoals ik altijd doe. Het nieuws dat ik dan consumeer samen met mijn brood onder het genot van een kop zwarte koffie maakt dat ik heel veel aha momenten krijg.

Dat is niet verwonderlijk want de sociale media dendert 24/7 door. Even afvinken en dan verder met dit ochtend ritueel is gebruikelijk en daar ben ik sinds jaar en dag gewend aan geraakt. Ik heb er al aan gedacht om de krant op te zeggen, want als een sterk overdrijvende visser die een walvis aan de haak heeft en deze in zijn roeibootje mee aan wal neemt, durf ik te stellen dat de dagelijkse ellende een ver van ieders bed show is geworden. En reeds bekend voordat mijn krant stelselmatig op de deurmat neer ploft.

Dagelijkse onderwerpen aangaande Syrië zijn ingehaald door Rusland en Rusland is ingehaald door de nieuwer nieuws dat ook alweer de revue gepasseerd is. Ook daar word ik niet meer warm of koud van.

Waar mijn bloeddruk wel van omhoog komt is crimineel onrecht, bezuinigingen, ontslagen en huiselijke- en persoonlijke ellende. en last but not least het zakkenvullen en graaien door grootverdieners in de top. Maar ja ik ben maar een eenvoudige hulpverlener, in hart en nieren. Blij met een bedankje of een schouderklopje ingebed met respectvolle bejegening. Daarmee is mijn dag al rijk genoeg gevuld!

Mijn vrouw is op deze ochtend beneden, terwijl ik in alle rust zit te genieten op de wijze als hierboven omschreven. Plots hoor ik haar hard schreeuwen. Ik spurt naar beneden en de bovenste versnelling en zie haar staan in de waskamer. Ze zegt tegen me; hij is dood en wijst tegelijkertijd de ogenschijnlijke plaats van delict aan. Het lijk ligt verborgen onder een laken vlak naast de wasmachine. Ik onderzoek als verondersteld volleerd forensisch rechercheur deze plaats en til het laken omhoog.

het lichaam is koud en kil en stijf. De overledene ligt er roerloos stil bij. De overledene is een veldmuis. Dit is ook de enige keer dat ik een muis niet zie wegvluchten voor zijn vijand, de mens. Klein en fijn heeft hij zich met zijn laatste krachten teruggetrokken onder dit groen gekleurd laken en is gestorven.

Het diertje had en heeft nog steeds een prachtige zachte bruine pels en uit zijn oogkassen staren twee geopende koolzwarte stipjes afkomstig van gedoofd levenslicht. Zijn of haar meer dan sierlijke hoofdje, nekje en armpjes zijn nog naturel van kleur en onbeschadigd. De rigor mortus is reeds ingetreden. Het omgeslagen laken heeft niet kunnen voorkomen dat de doodse kilte, totalitair bezit neemt van dit tere fragiele lijfje.

De wonden aan de achterzijde van het lichaampje zijn niet gering en tevens met bloed besmeurd. Buiten onze woning zijn nooit muizen of dergelijk klein spul te bespeuren. Hier kom ik zo meteen op terug.

In onze woning is nog geen gevleugeld insect te vinden, laat staan muizen. Dat komt door de ongevraagde waakacties van de buitenwacht maar ook door onze eigen discipline. Echter soms heeft het raam in de waskamer open gestaan op de kiep stand. Dit om de vochtige dampen van de droger en wasmachine te laten ontsnappen naar de vrijheid buiten onze domus.

De kierstand heeft er wellicht voor gezorgd dat deze muis in zijn ultieme krachtinspanning ontsnappen kon aan zijn belagende buitenwacht. In de voedselketen namelijk is een muis een klein nietig onderdeeltje waarop vrijelijk gejaagd kan en mag worden want er zijn geen regels om dit soort on- geëtiketteerde muizen te beschermen. De buitenwacht heeft met vele natural born killers vermoedelijk op listige wijze de jacht ingezet op dit arme diertje bij gebrek aan betere tegenstanders.

De muis is vermoedelijk erg moe en verzwakt aan zijn avontuur begonnen en zodoende een makkelijke prooi. Voorstelbaar werd de jacht op hem geopend en kon hij niet heelhuids wegkomen onder de nagels van zijn belagers die hem te grazen hebben genomen, gelet op zijn verwondingen op zijn rug.  Deze David heeft zijn belagende Goliath niet kunnen bedwingen maar met een laatste krachtinspanning is hij terechtgekomen in het domein van zijn grootste vijand, de mens. Wij dus.

Voor de mens heeft een muis mogelijk nog meer angst als voor zijn andere doodsvijand, de katten. Een muis kan geen deuren openen maar in zijn ooghoeken heeft hij vermoedelijk het raam op de kiepstand gezien en hierop geanticipeerd.

Aangedreven door overlevingsdrang, honger en adrenaline puur heeft hij de buitenmuur van mijn woning beklommen en heeft hij via een smalle opening -kiepstand raam- de waskamer uiteindelijk bereikt. Doe hem dat maar eens na in blinde paniek. Omlaag klimmen is er niet meer bij, dus vallen van grote muizenhoogte, plof pijn ajakkes. Ik sprak reeds over zijn verwondingen. Zijn achter-gestel is danig verbrijzeld dan wel gedwarslaesie-d. In ieder geval heeft deze adrenaline junkie XL mouse op slechts en alleen zijn armkracht weg kunnen kruipen voor zijn belagers.

Laat die kierstand nu veel te klein zijn om een belagende kat door te kunnen laten. Geluk bij ongeluk voor de dodelijk gewonde muis! Door zijn ernstige verwondingen waaronder een dwarslaesie heeft deze kleine held zijn wonden niet meer kunnen likken en kruipt hij naar zijn doodsbed.

dit heldhaftig diertje heeft in de waskamer naar iets gezocht waar hij van dacht dat is mij bekend en veilig. Dat werd dus ons groen zacht beddenlaken. Een good tool om onzichtbaar en uitgemergeld aan het einde van zijn Latijn te sterven. Ik vraag mij af of wij mensen dit erg vinden, want deze kleine diertjes hebben het niet in zich om met leuke grimassen hun liefde en aanhankelijkheid te showen.

In ieder geval zijn mijn vrouw en ik totaal onwetend van de strijd van dit katten-muizen drama geweest.

Wat zouden we gedaan hebben voor dit diertje dat net als vele soorten spinnen een ajakkes gevoel geeft en dat daarom ver bij ons vandaan moet blijven. Wie zal het zeggen.

Achteraf realiseer ik mij een aantal zaken. Ik woon best wel in een rustige leefomgeving. Allerlei diersoorten komen naar de mens in zijn domein. Doodeenvoudig omdat wij mensen hun plekjes land hebben ingepikt.

Deze vreemde menselijke kijk leert dat de mens sommige veredelde gedomesticeerde plezierige diersoorten in al hun glans en elan toelaat in zijn domein. De akelige dieren worden verbannen en met pek en vuur of met loslopende katten bestreden.

De katten (de ogenschijnlijke belagers in dit verhaal) worden op de dag van vandaag bijna verheven tot de goddelijkheid gelijk als de heilige koe in India. Nu lopen er geregeld zwerfkatten hongerig bij mij door de buurt. Door sommige katten liefhebbers worden deze kattenzwervers dan ook aangelokt. Elke dag opnieuw, 365 dagen per jaar door voor hen een smakelijke katten-dis buiten klaar te zetten. Dus uitgehongerde katten kunnen zich alsnog komen laven aan drinken aan dit katten fastfood.

Het voordeel van deze overbevolkte katten biotoop is het gegeven dat er bij mij in de buurt bijna geen veld- of andere muizensoorten meer te vinden zijn en door hun volle buikjes zijn de katten niet zo snel meer maar af en toe nog wel. Dat vinden menselijke muizenhaters prima. Levende muizen zijn eigenlijk niets meer dan kattenspeeltjes en moeten steeds verder van de bebouwing gezocht worden.

De mensen die katten houden of voor zwerfkatten zorgen zijn zich geenszins bewust van onnodig veroorzaakt leed en erger. Zo gaat dat, want wat niet weet dat niet deert.

Ik noem de ledematen van de dode muis geen kop en poten en zo. Gelijk als bij de paarden heb ik het over armen, benen en hoofd. Dat verdient deze muis in deze ode aan de doden. Rust zacht anonieme dode muis.

TT a.k.a. Titus Tinnitus

 

TiTus

Sinds geruime tijd heb ik een nieuwe amigo. Hij is aan komen waaien, zoef zoef zoef in mijn richting. 

Hij heeft geen onderdak, is een zwevende latente belichaming, sprakeloos, onzichtbaar maar volhardend als een immense rots in de branding. Weer dat bruisende geluid van klotsende- en neerketsende strand golven.

