Zelf om hulp durven en willen vragen

Politiemedewerkers krijgen veel voor hun kiezen. Ik heb de keuze gemaakt om wijkagent in combinatie met veel noodhulpdiensten te zijn en te blijven. 

Ik merk aan mezelf wel dat de (tropen)jaren beginnen te tellen. om het tij enigszins te keren ben en blijf ik sportief en doe daar vrijwillig heel veel inspanningen voor. 

Mijn gezin steunt mij hierin en mijn vrouw is vaak mijn gezellige partner die samen met mij sportief optrekt. 

In geweldsituaties hebben mijn zelfverdediging-vaardigheden mij en mijn collega's vaak meegeholpen om geweld in de kiem te smoren. Nu nog zijn collega’s blij als ik erbij ben, bij dreigende escalaties. Bij geplande aanhoudingen word ik ongevraagd gepland en staat de machtiging tot binnentreden vaak op mijn naam, ondanks het feit dat er genoeg jongere collega’s in dienst zijn. Dit is zo (scheef)gegroeid door mijn mate van betrokkenheid en nooit nee zeggen.

Terugblik

Ik ben geen eenmansleger maar soms voelt het wel zo. Eerder heb ik mijn wijkagent werkzaamheden verricht terwijl ik nooit en te nimmer tijd heb gevraagd voor wijkwerk. Ik ben/was dit zelf schuld. Ik heb nooit om hulp of assistentie gevraagd.  Ook tijdens de incidentenafhandeling doe ik spreekwoordelijk alles tussen de soep en de aardappelen door. Op weg naar meldingen of gewoon tijdens de surveillance, informatie meenemen en in de politieauto bellen met mensen over gebeurtenissen waar de politie een rol in hebben of krijgen als er niet op wordt geïnvesteerd. Juist door incidenten afhandeling 24/7 heb ik veel geweldszaken meegemaakt en deze tot in de kleine donkere nachtelijke uurtjes afgetypt. Ik ben veel naar zittingen bij de rechter geweest, waar ik voor geweld tegen mij aangewend meestal in het gelijk ben gesteld. Mijn betrokkenheid werkt vaker tegen mij. Dat heb je kennelijk met schorpioenen als de bewoordingen van mijn sterrenbeeld juist zijn! 

Juist nu ik ouder word merk ik dat ik een balans moet zoeken in belasting en belastbaarheid. De OC (=meldkamer) ziet alleen de roepnummers van de politieauto’s maar niet wie deze bemannen. Mijn werkgever heeft geen ouderenbeleid (als ik deze blog tiep)en iedereen die IBT afgevinkt is, kan en wordt gepland worden voor incidentenafhandeling.

Door de vele veranderingen waaraan politiewerk ook fysiek onderhevig (juridisch, administratief, bezuinigingen et cetera) is ben ik gevoelsmatig in de verdediging gedrukt. Mijn grenzen worden te vaak overschreden. Hoe meer ik mijn best doe hoe slechter ik eruit kom, schijnt mijn credo te zijn. Ik heb daar last van en pieker hierover. Mijn reeds verge orderde leeftijd in dit sterk vergrijzend politiecircuit helpt mij niet erg. 

Gedrag

Uiteindelijk heb ik bovenstaande materie besproken met mijn directe chef. Hij heeft mij medegedeeld dat ook hij zich herkent in het aansturen van mijn persoon bij heikele kwesties en ander basaal politiewerk. Men heeft het idee dat als men mij inschakelt dat de zaak of de casus adequaat geregeld wordt.

Ook zegt hij dat ik een gemakkelijke diender ben die nooit om hulp of assistentie gevraagd heeft en dat hij bovendien mijn gevoel deelt m.b.t. Han inschakelen en de klus op een goeie manier klaren. Ik had maar om hulp of administratietijden hoeven te vragen, is zijn antwoord. 

Dan gaan mijn ogen verder open en zie ik collega's dagdagelijks veel afspraken plannen en zich voor noodhulp diensten als het ware uit zicht manoeuvreren. Eigenlijk  hebben ze gelijk, 10 ballen constant in de lucht houden is jaar in jaar uit, niet te doen. Dat besef ik ook.