Wat doe je dan, als hij plots nietszeggend maar wel een eeuwig voortdurende innerlijke onmachtige ergernis betekent?

Niets dus, je tolereert hem. Want ooit zal het wel overwaaien is de 1^e positieve gedachte die opkomt.

Titus eet niet, drinkt niet maar werpt met zijn onzichtbare entiteit een donkere schaduw op je bloedeigen DNA.

Je kunt rennen, vliegen, duiken, shaken, schreeuwen, hoofd tegen/door de muur, oorwarmers opzetten niets helpt tegen deze querulant. Hij is na-ijverig en enerverend, zeurderig aan je kop en palmt je volledig in, 365/24/7.

Zijn aanwezigheid boort zich in je, genadeloos en onbarmhartig, permanent.  Vluchten kan niet meer.

Zo snel of langzaam jij je eigen hebbelijkheid dan ook voortbeweegt, hij blijft bij je. Net als de schaduw van Lucky Luke, alleen is Lucky Luke een snellere schot dan zijn eigen schaduw. Titus is altijd dito snel of langzaam,

Dan na lange tijd vruchteloos gevochten te hebben komt de remedie in de vormgeving van een onontkoombare tolerantie. Titus gaat nooit meer weg. Hij ontregelt deels of verstoort geheel de (on)zichtbaar energetische-  en cognitieve lichamelijkheid en boort zich als een blindganger midden in jouw emotie, denken en doen.

Gelijk als een mug die verzot is op een bepaalde bloedgroep. Geen ontkomen aan voor bepaalde bloedgroepdragers. Titus zaagt aan de voet van je eigenste levensboom en verstoort het dagdagelijkse evenwicht, met duizelingwekkende penetrantie tot in de kern van ieders lichamelijke- en mentale existentie.

In de Griekse Mythologie het verhaal van Odysseus  die vastgebonden aan de mast van zijn schip luistert naar de Sirenen ca. 480-470 v.Chr. Sirenen zijn halfgodinnen, half gier en half mens. Ze brengen de zeelui met hun gezang in verleiding om naar hen toe te varen. Bij de rotsen liggen talrijke scheepswrakken van bemanningen die helaas geluisterd hebben naar het dodelijke gezang, dus ook schijnbaar onontkoombaar... 

Titus ik tolereer je. Echter wanneer ik van je kan wegvluchten dan laat ik je in de steek, aan je lot over tot ook jij spreekwoordelijk dan, tot as vergaat.

Dan roep ik Titus voor het laatst aan. Ik zeg hey Titus. Hij repliceert en zegt “Are you talkin to me” net als Taxidriver Travis Bickle in 1976 in de gelijknamige film…..

Ja, zeg ik tegen hem. Then call me by my birthname which is Tinnitus……antwoordt hij, onzichtbaar en piepend van irritatie in zijn stem,

Ah, heet jij Tinnitus, zo lang ik jou kan horen, existeer ik tenminste nog….en jij ook,

Road warrior, de ene is de andere niet

 

Tijdens mijn fietswandelingen dicht bij huis word ik af en toe geconfronteerd met vreemde snoeshaan-achtige figuren, denkwijzen en bijbehorende taferelen. Zo ook jongstleden op een zonnige dag terwijl ik met mijn vrouw op een naast de rijbaan gelegen fietspad in de natuur peddel op mijn fiets. 

Wij fietsen op gewone fietsen want wij zijn maar wat gewoon. De vogels zingen en tjilpen er vrolijk op los. Kortom het is zomer en lekker aangenaam weer, weer eens.

Lekker genieten van een briesje wind langs de oren en in het gezicht. Iedereen lijkt tevreden naar het schijnt. Zonder stress- of tijddruk factoren.

Onverwacht horen we achter ons een fiets-bel, van tring tring met een gematigd aangenaam geluid. 

De beltoon is van normaal volume en uiteraard gaan mijn maedje en ik achter elkaar fietsen. Meteen hierop passeren twee fietsrenners. Bij het passeren zeggen ze ook nog goedendag. 

Ik denk bij mezelf, wat een mooi gebaar en fatsoenlijk,  de normaalste zaak van de wereld! Dat zou toch altijd zo moeten kunnen...

Echter niets blijkt minder waar te zijn blijkt ons even later, bij de volgende fiets-passeerder van het verbaal maar ook non-verbaal  agressievere soort.

Nadat we een bocht op ons kronkelend parcours hebben gepasseerd, fietsen we weer naast elkaar op een fietspad dat ook weer naast de rijbaan ligt. De wind briest nu iets harder langs onze oren. Niemand fietst voor ons of nadert uit tegenovergestelde rijrichting. Het weer is nog steeds van sublieme aangename kwaliteit. Ik zou zomaar kunnen wegdromen in dit feeërieke landschap maar ik moet bij de les blijven  want een val van de fiets is snel gemaakt bij onoplettendheid en ik wil niet bloeden deze dag.

Plots schrik ik. Iemand die mij nogal geruisloos van achteren nadert  roept plots, schel en hard van keelgeluid “pardon”. Het blijkt een fietsrenner te zijn die ons graag wil passeren, sorry ik bedoel hier; moet passeren, is mijn latente observatie en constatering. 

Hij is al bijna tot op mijn spreekwoordelijke schoot gekropen en zit al bijna op de drager van mijn gewone fiets met gewone snelbinders. Ik zeg tegen hem, heb je geen bel? Nadat ik mij even heb gerealiseerd dat niet iedereen dit prettige landschap leuk vindt. Het gaat sommigen alleen maar om de vrije plaats op de weg en de af te leggen kilometers, zo snel en agressief als mogelijk.

De onbekende fietser heeft haast haast haast en is confronterend bezig met iedereen voor hem op zijn koninklijke route!

Ondertussen maak ik meteen plaats voor deze professional in spè. Ik zie vervolgens dat hij in het ontstane “gat” duikt en hard vooruit peert in zijn winnaars mentaliteit. "Te duur" die bel op de fiets, snauwt hij nog achterom zonder om te kijken, waarbij zijn woorden snel wegebben onder de ontiegelijke opbouw van zijn gemiste snelheid.

Ik kan nog net ontwaren dat deze professional op een hele dure fiets zit. Zijn kleding is ongetwijfeld van een duur merk en donker van kleur kennelijk  om ietwat "slanker" voor de dag te komen. Hij draagt een bril en ongetwijfeld is hij gps aangestuurd, zonder files en omleidingswegen. Zijn kuiten lijken op die van een dikbil stier. Krachtig en veel te overdreven dik opgezet. Veel dikkere kuiten dan die van goede wielrenners.

Mogelijk heeft hij in een afslank-lach-spiegel gekeken bij het aanpassen van zijn te donkere flitsende fietskleding deze Dark Knight. O ja, hij draagt ook nog een dure fietshelm. Daarin zal nog wel wat technisch gps materiaal in verwerkt zijn. Ik heb overigens geen volgauto gehoord noch gezien, die hem op afstand feilloos begeleidt.

Deze fietsenrenner en zijn gedrag zijn voor mij en mijn maedje een harde domper op de eerdere passeerbeweging van de “fatsoenlijke” fietsers met normaal gedrag en normale kuiten.

Ik bedenk me opeens dat wij toch ook allemaal anders in woord, gedachte, voorkomen en fatsoen.

Even later denk ik in de verte bij een koffiehuis een fietsenrenner aan een versnapering op het terras te zien. Deze fietsenrenner heeft toch ook een donkere helm, kleding en bril op de tafel voor zich liggen. Dit zal toch niet de road-warrior zijn die mij ijlings gepasseerd heeft!

Neen, zeker niet hij want deze heeft toch een snelheid mission to accomplish.

Dus geniet, ook onderweg want het kan zo voorbij zijn de droom die verandert in een harde werkelijkheid,

Doodgeschoten met een windbuks

 Een tijdje terug krijg ik een melding dat er ergens in een van onze dorpjes een dier is aangeschoten. Gelukkig heeft iemand de moeite genomen en dit gemeld bij de politie. Een zaak van zinloos dodelijk geweld blijkt weer eens  achteraf.

Ter plaatse gearriveerd  kunnen wij niet meteen zien of inschatten wat er gebeurd is. Er zijn geen andere stille getuigen die kunnen wijzen op een schietpartij op micro niveau.

De melder en getuige tegelijk heeft er geen problemen mee om zich bij ons te vervoegen en mede te delen wat er gebeurd is. In zijn voortuin lopen geregeld kippen los rond. en wel sierkippen met een fantastisch mooi pluimage. Niet van de plofkippen soort die wij in de diepvriezers van de winkels mogen aantreffen. Eigenlijk zou deze veronderstelling uiteindelijk geen verschil mogen maken. De ene soort wordt gehouden voor het plezier en de andere soort de voedselketen, dat is nu eenmaal zo.