Voornemen

Ik moet voor mezelf de balans terugwinnen en mijn grenzen beter aangeven. Hulp durven vragen, durven loslaten en verantwoording daar leggen waar zij thuishoort. Leren om dit te accepteren is voor mij als persoon en betrokken wijkagent moeilijk maar wel heel belangrijk.

Ik heb de handschoen inmiddels opgepakt en ik heb om hulp gevraagd bij mijn collega wijkagenten die mij nu meer helpen dan eerder. Ik heb vervolgens een jonge collega om bijstand gevraagd. Deze zei meteen toe dat hij wijkwerk wel heel erg leuk vond en neemt mij ge- en ongevraagd werk uit handen. Als tegenprestatie zal ik hem positioneren en introduceren in mijn netwerk. Hij verricht uitsluitend incidenten afhandeling en ook hij is op zoek naar diepgang. Mijn wijken zullen hem zeer zeker dit niveau brengen. De samenwerking met deze jongere collega is reeds voorzichtig gestart. Ik zal hem niet overvoeren ook al heeft ook hij een tomeloze energie en inzet.

In specialistische casussen heb ik ondersteunende diensten om hulp en samenwerking gevraagd. Ook dit is mij toegezegd en reeds ingepland.

Leren om niet alle verantwoording op te pakken maar los te laten en vertrouwen te krijgen in de aanpak van anderen. Maar ook kleine stapjes vooruit en geduld kunnen opbrengen.

Hierdoor zal het plezier in mijn werk weer toenemen, daar ben ik van overtuigd.

Ps: iedereen kan gemist worden. De molen draait ook tandenknarsend of goed geolied door zonder de zelfbenoemde of -gevoelde loyaliteit, dus ook zonder mij ...

Ook de door mij beoefende zelfverdediging sporten hebben diepe onherstelbare fysieke sporen achtergelaten waardoor ik inmiddels met 44 actieve dienstjaren op mijn palmares, noodgedwongen af moet zwaaien,

Plezier hebben in politiewerk is fantastisch. Wanneer dit ook nog je hobby is, werk je nooit meer een dag maar hobby je maar voort en voort en voort jaar in jaar uit. Time flies

Mijn fysieke en mentale opofferingen zijn het ruimschoots waard geweest.  Genieten van de nu mooie momenten samen met mijn vrouw is het nieuwe credo

PTSS bij burgerslachtoffer!

PTSS OOK BIJ BURGER SLACHTOFFERS IN 2012!

DEEL 1: Mijn maat en ik kregen tijdens onze nachtdienst  een melding van een overspannen iemand. Deze zou volledig  zijn doorgeflipt en was met van alles aan het gooien vanaf zijn balkon op straat. En dat midden in de nacht. Ongelukken waren niet uit te sluiten. De man had in de hal van zijn wooncomplex een deur vernield met zware mokerslagen met een hamer. In deze begeleide woonvorm woonden slechts en alleen mensen met een psychische stoornis. 

Niets doen was geen optie vond de ter plaatse ontboden begeleidster en zij wilde hem aanspreken op zijn overspannen gedrag. Hij had reeds vaker overspannen gereageerd op alles en iedereen en nu was de maat vol. 

Voordat we hem zouden aanspreken werden veiligheidsafspraken gemaakt. Daarna  tikte de begeleidster op diens voordeur. De verwachte reactie van de man was van dien aard dat door gestommel en dierlijk gebrul een pikante gevaarlijke situatie ontstond. Alsof er een spreekwoordelijke bom op het punt van ontploffen stond. 

Toevallig dacht ik aan de pepperspray -voor het eerst in mijn loopbaan- en nam deze ter hand. Mijn collega nam het volgende geweldsmiddel in de lijn, ter hand. Dan moet u weten dat we in een klein voorportaal stonden en niet meer weg konden komen. De begeleidster vluchtte in paniek en ijlings weg achter langs ons heen, naar een veilig heenkomen. Toen zij veilig was zwiepte de voordeur  naar de hel open, onder grote krachtinspanning. 