De dood aangetroffen kip is nog steeds een sierlijk elegant wezen van het grijze soort inclusief met een groene enkelband. Het diertje is met een windbuks kogeltje om zeep geholpen.

Eigen richting kiezen om overlast bezorgende dieren te weren of uit te roeien met een windbuks dat past niet meer en is verboden in onze moderne tijd. Overal zijn er regels. Dus ook voor het gebruik van windbuksen van het kermissoort. Je mag er uiteindelijk alleen maar iets mee op je eigen erf als het leven waar je op schiet wettelijk niet beschermd is. 

Bij oefening op kartonnen schietkaartjes hoort een vanger erachter om een ricochet te voorkomen. Is het een buks van het zwaardere soort dan moet je wel een wapenvergunning hebben. Dus zonder meer een windbuks aanschaffen en vlammen op alles wat beweegt dat kan en mag niet. Moreel en wettelijk gezien.

Het gevaar van windbuks gebruik ligt altijd op de loer. Stel je voor je krijgt ongewild een kogeltje in een oog. Dan zijn de gevolgen niet te overzien. 

In onze casus is hier gelukkig geen sprake van. De gebruikte windbuks –overigens niet van het kermissoort- wordt in beslag genomen. Strafvordering zal geraadpleegd worden zoals ook overleg met justitie om de zaak in de juiste wettelijke kannen te gieten. Een boete zal wellicht volgen. Je mag namelijk niet zomaar op andermans eigendom schieten.

Het diertje werd niet voor de voedselketen om het leven gebracht maar slechts voor plezier of uit hinderlijke ondervonden gevoelens. Ik weet dat de plekken waar kippen lopen op het gras, dat daar in ieder geval geen onkruid of ongedierte meer groeit of komt. Eigenlijk een soort van gratis natuurlijke stofzuiger of onkruid wieder. Uit deze geledingen loopt er nu eentje minder rond.

Bij het weggaan zie ik aan de overkant een andere sierkip zitten. Eentje van het melancholische en nu zielige alleenstaande soort, zo lijkt het te zijn. Ook hij is een beauty, mooi in het zwart opgetuigd met een mooie forse hanenkam en bruine tranende ogen, kan ik mij zomaar voorstellen. Zijn bruine ogen kijken mij hopeloos en verslagen aan. Ook deze kip is geringd met een mooie groene enkelband. 

Ik denk dat deze sierkippen partner elke dag weer opnieuw zal rouwen om het nodeloze verlies van zijn maatje. 

Dat heeft de mens dan weer eens beslist. Jammer in dit geval. Bezint eer u begint.

Fatsoen en respect kost nix maar wel 100 procent resultaat💙

 

Zondagmorgen op de fiets met mijn lief pedaleren langs de vele mooie paden in de mooie omgeving onder de luchtspiegelingen die ons land rijk is op dit moment. Zon en lichte wolken worden afgewisseld met de donkere monsterlijke variant.


Vele mensen zullen denken van; blijf maar binnen want het gaat regenen, hagelen of sneeuwen. Niet doen. Neem dit kleine natte risico. Je spieren en longen zullen je dankbaar zijn.


Enfin plots op een mooi verhard fietspad bergopwaarts horen wij plots een meesterlijke muzikale sound. Niet vervelend noch irritant. Maar ene van het soort "hey er is iets achter ons" die zijn of haar aanwezigheid op die ene prettige wijze wil doen kenbaar maken aan het overige fietsverkeer.


Ik heb dan al naar rechts gedraaid en maak ruim baan voor wat van achteren nadert. Het eerste wiel naast mij spreekt tegen ons en zegt; "goedemorgen, er komen er nog 10 achter me aan. Allemaal zijn ze vriendelijk en begroetend. De laatste zegt van, dit was het dan". Ik zie dan pas de rennerssliert van fietsenrenners die ons passeert.


Ze rijden niet op domme spierkracht maar pedaleren met groot technisch inzicht. Ze hebben gebruinde afgetrainde benen met magistrale kuiten in de vorm van een "w". Ze rijden in een zg treintje. Ze dragen zwarte kleding. Plots moet ik denken aan Armstrong. Echter deze ploeg hier op het fietspad doet het op eigen kunnen zonder die vele kunstmatige extra's! Ze hebben plezier en rijden eensgezind hun parcours van vele kilometers. Op hun rug prijkt de naam Salden, wellicht uit Lummerich bie Zitterd.


Fatsoen dat doe je samen, toch!

Yoep

 

ik toch niet!

Vaak komen gedachten bij mij op bezoek als ik locaties passeer waar ik heb gewerkt in mijn politiefunctie. Nu word ik in herinnering voor de zoveelste keer teruggebracht door een krantenartikel van 13 januari 2017 over een gestorven frivole priester of deken waarover alweer een theatraal publiekelijke productie uit de mouw is getoverd. 

In 2007 op een zaterdag net voor de middag terwijl mijn collega en ik van plan waren om aan het bureau te gaan eten kregen we een melding van een overleden geestelijke in een priesters woning naast een kerk ergens in ons bewakingsgebied. Het leek dat die geestelijke daar zijn laatste toevluchtsoord had bereikt waar hij in alle stilte en rust in de biechtstand zijn verdere aardse loopbaan afwachtte. Op wat hem te wachten stond m.b.t. zijn vele mis-stappen op kerkelijk- maar ook juridisch. De zon scheen die dag en het was behaaglijk warm buiten. Een mooie dag om te sterven voor een iemand, zo leek het te zijn.

In deze woning troffen we een gewezen priester -deken aan. Op de laatste laag kleding na op zijn lichaam, was hij ontdaan van alle aardse franje en sier zoals epauletten, mijter en staf. Ik had stevig de krant gelezen over artikelen aangaande deze persoon. Hij was een populaire flamboyante Limburger geworden maar wel in negatieve zin. De pennenstrijd en de rechtsgangen over hem en zijn turbulente uitspattingen hadden in de krant reeds gretig aftrek gevonden. Hij was uiteindelijk heel erg minuscuul geworden qua flamboyante gedragingen.

Zijn uitspattingen stonden ver af van behoorlijk herdersgedrag en de kerk werd en wordt nog steeds massaal de rug toe gekeerd. De kerk heeft afgedongen dat uitschrijven uit de kerkelijke registers moeilijk is, waardoor velen die stap nog niet genomen hebben. 

Laten we zeggen dat Yoep had gekozen voor alle aardse geneugten des levens die hem mogelijk gemaakt waren. Onder andere werd dure extravagante priesterkleding rechtstreeks uit Rome aangeschaft en gefinancierd uit nota bene de armenkas van Gulpen. Zijn mannelijke driften heeft hij niet voor zich gehouden maar botgevierd op een vrouwelijke devote blinde adept-in. De voorzienigheid heeft hem lichamelijk getroffen in de vorm van een stigmatische soa. De balk uit zijn eigen ogen heeft hij nooit willen verwijderen. Hij bleef vooral stilstaan bij de splinters in de ogen van de gelovigen gegeseld tijdens de orakels in zijn miss-en. Mogelijk zijn volksverlakkerij, macht of megalomanie debet aan zijn levensstijl. Ik denk dat Yoep tijdens zijn loopbaan veel heeft gebeden, gezondigd en om vergiffenis heeft gevraagd en steeds maar heeft gekregen tot op de dag dat ik hem doodstil en ijzingwekkend aantrof. Nu zat hij nederig in het aanzien van zijn schepper, zo leek het te zijn. Heeft deze sterveling uiteindelijk niet veel teveel bewegingsvrijheid gekregen en genomen onder het preken van Gods woord? 

Zijn aardse corpus zat op een stoel achter een groot bureau. Zijn ziel had hem reeds verlaten. Ik zag slechts het menselijke omhulsel van wat eens was. Ik vond zijn lichaam geenszins aanmatigend maar wel nederig overkomen. Zijn overlijden bleek na onderzoek op een natuurlijke wijze te zijn geschied.

Het leek erop dat hij in zijn geest aan het schrijven was geweest aan zijn levenswerk aan dit grote bureau aan zijn laatste woord. Zijn pen lag levenloos naast zijn hand. De laatste halte bij de heilige Petrus was hij inmiddels gepasseerd. wanneer de Bijbelverhalen juist zijn dan zal Yoep het nooit mee koud krijgen. Iedereen krijgt uiteindelijk wat hem toekomt.

Echter zoals zo velen binnen maar vooral ook buiten de kerk, heeft ook Yoep zijn beschamend stokje doorgegeven. Het lijkt dat een geestelijke bisschop die het stokje heeft overgenomen uit Duitsland komt.