Mijn maat en ik stonden daar toen oog in oog met een zwaar overspannen mannelijke hulk, nog net niet in de kleuren groen. De gespierde man was slechts gehuld in zijn onderbroek en hield een groot slagersmes dreigend vast, met de mespunt op ons gericht.  Zijn gezichtsuitdrukking was totaal overspannen van vooraf tieren en schreeuwen en inwendig gebruik van varia middelen. Achteraf bleek ook nog een keer dat hij schizofreen was. Een slechte combinatie wellicht door mogelijke inname van speed.  De man stapte zeer dreigend door de deuropening op ons af.

Ik spoot die pijnlijke melange van pepperspray meteen recht in zijn ogen, bull’s eye. Zijn vervolgactie was abrupt terugstappen zijn woning in, schreeuwen van de pijn, EN de voordeur onder grof geweld dichtknallen. In de muur ontstond daardoor een scheur in het pleister/stucwerk. Vervolgens in de woning schreeuwde hij het uit van de pijn en we hoorden niets anders dan gestommel van het overal tegenaan botsen. De bekende blinde razernij maar nu duidelijk te aanhoren. Het effect van pepperspray was fenomenaal.  Hij kwam door de helse pijn meteen bij zijn positieven. Ik riep naar hem van, kom naar buiten dan gaan we je helpen aan je pijn. Uiteindelijk was de pijn groter dan zijn psyche.Hij voldeed aan dit aanbod van hulp. In de hal werd hij gefouilleerd, geboeid en afgevoerd. 

Tijdens de overbrenging  deelde hij mede dat hij zich een moordmachine voelde en niet zou zijn teruggeweken voor de politie en ons gestoken zou hebben. Als hij iemand zou zijn tegengekomen beneden bij de grof vernielde deur dan had hij deze persoon doodgeslagen met de hamer.

Al met al een heftige zaak. Dit in relatie tot geweld tegen de politie en de branche richtlijnen. Wij dachten een goede “dreun” uitgedeeld te hebben en justitie en hulpverlening zouden wel raad weten met hem, helaas voor de maatschappij

De volgende nachtdienst bleek dat hij niet in verzekering was gesteld en niet in het directe hulpcircuit was gestuurd. Een aangeboden BOT gesprek was voor ons niet nodig. Misschien achteraf wel als ik hoor dat hij een lichte (taak)straf heeft gekregen en de rechter zeer mild heeft geoordeeld. 

Gelukkig vond ook toen al de politiek langzamerhand dat ons vak best wel eens gevaarlijk kan zijn. PTSS zou flink onder handen genomen worden en  wellicht kans dat politiemensen nu snel geholpen konden gaan worden. Ook al hadden/hebben zij  zware negatieve dossiers op hun schouders. Natuurlijk ook voor hun gezinnen en familie. De kans op (financieel) eerherstel scheen uiteindelijk te gaan gloren….

Ik zou van deze casus nog een bladzijde vol kunnen tiepen maar daar ging het niet om. Ik sprak nog ervan dat die begeleidster wegvluchtte in paniek achter onze gelederen richting uitgang…..

DEEL 2: Het toeval wilde dat ik een paar maanden later weer op deze onheilsplek terugkwam ivm een buurtonderzoek nav een inbraak elders in de buurt. Die begeleidster was ook nu aanwezig in deze begeleide woonvorm. Toevallig!

We kwamen weer aan de praat over de geweldsexplosie van toen. Bleek dat die overspannen persoon verplaatst was naar elders omdat hij niet meer te handhaven was in deze begeleide woonvorm. Het schijnt dat hij weer bij zijn vader was ingetrokken in mijn wijk. Niemand die mjj hier iets over medegedeeld had, raar hè. Kennelijk en gelukkig rustig want ik had niets van hem gehoord. Voor hoelang, de toekomst zou dit uitwijzen. Alertheid bleef dus geboden….

In mijn beleving maakten militairen,  politiemensen en verdere eerste lijn hulpverleners de meeste kans op PTSS. Aangezien deze categorieën altijd als eerste gevraagd of ongevraagd in de linie van gevaar terechtkwamen. 

Deze begeleidster vertelde mij dat zij nog een aantal weken had doorgewerkt na de geweldexplosie en tijdens haar vakantie een burn out had gekregen. Psychische hulp bij haar had uiteindelijk uitgewezen dat zij PTSS had opgelopen. Zij was langdurig ziek thuis geweest en was pas sinds kort geheel of gedeeltelijk aan het werk. Ik vroeg haar waarom zij of haar hulpverleners mij niet hadden gebeld?  Daar had zij niet aan gedacht. Kennelijk had zij voor haar persoon voldoende hulpverlening  waardoor ze mij –als lotgenoot- niet nodig dacht te hebben. Een ware vorm van tunnelvisie, jammer achteraf. Ik had haar zeker voor een deel kunnen helpen. In ieder geval had ik de impact en haar imaginaire beelden kunnen relativeren….en veranderen.

Saillant detail is dat de begeleidster in haar beleving dacht dat zij oog in oog had gestaan met die overspannen bewoner en dat deze haar bijkans met zijn slagersmes gestoken had. Ik heb haar de waarheid uit de doeken gedaan. Zij had tijdig een veilig heenkomen gezocht. Zij stond heel ver achter ons in een andere gang. Mijn maat en ik stonden daar toen perfect voor de opponent voor de aanval en/of verdediging tegen het slagersmes. Alleen wij konden niet meer wegkomen. De aanval werd perfect afgeweerd.

Ik heb haar de procesgang en strafoplegging uitgelegd en dat ik  mij als politieslachtoffer wederom had gevoegd om principiële redenen. Zij had veel inkomsten misgelopen door haar ziekteproces en ook zij zou nu proberen om verder financieel schadeloos gesteld te worden. Niks te danken voor deze tip, hahahan.

Ik was benieuwd of zij nog iets zou laten horen, niet dus ...

Oma's auto doet 't niet meer

 

Ergens in december 2024 trotseren mijn coach en ik in bar en boos weer de elementen van koude en felle wind tegen, met een nul CO2 afdruk, per ouderwetse fiets dus geenszins electrisch aangedreven. Dat doen wij nagenoeg altijd. Veel mensen zullen denken, die hebben geen geld voor benzine. Lol. Gewoon plezier in bewegen that's it!

We kiezen altijd als eerste de meeste weerstand op de fiets, die van wind tegen. Dan hebben we op de terugweg tenminste een kadootje, wind in de rug. Maar ja, we fietsen meestal nooit dezelfde route retour want dat is saai. Dus het  voordeel van wind in de rug, gaat vaak niet op. Maar wel de spieren warmhouden en in beweging. De voeten en handen blijven wel te koud aanvoelen ondanks handschoenen en dikke schoenen ...

Zelfs de ogen zijn aan weersinvloeden onderhevig en vooral met koude wind op kop, vloeien de tranen rijkelijk uit de ooghoeken en trompettert de neus vrolijk mee onder het motto ik beweeg dus ik leef mee. 

Dan op een weg buiten de bebouwde kom, daar waar een snelheidslimiet van 100km per uur is toegestaan, passeren wij markeringen in de vorm van gedeeltelijk vergane krijtstrepen op de rijbaan. Waarom schrijf ik dit? Ik kom daar zometeen op terug.

Vanuit de verte zien wij door de koude tranen heen een obstakel op de rijbaan staan gepaard gaande met een enorme rookontwikkeling. Naderbij gefietst blijkt dit een auto te zijn, de tandwielen knarsen van de pijn en uiteindelijk geeft de motor zich gewonnen en reageert niets meer. Onderwijl flitsen de vele auto's  voorbij, maar niemand die stopt.

Gelet op de gevaarszetting en iemand die hulp nodig heeft in een noodsituatie, stoppen wij op het fietspad. Een oude dame die alleen en achter het stuur zit, is helemaal confuus en in paniek geraakt. Zij heeft geen idee hoe gevaarlijk de situatie hier en nu voor haar is. Zij stapt om mijn verzoek uit en ik dirigeer haar naar het fietspad. Ik probeer de malheur te verhelpen, echter dit lukt mij niet.