Extravaganza is ook deze geestelijke figuur niet vreemd. Hij kreeg het voor elkaar dat onder zijn verantwoording een verbouwing van meer dan 31 miljoen euro heeft plaatsgevonden. ook reist hij graag eerste klas per vliegtuig. Hij predikt naastenliefde onder de deken van barmhartigheid als een Samaritaan. Volgens mij heeft ook deze geestelijke een abonnement op de vergevings-hotline. De vergrijzing slaat steeds meer toe en de ontkerkelijking is in volle galop ingezet.

De man van 31 miljoen euro staat nu ter audiëntie in Rome. De paus op zijn beurt laat hem nog wachten. De paus is nog bezig met het Vaticaan waar veel van dergelijke types rondlopen en elkaar steunen. De paus is hem en hen vergevingsgezind. Tja, zo is de kerk nu eenmaal. Hij mag nu korte tijd in de luwte op vakantie. Lekker in de zon met een mooie Romeinse wijn in een grote kelk, op een luxueus terras misschien.

De herinnering aan Yoep heeft mensen geïnspireerd tot een drukbezochte toneelvoorstelling. Een ware vrijheid van meningsuiting of verrijken van de geest en/of portemonnee.

  

Ergo, we hadden al vele toneeluitingen. Eerst Sister-act. Nu de soap Priester-act. Ik wacht nog heel even op de volgende soap, de Armenkas-act waarin de ontnomen financiën weer worden bijgevuld.

Testosteron houdt Nederland in een wurggreep

 

In de prehistorie is er vooral sprake van voortplantings- en overlevingsdrang bij de Alfa mannetjes. Dus wordt nagenoeg elke vrouw beeldsprakerig aan haar haren meegetrokken naar een nader te bepalen paringsplaats om een eigen- en hopelijk sterker nageslacht –dan de rivalen- veilig te stellen.

Overlevingsdrang pur sang. Nou, dat hebben we geweten. Toenmalig geldt nou eenmaal het recht van de sterkste in de natuurwetten. Zo ook is het met de voeding. Het hele jaar sterk blijven en zoveel mogelijk eten om in de winter annex hongertijd te kunnen interen op de voedselschaarste, maar wel sterk genoeg blijven om te overleven en te overwinnen in de grillige natuur.

Alleen al die overlevingsdrang heeft een gentech fout opgeleverd in de DNA procedure bij de mens. De mens namelijk is de grootste mondiale aanvaller en belager van alles wat leeft, verworden. Geld, macht, status, graaien en verdere (on)menselijke hebbelijkheden horen kennelijk in de plastic fantastic gedragslijn van tegenwoordig.

Natuurwetten zijn omgevormd tot huidige laakbare wetgevingen in elke bedenkelijke modus.

Het oogmerk om het nageslacht veilig stellen en eet gedragingen om te overleven, is vandaag de dag overbodig. Helaas werken de toenmalige menselijke oer mechanismen nog steeds als toen.

De driftigste mannen, die de hoogste status verwerven en de meeste nakomelingen verwekken, worden de zg stamvaders.

Vandaag de dag vergelijkbaar met de “conflict zoekende” rokkenjager uit de oertijd. De duvel uit het testosteron doosje!

Vrouwen zijn niet argeloos in deze. Zij zijn nog steeds min of meer trouwe fan van dit belachelijk testosteron gedrag. Vrouwen voelen zich namelijk sterk aangetrokken tot de coole testosteronmannen die ervoor gaan met hun banaan.

Ook hun natuur is op deze wijze min of meer incorrect geëvolueerd. (surch for the strongest)

Macht met name is het meest doorknede afrodisiacum dat sinds mensenheugenis bestaat en sorteert vele cryptische en diffuse aanhangers. We houden deze absurditeit dus in stand op basis van de destijdse oer gevoelens en niet enkel en alleen op ratio of sociaal en maatschappelijk.

Uit de Fauna wereld kan ik me nog een genocide voorbeeld herinneren. Namelijk er is eens een mannelijke leeuw met een fabuleus harem aan knappe volgende trouwe harem leeuwinnen. Deze leeuwinnen jagen in opdracht van deze mister Lion die zich volvreet aan vleesgerechten die hij rauw opgedist krijgt.

De leeuwinnen zijn door zijn sterke mannelijk zaad tot hele mooie moeders verworden met een rijke kroost aan prachtige sterke welpen, naar het schijnt. Maar dit zinnenstrelende beeld wordt plots agressief, meedogenloos afgebroken. Wat wil namelijk het toeval.

Er komt op enig moment een nog sterker Alfa testosteron Leeuw mannetjes aangelopen die wel wat zier in deze adembenemende onderdanige chickies. Hij maakt ruzie met de Lion-nestor en verjaagt hem na een heroïsch gewonnen bloedig gevecht. De leeuwinnen en moeders zijn meteen onderworpen aan de nieuwe Lion King.

Want ook zij zien dat de nieuwe leeuw sterker is dan hun toenmalige en huidige ex-partner en meer macht en testosteronballen in zijn lijf heeft. Nadat de oude leeuw uit het gezichtsveld verdwijnt, stelt het nieuwe Alfa mannetje snel orde op zaken. Zijn seks drive staat in de overdrive (meatlover) en meteen drukt hij zijn stempel op dit nieuwe roedel/harem.

Alle welpjes worden meedogenloos gedood door hun ruggenwervel onder zijn machtige kaken te verbrijzelen. Leeuwen genocide ? Wellicht ja. Snel zorgt hij voor zijn eigen nageslacht. Natuurlijk vertoon, maybe maar wel een helse vertoning? Tot zover dit gruwelijke voorbeeld uit de zoogdierendierenwereld, waartoe ook de mens behoort.

Echter heden te dage is er een ommekeer te bespeuren. Een torenhoge testosteronspiegel gaat vaak gepaard met antisociaal gedrag en dubieuze scholing. Brute kracht alleen werkt in onze samenleving gelukkig al lang niet meer. Mannen met extreem veel testosteron, de echte haantjes, tref je vandaag de dag vooral aan in de lagere sociale werkfuncties en in de bajes. Met een opmars naar betering!

Dus met een uitrekenende middelmatige testosteronproductie ben je in alle dimensies het best af.

Consumeren is de toonzetting in de maatschappij. Consuminderen is een taboe. Ook nog slecht voor de economie, geld uitgeven is een must volgens de politiek.

Alles moet meer, beter, sneller en zo gaan, zo nodig 24/7 uren per dag. Kwaliteit gaat ten koste van kwantiteit. Stilstaan en genieten is er niet meer bij. Doorgaan en meer en meer en meer is het credo.

Een luchtballon vol afgrijzen die vooral opdoemt tijdens de vele evenementencircuits.

Echter testosteron is en blijft in de nabije toekomst een super belangrijk maar wel een onwenselijke issue. De vele geweldszaken in de huidige samenleving doen een stevig duit in het (teelbal)zakje. Dan maak ik in mijn onvoorzichtigheid vooral een verschil tussen lichamelijke- en psychische nadelige (drugs en alcohol) aspecten van dit verkeerd gebruikte tovergoedje, testosteron.

Met name het haantjesgedrag en daarmee gepaard gaande gewelddadige zaken in onze samenleving waar eenieder in het (uitgaans)leven steeds meer last van begint te ondervinden. De samenleving staat onder verhoogde druk van de enkelingen die het haantje menen te moeten zijn en de toon menen aan te kunnen geven.

De familie Hermandad heeft het er steeds drukker mee en de arbeid is onnavolgbaar met de vele piekbelastingen. Justitie kan de casussen bijkans niet meer bijbenen. Ook de rechters doen er heel lang over voordat ze een uitspraak doen gezien de complexiteit en de tegenargumenten.

Dan de kwestie testosteron. Dit is een lucratief ingebakken hormoon. Testosteron bepaalt ons levensverloop. onze carrière, ons gemoed en ons karakter van volger of leider of angsthaas.

Maar ook of we vadsig of gespierd worden of ondenkbeeldig willen zijn. Maar vooral heeft testosteron veel invloed op haantjesgedrag in combinatie met een agressieve (seks)drive.

Testosteron heeft zelfs invloed op de conditie van hart en bloedvaten. Eet dus voldoende eiwit en vet, doe aan krachttraining dan bouw je voldoende testosteron op.

Seks en testosteron zijn ultiem nog onlosmakelijk met elkaar verbonden. Testosteron lijkt bijkans het belangrijkste hormoon op aarde te zijn. Misschien een onderwerp om eens Economisch te gaan toetsen?

Nog beter als goud en mineralen uit de bodem en prestatie bevorderend, ondanks de befaamde blauwe pilletjes…...

Gezondheid dan. Lage testosteronwaarden gaan gepaard met een fors verhoogd risico op hart- en vaatziekten. Dus op peil houden van testosteron is een must!

Lage waarden zijn ongezond en geven een verhoogd gevaar op hartproblemen en zo verder.