Ik vraag haar om achter het stuur te gaan zitten en dan zullen wij de auto in de berm duwen. Alleen zij stuurt naar het midden van de rijbaan, al duwend en draaiend aan het stuur lukt het om de auto snel en veilig naar rechts de berm op te duwen. Mijn eega duwt hard mee en samen klaren wij deze klus.

Het lijkt erop alsof ik mijn blauw politiebloed weer stroomt tijdens de politiesurveillance en er hulp wordt verleend aan hen die dit behoeven.

De oude dame spreekt niet goed Nederlands en ook geen verstaanbaar Duits. Zij wil naar de plaatselijke garage en heeft geen weet waar zij op dit moment is. Het gesprek met de garage gaat niet goed. Ongevraagd drukt zij mij haar telefoon in mijn handen waarna ik voor haar het afslepen van de auto, regel met de garage. Kennelijk herkent zij mijn blauwe bloedstroom!

Een bromfietser, ook uit ons dorp, stopt nog om te helpen. 

Gerust gaan wij daarna verder op weg op onze fietsen.

Ik zou nog terugkomen op de krijtstrepen op de weg. Eerder dit jaar is in deze bocht -vlakbij oma- s'morgens vroeg, een motorrijder om het leven gekomen. De toegestane maximum snelheid van 100 km is en blijft levensgevaarlijk. Uiteraard ook bij andere snelheden. De dodemansritten in de buurt nemen nog altijd gestaag toe, helaas ....

PS: Ik zet de alarmvverlichting aan uit veiligheidsoverwegingen. Oma knuffelt mijn eega en ik uit dankbaarheid waarna ik haar dirigeer naar de passagiers-zit

Op je handen zitten

We schrijven januari 1978 wanneer ik mijn aspirant strepen na 1 politie-schooljaar afsluit en inruil voor de wachtmeester-strepen bij de Rijkspolitie. Al het geleerde en in mijn hoofd gestampte wetskennis in praktijk gaan brengen en ervaringen opdoen is mijn motto. Dan merk ik al snel dat al datgene dat ik heb geleerd ook heel snel schemerig wordt als een zwakke zaklamp in donker onguur weer en dat de politiepraktijk een heel andere interessante belevingswereld is. 

Ik begin al snel te leren dat de theoretische handvaten een goede basis zijn maar dat opgedane ervaringen in de praktijk op straatniveau elke dag opnieuw anders zijn dan de artikels en regels in de wetboeken. Vaak nopen deze tot kleine- dan wel grotere improvisatie sprongen. Ruiken aan de praktijk heet dat, implementeren in je eigen ik noem ik dat. 

Vervaagde droge kennis oprakelen via de zwarte wetboeken van Stapel & Koning, met een grote "berg" aan vergeten aanvullingen" ernaast. Politie-daden uittikken op blanco papier met carbon en vaak gecensureerd met rode pen terugvinden in je kastje! Ook een uitdaging van jewelste. 

Ik maak het tot mijn prioriteit om intuïtie en gevoel vanuit mijn hart te laten prevaleren boven wetsartikelen en bevoegdheden. Maar wel in de geest van de wet zonder gewetenloze losbandigheid. Bij verandering in de Wet worden immers de gunstigste bepalingen toegepast, niet dat ik ooit de Wet heb veranderd. Wellicht er wel aan heb bijgedragen, gewild per ongeluk of ongewild.

In de praktijk kom ik met allerlei situaties in aanraking en binnen het bureau met de grote en stoere verhalen van oudere collega's als ongevraagd klankbord. In deze kakofonie probeer ik mijn eigen identiteit te vinden en niet alles voor zoete koek aan te nemen van wat je ziet en hoort, ook niet van je medestrijders en bureautijgers ... 