Optisch bedrog dan. Een platte buik en sterke botten. Tijdens ons leven verliezen wij, schrik niet, 35 à 40% van onze spiermassa. Ons skelet wordt bovendien brozer. Dit verval zet in vanaf ons + dertigste levensjaar. Dit is deels te wijten aan een verminderde lichamelijke (twee- of driezitter bankdrukken met of zonder trainingspak) activiteit.

Maar vooral de geleidelijke daling van het testosteronniveau die vanaf ons 25-ste levensjaar inzet, speelt een grotere rol. Extra testosteron is dan een must…..en je blijft langer vitaal…..

Vegetarische mannen hebben volgens onderzoeken veel vaker last van testosterongebrek en de daaraan gekoppelde klachten, meer dan hun vleesetende frikadellen etende buurman.

Eet dus meer vet, eiwitten en koolhydraten.

Voordelen: Wie zich dominant gedraagt en zich een winnaar waant, schroeft zijn testosteron-productie, zelfvertrouwen en daadkracht automatisch omhoog. Een doodsteek en testosteronkiller is de duursport. Gevolg overdrijven duursport? Spierafbraak en het Haantje vaarwel zeggen.

De ultieme testosteronmaker is krachttraining. Krachttraining is vergelijkbaar met een shot steroïden zonder bijwerkingen. Krachttraining maakt ook nog de lichaamscellen gevoeliger voor testosteron.


eat spinage, don"t forget

DUS het lichaam zorgt automatisch voor de aanmaak van testosteron. Waren we maar niet zo lui!

In het hedendaags 24/7 evenementen circuit zijn testosteronbegrippen nog een keer uitgebreid met de inname van drugs en alcohol. Vaak onbehouwen crimineel gedrag ten spijt.

Openlijk wordt er getrapt en geslagen door Alfa mannetjes, vooral tegen underdogs en kwetsbare burgers al dan niet onder invloed. Kijk maar naar de vele geweldszaken die via YouTube de media overspoelen.

Helaas betekent testosteron een permanente werkverschaffing voor Hermandad en c.s. in eerste aanleg en tevens een moeilijk hanteerbaar tegenlicht.

PEARL, EYEWISH OF ... AMBULANCE

 

Het verkeert in het verkeer van waarschuwend, timide tot banaal agressief. Het lijkt op een mierenhoop, helaas gaat met dit scheldwoord de vergelijking helemaal mank. 

Het mensenverkeer lijkt op een mierenhoop maar dan in een totaal ongeordende versie. Mieren daarentegen, daar kunnen we nog wat van leren qua kadaverdiscipline, inzet, uithoudingsvermogen, plaats etc.

Vanmorgen dan, het is nog koud en mijn lief en ik verplaatsen ons bij uitzondering, gemotoriseerd in onze car. Fietsen is bij ons sportief- en lijfvermaak. De dag is net aangebroken, de wind houdt nog eventjes zijn adem in. Het zonnetje spiekt stiekem op onze aardkloot door het wolkendek heen. 

De meesten slapen uit want het is bijna iedere dag zondag. Behalve dan dat je van ons kabinet niet meer overal mag komen. Vroeger was het richtpunt in de week de verplichte kerkdienst en hosanna op de zondagochtend, met zegeningen, elegieën of klaaggezang, hypocrisie op de eerste bank en met hosties adreanalistisch opgepept. Na het zingen pas de kerk uit en niet eerder! Volksverlakkerij of dwepende ideologieën en de heiligen adoratie waaraan niet te ontkomen valt (te bezien)

Enfin op de terugweg naar huis zitten mijn lief en ik in onze car, ingegespt zoals de Wetgever dit heeft betaamd, met de voet losjes op het gaspedaal, beide handen aan het stuur en daarbij weinig toeren makende, ergonomisch en economisch totaal verantwoord, want onze car is energetisch gestroomlijnd en rijdt op E10 met een licht uitgevoerde motor voor plaatselijke verplaatsingen, slechts.

Op dit rustige en stressloze sukkeldrafje -want dat gaat bijna net zo snel als accelereren, afremmen en bijbehorende oerdriften- heeft mijn lief alles in de gaten in een kleine actie radius rondom ons. 

Dan naderen wij de bebouwde kom, afremmen hoeft niet want de snelheid klopt op natuurlijke wijze in wettelijk toegestane kilometrage. Geen autoverkeer van voren of van achteren.

Alleen  maar een fietser voor ons op het van de rijbaan met een lint van liguster hagen, afgescheiden, verplichte fietspad.

De interne TomTom van mijn chauffeuse begint te rinkelen zoals zo vaak, gelukkig. Van, kijk uit hij komt...

Ik zal de fietser kort  introduceren. Hij is van het manneljjke geslacht. Hij draagt een retropetje, grijzig vervaald. Dit petje is vermoedelijk al lang bij hem. Hij draagt een tweedelige overall blauw van kleur. Zo'n ouderwetse in de jaren 50 en later van de vorige eeuw, gebruikelijk, qua kleur van korenblauw naar grijzige sleet omtoverend bij veel dagelijks gebruik. Om zijn hals een wollen das ook al met vervaalde sletige kleuren. Zijn oren zijn groot. Een hoorapparaat hierin kan ik niet ontdekken.

Zijn fiets is er een zwarte gestaalde perfectie zonder electrische hulp die heden ten dage zo vaak uit een langwerpige koekjestrommel gemonteerd op de drager, komt. Nee deze fietser doet het zelver. Ook hij past zijn snelheid aan wanneer hij -hier en nu- zijn fietspad diagonaal doorkruist en de rijbaan, pardoes voor ons oversteekt. Het ligusterlint op deze plek is ietwat doorbroken. Hij hoeft niet af te stappen, te stoppen of om te kijken. hij heeft kennelijk ook een voorzienende blik! én blindelings vertrouwen in de medemensheid.

Zou hij nét daar een olifantenpaadje ervan gemaakt hébben. U weet wel een olifantendoorgang is een niet bedoeld paadje, door mensen platgetrapt om een kortere route te installeren voor plaatselijk gebruik... 

De man is al wat ouder. Dat kun je zien want met de leeftijd groeit er van alles aan ieders lijf van omvang tot aan de oren. Zijn oren zijn mistig omgeven door een uitstekende extra haargroei in de vorm van een bijna uitgebloeide paardenbloem...en wiegt mee met de zachte wind en zijn houterige bewegingen.

Ik weet zéker dat zijn oren ooit super gefunctioneerd hebben. Maar nu niet meer, helaas. Echter bij het berijden van zijn olifantenpaadje heeft hij gemeend dat er geen gevaar of verkeer in zijn buurt is, was, of komt. Althans dat denk ik...

Vermoedelijk heeft hij op basis van zijn gerenommeerde leeftijd ongelimiteerde voorrang, overal en altijd. Dit recht is hem kennelijk ondisputelijk aangereikt en verleend bij het behalen van zijn gezegende AOW leeftijd, die al weer een tijdje op zijn spoor mee treint.

Zicht uit zijn ooghoeken heeft hij wel nog. Zijn hals en nek kunnen niet meer torderen en draaien zoals vroeger. Het zal zo'n vaart niet meer nemen zal hij wel denken. En als ze me zien dan stoppen ze (die anderen) wel, toch!

Op het moment dat hij de rijbaan kruist steekt hij zijn linkerarm omhoog naar ons. Heeft hij dan toch de voorzieningen méé?  Alsof hij ons groet en bedankt voor het verlenen van voorrang aan hem, Primo de fietser. Of hij geeft een stopteken uit de losse pols, óók dat zou kunnen.

Glück muss man haben, zegt de Pruus wel ééns.

Nu snap ik wel weer waarom er zoveel fietsongelukken gebeuren heden ten dage. Want iedereen heeft rechten maar géén plichten, zo schijnt het te zijn en te moeten...

Ik wens jullie een fijne zondag, iedere dag...

Ps: we zijn toch nog een uurtje gaan fietsen, nog steeds lachend over deze Primo.

Grüße der Han

1 minuut stilte ...

 

Dan koerst de zilveren Australische vogel richting Eindhoven op de afgekondigde dag van nationale rouw. Hij landt en wordt ontvangen met de hoogst mogelijke aanwezigheid van overheid, militairen en familie. 

De landingsbaan is aangedikt met een laag van respect. De motoren worden stationair draaiende houden tot klokslag 16.00 uur. The Last Post klinkt uit een schallende trompet en bezorgt heel Nederland de koudste rillingen ooit. Militairen lopen in gelid in de buik van deze ijzeren vogel. 

Ouderen, kinderen en families komen terug van wat hun vakantie had moeten zijn. Zij hadden zulke mooie vooruitzichten. Hun dromen, leven en toekomst werden abrupt beëindigd door een raket.

16.00 uur, ook mijn vakantie begint. Voor mijn gevoel op dat moment bijna een macabere vergelijking.

De meldkamer-man politie regisseert voortreffelijk 1 minuut stilte in onze politieregio.

Dan denk je heel even in gedachten dat de wereld stopt met draaien. Echter na deze belangrijke minuut blijkt dat politiemeldingen voor 1 minuut in de wachttijd zijn gezet. Deze worden hierna weer gretig uitgedeeld aan de uitgaande surveillances. 

Business as usual. Ook dat schijnt belangrijk te moeten zijn, net nu! Jeetje

Psychisch leed of ptss, zeg het maar

 Psychisch leed of PTSS in wording, wie zal het zeggen!

vorige week heb ik een aparte casus behandeld samen met collega Tom tijdens onze politionele incidenten afhandelingsdienst. Ik kom daar zo meteen op terug.

Op de morgen van 25 oktober 2015 is de wintertijd ingegaan. Buiten is het zacht, droog en aangenaam weer, weer. Ik trap op de pedalen van mijn psychologische metalen metgezel, mijn Batavus fiets, alias GI, de kilometers weg onder mijn zadel en nader snel mijn plaats van tewerkstelling. Ik dacht altijd dat GI een afkorting was voor General Infantery maar helaas het is Galvanized Iron. Dit terzijde.

Plots draai ik met mijn stuur een grote doorgaande weg naar het centrum in, GI volgt mijn inspanningen gedwee. Het lijkt wel of de zon schijnt en mij verwarmt. Dat is niet zo, het is de zachtgele lantaarnverlichting die mij verwelkomt en mijn gestalte uittekent als een donker silhouet op het fietspad onder mij. Dat silhouet beweegt zich even snel voort als ik, hoe hard of langzaam ik ook fiets.

In de verte zie ik de tenten van de Oktoberfeesten. Ze zijn verlicht als een aureool boven de stad. De mensenmassa's zijn vertrokken om hun accu op te laden of hun roes uit te slapen. Het is muisstil op een aangename manier. Dan kom ik een voetgangster tegen met in haar bijzijn een grote hond die zijn ochtend routine uitvoert en doet wat iedere hond doet. Ik vraag mij af of zij net uit bed komt of mogelijk heeft deelgenomen aan de festiviteiten in de bruisende stad, die nu slaapt of in een te kort coma ligt.

Wat hebben we het toch goed in Nederland. Een bruisende stad vol met drank en plezier. Op het bureau hoor ik dat er diverse aanhoudingen verricht zijn i.v.m. drank, belediging aan het adres van mijn collega’s en mishandelingen et cetera. Deze daden moeten vanmorgen worden afgewerkt door mijn collega’s van de afdeling Opsporing. Er zullen wel verdachten zijn die nu ontnuchteren en een minimale financiële kater overhouden aan hun verderfelijke acties van vannacht. Misschien ook nog een "warm" onthaal thuis door het ongeruste gezin. Wellicht moeten sommigen op de spreekwoordelijke blaren gaan zitten.

Aan het bureau word ik belast met de binnendienst intake, moeilijk maar ook mooi politiewerk.

Deze inleiding staat haaks op de casus die ik afgelopen week heb meegemaakt. Collega Tom en ik worden door de meldkamer gedirigeerd naar een kerkdorp in ons Basisteam. Dit dorp ligt een stukje uit de buurt van het stedelijk gebied. Er is iets aan de hand met een waardevol transport en politie assistentie is daarbij noodzakelijk. Op de bedoelde locatie gekomen is er sprake van een technisch mankement. De waarde auto kan niet wegrijden i.v.m. malheur en de tweede man staat in de kou en regen te vernikkelen en kan niet instappen.

Assistentie van het moederbedrijf is noodzakelijk om alles weer aan het rollen te krijgen. Hun werkzaamheden lopen een flinke achterstand op. Het is niet anders. Tom en ik beveiligen de plaats. De weg is druk met verkeersverplaatsingen. Tja, het regent en niemand mag ten slotte nat worden. Dan maar benzine erdoorheen jagen in warme knusse blikken van auto's.

Ik raak in gesprek met de werknemer die nu buiten staat te vernikkelen. Hij heeft korte mouwen aan en is niet voorbereid op een flinke wachtpartij buiten zijn warme Transporter. Ondanks het feit dat de kou zijn lichaam teistert geeft hij geen kik, zijn kippenvel op zijn armen en bleke gezicht doen anders vermoeden. Hij heeft een verweerd en gegroefd gezicht. Wanneer zijn persoonsgegevens genoteerd worden voor onze bureaucratie blijkt dat ik hem zeker 10 jaar ouder ingeschat heb dan dat hij werkelijk is.

Zijn huidige werk doet hij pas sinds korte tijd. Hij is afgezwaaid uit het leger en is twee keer op uitzending geweest in Afghanistan. Tijdens zijn eerste uitzending heeft hij de leeftijd van 18 jaar. Hij heeft een leuk Brabants accent en lacht veel alsof het allemaal normaal is wat hem overkomt en niets uitmaakt. Zou het kunnen dat hij een lolbroek is, ik zie verdriet en leed in zijn ogen, ik zal me wel vergissen of toch niet! Zouden droge tranen bestaan?

Ik vraag hem of hij zijn tijd in Afghanistan goed is doorgekomen. Dat valt wel mee, antwoordt hij. Mijn moeder heeft zich dood verschrokken toen ik na de eerste uitzending thuis ben gekomen zegt hij. Minimaal 10 jaar ouder geworden is haar reactie bij het weerzien van haar soldaat en-kind.

Vroeger een feestbeest en nu behoorlijk volwassen geworden, zegt hij. In het zuiden van Afghanistan heeft hij patrouilles gereden en gelopen en is hij behoedzaam genoeg geweest. Hij heeft zwaar onder vuur gelegen in dat broeiende, hete land en hij heeft meegemaakt dat een kameraad op een berm-bom is gelopen waarbij de onderste helft van zijn lichaam is afgerukt. De Afghaanse mensen die hij is tegen gekomen zijn gehard in hun povere bestaan.

De mensen in Afghanistan hebben geen tranen meer over. Hij heeft gezien dat orde handhavers kinderen hard in gezicht hebben geslagen met stokken. De kinderen hebben geen kik gegeven en verdragen alle pijn die hun steeds maar weer wordt aangedaan. Daar is geen ontkomen aan.

Gevangenissen daar hebben een soort van Heras hekwerk. Daar kun je gemakkelijk aan ontkomen. Echte bij diefstal wordt normaliter volgens de rechtsplegingen een hand afgehakt. In dit soort gevangenissen heeft hij vele verminkte mensen gezien die soms geen handen meer hebben.

In Afghanistan groeit de ordeloosheid weer en vergroten de stammen weer hun macht en territoir. Militaire uitzendingen en Missies zijn een druppel op een gloeiende plaat en hebben ook bij de interventie krijgsmachten veel bloed, zweet, tranen, ledematen en levens gekost.

In Nederland heerst op dat gebied een humaan klimaat.

Ik vraag hem hoe hij dealt met zijn oorlogsherinneringen. Hij komt nog af en toe samen met lotgenoten, maten uit het leger. Dan praten ze veel en dat doet hem toch wel goed. Voor buitenstaanders is het moeilijk om begrip te hebben of voldoende inlevingsgevoel. Hulp zal hij zeker vragen mocht hij deze nodig hebben. Daar is hij niet te trots voor, zegt hij tegen mij. Hij kent de nodige gevallen van PTSS onder zijn kameraden. In dit korte gesprek deelt hij mij slechts een paar highlights mede. hij zal veel meer meegemaakt hebben! Daar ben ik van overtuigd.

De Brabander deelt mij mede dat hij indien nodig, zelf ook hulp zal inroepen. Hij steekt zijn zoveelste sigaret op en lacht nog wat alledaagse zaken weg. Alles komt goed, zegt hij.

Een medewerker van het moeder bedrijf komt met apparatuur en even later is de Brabander zich aan het opwarmen in de Transporter. Hij lacht alweer. Ik hoop dat met hem “alles good kump”!

Ik denk en verwacht dat zijn moeder elke dag opnieuw weer bezorgd is over haar spruit. Ik denk dat het monster van PTSS hem om zijn nek hangt. PTSS daar vraag je niet om dat overkomt je, helaas.

Het ga je goed Brabander! Denk ik en zwaai naar hem als hij in de Transporter wegrijdt. Zoals hem zijn er vele lotgenoten. Ik wens hen alle kracht en bijstand die zij nodig kunnen hebben.

Mensen in uniform beschermen alle anderen, vooral de categorie zonder uniform.

Iedere dag weer –ongevraagd- opnieuw

Zelf om hulp durven en willen vragen

Politiemedewerkers krijgen veel voor hun kiezen. Ik heb de keuze gemaakt om wijkagent in combinatie met veel noodhulpdiensten te zijn en te blijven. 