De pensioengerechtigde leeftijd dan is er na 40 dienstjaren. Voor de vele jonkies van toen nog dik voor hun zestigste,

Die eigen identiteit vinden is heel belangrijk vooral in het ordenen, opslaan en omgaan met emoties. Want alles wat buitenom je gebeurt krijgt in je hoofd ongewild een plekje en wordt altijd en immer opgeslagen, net als in Google. Soms bar en boos en soms en gelukkig maar, kolderiek.

Op dienst gaan doe je met een ervaren collega en meldingen worden door het bureau of door de meldkamer uitgegeven. Ja, dat kon toen nog.

Soms denk ik terug aan ervaringen en casussen uit vroegere jaren diep in de vorige eeuw, zo ook nu. Deze ervaring komt nu dus pardoes opborrelen vanuit mijn grijze hersenmassa ruim 47 jaar na dato, dat dan weer wel,

Ik heb avonddienst met een ervaren collega, het is net donker, wanneer we een melding krijgen van een overleden persoon.

De lokatie is het plaatselijke bejaardentehuis. Ik weet niet meer wat mijn gedachten zijn bij het aanrijden. ik denk een vorm van nieuwsgierigheid naar het onbekende, waar de politie bij nodig is. Niet meer dan dat.

We worden door personeel opgevangen aan de balie en naar de kamer in kwestie gebracht. Mijn ervaring met overledenen is op dit moment nagenoeg nihil.  Behalve dan een keer een gewelddadige moord in Duitsland, waar iemand op straat de keel werd doorgesneden en deze in zijn eigen plas van bloed overleden is. Mijn bokstrainer vraagt aan omstanders om die Polizei te waarschuwen. De man sterft al snel onder onze ogen. Ik ben dan ongeveer 17 jaar en pugilist op weg die avond naar een bokswedstrijd, waar ik dan na deze voor mij 1e dodelijke interventie, in de ring stap en deelneem aan de boksmatch. 

Terug nu naar de overledene. We lopen de kamer in met een rustieke inrichting uit de jaren 70 meen ik mij te herinneren met behang aan de muren. Notabene het zijn dan ook de jaren '70. De deuren zijn met lichtkleurige verf gestreken en de deurklinken zijn aluminium grijs. De overleden persoon valt niet eens op in deze setting. Deze persoon heeft daar geleefd in een saaie symbiose met zijn kamer. Kamer en persoon voelen aan als een eenheid, sereen in spirituele zin.

Later zal blijken dat hij alleen is achtergebleven en het tijd is om afscheid te nemen van het Aardse bestaan en zich te voegen bij. De pil van Drion bestaat dan nog niet. De kerk is buiten beeld gebleven, kennelijk omdat zelfbeschikking over je eigen dood niet mag,

De recherche wordt erbij geroepen en na ingesteld onderzoek blijkt dat er geen misdrijf in het spel is komen de zwarte jassen van de begrafenisondernemer en ontfermen zich over de overledene en voeren deze af,

Mijn gedachten zijn op dat moment, dat de overleden persoon er netjes gekleed, heel vreedzaam onderuitgezakt op zijn gemak erbij zit, met de armen voor zich in de schoot. Helemaal vrijwillig in scene gezet en minutieus in stilte uitgevoerd, althans zo lijkt het te zijn.

Dan denkt u waarschijnlijk, waarom wordt de deur en klink omschreven? 

Dat komt door de sterke lus om de deurklink heen en om de nek van de overledene, gelijk als een onfortuinlijk dier in een dodelijke strik. 

De persoon heeft dit heel gemakkelijk kunnen tegenhouden wanneer deze eenvoudigweg op de handen zou zijn gaan zitten. Dat zou de nodige levenslucht verschaft hebben, maar daar is niet voor gekozen niet in gedachten en niet in daad,

Is het goed of slecht om  het leven zo abrupt te beeïndigen,  daar heb ik geen mening over. Wel ontzettend dapper of gek. Wie het weet mag het zeggen,

Op naar de volgende melding of naar het bureau om te tikken op de Olivetti met droog geslagen carbon op de harde onverslijtbare rubberen rol

De afstand tussen hemel en aarde is slechts een handdikte ...