Ik merk aan mezelf wel dat de (tropen)jaren beginnen te tellen. om het tij enigszins te keren ben en blijf ik sportief en doe daar vrijwillig heel veel inspanningen voor. 

Mijn gezin steunt mij hierin en mijn vrouw is vaak mijn gezellige partner die samen met mij sportief optrekt. 

In geweldsituaties hebben mijn zelfverdediging-vaardigheden mij en mijn collega's vaak meegeholpen om geweld in de kiem te smoren. Nu nog zijn collega’s blij als ik erbij ben, bij dreigende escalaties. Bij geplande aanhoudingen word ik ongevraagd gepland en staat de machtiging tot binnentreden vaak op mijn naam, ondanks het feit dat er genoeg jongere collega’s in dienst zijn. Dit is zo (scheef)gegroeid door mijn mate van betrokkenheid en nooit nee zeggen.

Terugblik

Ik ben geen eenmansleger maar soms voelt het wel zo. Eerder heb ik mijn wijkagent werkzaamheden verricht terwijl ik nooit en te nimmer tijd heb gevraagd voor wijkwerk. Ik ben/was dit zelf schuld. Ik heb nooit om hulp of assistentie gevraagd.  Ook tijdens de incidentenafhandeling doe ik spreekwoordelijk alles tussen de soep en de aardappelen door. Op weg naar meldingen of gewoon tijdens de surveillance, informatie meenemen en in de politieauto bellen met mensen over gebeurtenissen waar de politie een rol in hebben of krijgen als er niet op wordt geïnvesteerd. Juist door incidenten afhandeling 24/7 heb ik veel geweldszaken meegemaakt en deze tot in de kleine donkere nachtelijke uurtjes afgetypt. Ik ben veel naar zittingen bij de rechter geweest, waar ik voor geweld tegen mij aangewend meestal in het gelijk ben gesteld. Mijn betrokkenheid werkt vaker tegen mij. Dat heb je kennelijk met schorpioenen als de bewoordingen van mijn sterrenbeeld juist zijn! 

Juist nu ik ouder word merk ik dat ik een balans moet zoeken in belasting en belastbaarheid. De OC (=meldkamer) ziet alleen de roepnummers van de politieauto’s maar niet wie deze bemannen. Mijn werkgever heeft geen ouderenbeleid (als ik deze blog tiep)en iedereen die IBT afgevinkt is, kan en wordt gepland worden voor incidentenafhandeling.

Door de vele veranderingen waaraan politiewerk ook fysiek onderhevig (juridisch, administratief, bezuinigingen et cetera) is ben ik gevoelsmatig in de verdediging gedrukt. Mijn grenzen worden te vaak overschreden. Hoe meer ik mijn best doe hoe slechter ik eruit kom, schijnt mijn credo te zijn. Ik heb daar last van en pieker hierover. Mijn reeds vergevorderde leeftijd in dit sterk vergrijzend politiecircuit helpt mij niet erg. 

Gedrag

Uiteindelijk heb ik bovenstaande materie besproken met mijn directe chef. Hij heeft mij medegedeeld dat ook hij zich herkent in het aansturen van mijn persoon bij heikele kwesties en ander basaal politiewerk. Men heeft het idee dat als men mij inschakelt dat de zaak of de casus adequaat geregeld wordt.

Ook zegt hij dat ik een gemakkelijke diender ben die nooit om hulp of assistentie gevraagd heeft en dat hij bovendien mijn gevoel deelt m.b.t. Han inschakelen en de klus op een goeie manier klaren. Ik had maar om hulp of administratietijden hoeven te vragen, is zijn antwoord. 

Dan gaan mijn ogen verder open en zie ik collega's dagdagelijks veel afspraken plannen en zich voor noodhulp diensten als het ware uit zicht manoeuvreren. Eigenlijk  hebben ze gelijk, 10 ballen constant in de lucht houden is jaar in jaar uit, niet te doen. Dat besef ik ook.

Voornemen

Ik moet voor mezelf de balans terugwinnen en mijn grenzen beter aangeven. Hulp durven vragen, durven loslaten en verantwoording daar leggen waar zij thuishoort. Leren om dit te accepteren is voor mij als persoon en betrokken wijkagent moeilijk maar wel heel belangrijk.

Ik heb de handschoen inmiddels opgepakt en ik heb om hulp gevraagd bij mijn collega wijkagenten die mij nu meer helpen dan eerder. Ik heb vervolgens een jonge collega om bijstand gevraagd. Deze zei meteen toe dat hij wijkwerk wel heel erg leuk vond en neemt mij ge- en ongevraagd werk uit handen. Als tegenprestatie zal ik hem positioneren en introduceren in mijn netwerk. Hij verricht uitsluitend incidenten afhandeling en ook hij is op zoek naar diepgang. Mijn wijken zullen hem zeer zeker dit niveau brengen. De samenwerking met deze jongere collega is reeds voorzichtig gestart. Ik zal hem niet overvoeren ook al heeft ook hij een tomeloze energie en inzet.

In specialistische casussen heb ik ondersteunende diensten om hulp en samenwerking gevraagd. Ook dit is mij toegezegd en reeds ingepland.

Leren om niet alle verantwoording op te pakken maar los te laten en vertrouwen te krijgen in de aanpak van anderen. Maar ook kleine stapjes vooruit en geduld kunnen opbrengen.

Hierdoor zal het plezier in mijn werk weer toenemen, daar ben ik van overtuigd.

Ps: iedereen kan gemist worden. De molen draait ook tandenknarsend of goed geolied door zonder de zelfbenoemde of -gevoelde loyaliteit, dus ook zonder mij ...

Ook de door mij beoefende zelfverdediging sporten hebben diepe onherstelbare fysieke sporen achtergelaten waardoor ik inmiddels met 44 actieve dienstjaren op mijn palmares, noodgedwongen af moet zwaaien,

Plezier hebben in politiewerk is fantastisch. Wanneer dit ook nog je hobby is, werk je nooit meer een dag maar hobby je maar voort en voort en voort jaar in jaar uit. Time flies

Mijn fysieke en mentale opofferingen zijn het ruimschoots waard geweest.  Genieten van de nu mooie momenten samen met mijn vrouw en dochter is het nieuwe credo!

PTSS bij burgerslachtoffer!

PTSS OOK BIJ BURGER SLACHTOFFERS IN 2012!

DEEL 1: Mijn maat en ik kregen tijdens onze nachtdienst  een melding van een overspannen iemand. Deze zou volledig  zijn doorgeflipt en was met van alles aan het gooien vanaf zijn balkon op straat. En dat midden in de nacht. Ongelukken waren niet uit te sluiten. De man had in de hal van zijn wooncomplex een deur vernield met zware mokerslagen met een hamer. In deze begeleide woonvorm woonden slechts en alleen mensen met een psychische stoornis. 

Niets doen was geen optie vond de ter plaatse ontboden begeleidster en zij wilde hem aanspreken op zijn overspannen gedrag. Hij had reeds vaker overspannen gereageerd op alles en iedereen en nu was de maat vol. 

Voordat we hem zouden aanspreken werden veiligheidsafspraken gemaakt. Daarna  tikte de begeleidster op diens voordeur. De verwachte reactie van de man was van dien aard dat door gestommel en dierlijk gebrul een pikante gevaarlijke situatie ontstond. Alsof er een spreekwoordelijke bom op het punt van ontploffen stond. 

Toevallig dacht ik aan de pepperspray -voor het eerst in mijn loopbaan- en nam deze ter hand. Mijn collega nam het volgende geweldsmiddel in de lijn, ter hand. Dan moet u weten dat we in een klein voorportaal stonden en niet meer weg konden komen. De begeleidster vluchtte in paniek en ijlings weg achter langs ons heen, naar een veilig heenkomen. Toen zij veilig was zwiepte de voordeur  naar de hel open, onder grote krachtinspanning. 

Mijn maat en ik stonden daar toen oog in oog met een zwaar overspannen mannelijke hulk, nog net niet in de kleuren groen. De gespierde man was slechts gehuld in zijn onderbroek en hield een groot slagersmes dreigend vast, met de mespunt op ons gericht.  Zijn gezichtsuitdrukking was totaal overspannen van vooraf tieren en schreeuwen en inwendig gebruik van varia middelen. Achteraf bleek ook nog een keer dat hij schizofreen was. Een slechte combinatie wellicht door mogelijke inname van speed.  De man stapte zeer dreigend door de deuropening op ons af.

Ik spoot die pijnlijke melange van pepperspray meteen recht in zijn ogen, bull’s eye. Zijn vervolgactie was abrupt terugstappen zijn woning in, schreeuwen van de pijn, EN de voordeur onder grof geweld dichtknallen. In de muur ontstond daardoor een scheur in het pleister/stucwerk. Vervolgens in de woning schreeuwde hij het uit van de pijn en we hoorden niets anders dan gestommel van het overal tegenaan botsen. De bekende blinde razernij maar nu duidelijk te aanhoren. Het effect van pepperspray was fenomenaal.  Hij kwam door de helse pijn meteen bij zijn positieven. Ik riep naar hem van, kom naar buiten dan gaan we je helpen aan je pijn. Uiteindelijk was de pijn groter dan zijn psyche.Hij voldeed aan dit aanbod van hulp. In de hal werd hij gefouilleerd, geboeid en afgevoerd. 

Tijdens de overbrenging  deelde hij mede dat hij zich een moordmachine voelde en niet zou zijn teruggeweken voor de politie en ons gestoken zou hebben. Als hij iemand zou zijn tegengekomen beneden bij de grof vernielde deur dan had hij deze persoon doodgeslagen met de hamer.

Al met al een heftige zaak. Dit in relatie tot geweld tegen de politie en de branche richtlijnen. Wij dachten een goede “dreun” uitgedeeld te hebben en justitie en hulpverlening zouden wel raad weten met hem, helaas voor de maatschappij

De volgende nachtdienst bleek dat hij niet in verzekering was gesteld en niet in het directe hulpcircuit was gestuurd. Een aangeboden BOT gesprek was voor ons niet nodig. Misschien achteraf wel als ik hoor dat hij een lichte (taak)straf heeft gekregen en de rechter zeer mild heeft geoordeeld. 

Gelukkig vond ook toen al de politiek langzamerhand dat ons vak best wel eens gevaarlijk kan zijn. PTSS zou flink onder handen genomen worden en  wellicht kans dat politiemensen nu snel geholpen konden gaan worden. Ook al hadden/hebben zij  zware negatieve dossiers op hun schouders. Natuurlijk ook voor hun gezinnen en familie. De kans op (financieel) eerherstel scheen uiteindelijk te gaan gloren….

Ik zou van deze casus nog een bladzijde vol kunnen tiepen maar daar ging het niet om. Ik sprak nog ervan dat die begeleidster wegvluchtte in paniek achter onze gelederen richting uitgang…..

DEEL 2: Het toeval wilde dat ik een paar maanden later weer op deze onheilsplek terugkwam ivm een buurtonderzoek nav een inbraak elders in de buurt. Die begeleidster was ook nu aanwezig in deze begeleide woonvorm. Toevallig!

We kwamen weer aan de praat over de geweldsexplosie van toen. Bleek dat die overspannen persoon verplaatst was naar elders omdat hij niet meer te handhaven was in deze begeleide woonvorm. Het schijnt dat hij weer bij zijn vader was ingetrokken in mijn wijk. Niemand die mjj hier iets over medegedeeld had, raar hè. Kennelijk en gelukkig rustig want ik had niets van hem gehoord. Voor hoelang, de toekomst zou dit uitwijzen. Alertheid bleef dus geboden….

In mijn beleving maakten militairen,  politiemensen en verdere eerste lijn hulpverleners de meeste kans op PTSS. Aangezien deze categorieën altijd als eerste gevraagd of ongevraagd in de linie van gevaar terechtkwamen. 

Deze begeleidster vertelde mij dat zij nog een aantal weken had doorgewerkt na de geweldexplosie en tijdens haar vakantie een burn out had gekregen. Psychische hulp bij haar had uiteindelijk uitgewezen dat zij PTSS had opgelopen. Zij was langdurig ziek thuis geweest en was pas sinds kort geheel of gedeeltelijk aan het werk. Ik vroeg haar waarom zij of haar hulpverleners mij niet hadden gebeld?  Daar had zij niet aan gedacht. Kennelijk had zij voor haar persoon voldoende hulpverlening  waardoor ze mij –als lotgenoot- niet nodig dacht te hebben. Een ware vorm van tunnelvisie, jammer achteraf. Ik had haar zeker voor een deel kunnen helpen. In ieder geval had ik de impact en haar imaginaire beelden kunnen relativeren….en veranderen.

Saillant detail is dat de begeleidster in haar beleving dacht dat zij oog in oog had gestaan met die overspannen bewoner en dat deze haar bijkans met zijn slagersmes gestoken had. Ik heb haar de waarheid uit de doeken gedaan. Zij had tijdig een veilig heenkomen gezocht. Zij stond heel ver achter ons in een andere gang. Mijn maat en ik stonden daar toen perfect voor de opponent voor de aanval en/of verdediging tegen het slagersmes. Alleen wij konden niet meer wegkomen. De aanval werd perfect afgeweerd.

Ik heb haar de procesgang en strafoplegging uitgelegd en dat ik  mij als politieslachtoffer wederom had gevoegd om principiële redenen. Zij had veel inkomsten misgelopen door haar ziekteproces en ook zij zou nu proberen om verder financieel schadeloos gesteld te worden. Niks te danken voor deze tip, hahahan.

Ik was benieuwd of zij nog iets zou laten horen, niet dus ...

Oma's auto doet 't niet meer

 

Ergens in december 2024 trotseren mijn coach en ik in bar en boos weer de elementen van koude en felle wind tegen, met een nul CO2 afdruk, per ouderwetse fiets dus geenszins electrisch aangedreven. Dat doen wij nagenoeg altijd. Veel mensen zullen denken, die hebben geen geld voor benzine. Lol. Gewoon plezier in bewegen that's it!

We kiezen altijd als eerste de meeste weerstand op de fiets, die van wind tegen. Dan hebben we op de terugweg tenminste een kadootje, wind in de rug. Maar ja, we fietsen meestal nooit dezelfde route retour want dat is saai. Dus het  voordeel van wind in de rug, gaat vaak niet op. Maar wel de spieren warmhouden en in beweging blijven. De voeten en handen blijven wel te koud aanvoelen ondanks handschoenen en dikke schoenen.

Zelfs de ogen zijn aan weersinvloeden onderhevig en vooral met koude wind op kop, vloeien de tranen rijkelijk uit de ooghoeken en trompettert de neus vrolijk mee onder het motto ik beweeg dus ik leef. 

Dan op een weg buiten de bebouwde kom, daar waar een snelheidslimiet van 100km per uur is toegestaan, passeren wij markeringen in de vorm van gedeeltelijk vergane krijtstrepen op de rijbaan. Waarom schrijf ik dit? Ik kom daar zometeen op terug.

Vanuit de verte zien wij door de koude tranen heen een obstakel op de rijbaan staan gepaard gaande met een enorme rookontwikkeling. Naderbij gefietst blijkt dit een auto te zijn, de tandwielen tandenknarsen van de pijn en uiteindelijk geeft de motor zich gewonnen en reageert niet meer. Onderwijl flitsen de vele auto's  voorbij, maar niemand die stopt.

Gelet op de gevaarszetting en iemand die hulp nodig heeft in een noodsituatie, stoppen wij op het fietspad. Een oude dame die alleen en achter het stuur zit, is helemaal confuus en in paniek geraakt. Zij heeft geen idee hoe gevaarlijk de situatie hier en nu voor haar is. Zij stapt om mijn verzoek uit en ik dirigeer haar naar het fietspad. Ik probeer de malheur te verhelpen, helaas lukt dit niet.

Ik vraag haar om achter het stuur te gaan zitten en dan zullen wij de auto in de berm duwen. Alleen zij stuurt naar het midden van de rijbaan, al duwend en draaiend aan het stuur lukt het mij om de auto snel en veilig naar rechts de berm op te duwen. Mijn eega duwt hard mee en samen klaren wij deze klus.

Het lijkt erop alsof ik mijn blauw politiebloed weer stroomt tijdens de politiesurveillance en er hulp wordt verleend aan hen die dit behoeven.

De oude dame spreekt niet goed Nederlands en ook geen verstaanbaar Duits. Zij wil naar de plaatselijke garage en heeft geen weet waar zij op dit moment is. Het gesprek met de garage gaat niet goed. Ongevraagd drukt zij mij haar telefoon in mijn handen waarna ik voor haar het afslepen van de auto, regel met de garage. Kennelijk herkent zij mijn blauwe bloedstroom!

Een bromfietser, ook uit ons dorp, stopt nog om te helpen. 

Gerust gaan wij daarna verder op weg op onze fietsen.

Ik zou nog terugkomen op de krijtstrepen op de weg. Eerder dit jaar is in deze bocht -vlakbij oma- s'morgens vroeg, een motorrijder om het leven gekomen. De toegestane maximum snelheid van 100 km is en blijft levensgevaarlijk. Uiteraard ook bij andere snelheden. De dodemansritten in de buurt nemen nog altijd gestaag toe, helaas.

PS: Ik zet de alarmvverlichting aan uit veiligheidsoverwegingen. Oma knuffelt mijn eega en mij uit dankbaarheid waarna ik haar dirigeer naar de passagiers-zit om daar af re wachten op de garagemonteur,

One good deed a day is enough