Het verkeert in het verkeer van waarschuwend, timide tot banaal agressief. Het lijkt op een mierenhoop, helaas gaat met dit scheldwoord de vergelijking helemaal mank.
Het mensenverkeer lijkt op een mierenhoop maar dan in een totaal ongeordende versie. Mieren daarentegen, daar kunnen we nog wat van leren qua kadaverdiscipline, inzet, uithoudingsvermogen, plaats etc.
Vanmorgen dan, het is nog koud en mijn lief en ik verplaatsen ons bij uitzondering, gemotoriseerd in onze car. Fietsen is bij ons sportief- en lijfvermaak. De dag is net aangebroken, de wind houdt nog eventjes zijn adem in. Het zonnetje spiekt stiekem op onze aardkloot door het wolkendek heen.
De meesten slapen uit want het is bijna iedere dag zondag. Behalve dan dat je van ons kabinet niet meer overal mag komen. Vroeger was het richtpunt in de week de verplichte kerkdienst en hosanna op de zondagochtend, met zegeningen, elegieën of klaaggezang, hypocrisie op de eerste bank en met hosties adreanalistisch opgepept. Na het zingen pas de kerk uit en niet eerder! Volksverlakkerij of dwepende ideologieën en de heiligen adoratie waaraan niet te ontkomen valt (te bezien)
Enfin op de terugweg naar huis zitten mijn lief en ik in onze car, ingegespt zoals de Wetgever dit heeft betaamd, met de voet losjes op het gaspedaal, beide handen aan het stuur en daarbij weinig toeren makende, ergonomisch en economisch totaal verantwoord, want onze car is energetisch gestroomlijnd en rijdt op E10 met een licht uitgevoerde motor voor plaatselijke verplaatsingen, slechts.
Op dit rustige en stressloze sukkeldrafje -want dat gaat bijna net zo snel als accelereren, afremmen en bijbehorende oerdriften- heeft mijn lief alles in de gaten in een kleine actie radius rondom ons.
Dan naderen wij de bebouwde kom, afremmen hoeft niet want de snelheid klopt op natuurlijke wijze in wettelijk toegestane kilometrage. Geen autoverkeer van voren of van achteren.
Alleen maar een fietser voor ons op het van de rijbaan met een lint van liguster hagen, afgescheiden, verplichte fietspad.
De interne TomTom van mijn chauffeuse begint te rinkelen zoals zo vaak, gelukkig. Van, kijk uit hij komt...
Ik zal de fietser kort introduceren. Hij is van het manneljjke geslacht. Hij draagt een retropetje, grijzig vervaald. Dit petje is vermoedelijk al lang bij hem. Hij draagt een tweedelige overall blauw van kleur. Zo'n ouderwetse in de jaren 50 en later van de vorige eeuw, gebruikelijk, qua kleur van korenblauw naar grijzige sleet omtoverend bij veel dagelijks gebruik. Om zijn hals een wollen das ook al met vervaalde sletige kleuren. Zijn oren zijn groot. Een hoorapparaat hierin kan ik niet ontdekken.
Zijn fiets is er een zwarte gestaalde perfectie zonder electrische hulp die heden ten dage zo vaak uit een langwerpige koekjestrommel gemonteerd op de drager, komt. Nee deze fietser doet het zelver. Ook hij past zijn snelheid aan wanneer hij -hier en nu- zijn fietspad diagonaal doorkruist en de rijbaan, pardoes voor ons oversteekt. Het ligusterlint op deze plek is ietwat doorbroken. Hij hoeft niet af te stappen, te stoppen of om te kijken. hij heeft kennelijk ook een voorzienende blik! én blindelings vertrouwen in de medemensheid.
Zou hij nét daar een olifantenpaadje ervan gemaakt hébben. U weet wel een olifantendoorgang is een niet bedoeld paadje, door mensen platgetrapt om een kortere route te installeren voor plaatselijk gebruik...
De man is al wat ouder. Dat kun je zien want met de leeftijd groeit er van alles aan ieders lijf van omvang tot aan de oren. Zijn oren zijn mistig omgeven door een uitstekende extra haargroei in de vorm van een bijna uitgebloeide paardenbloem...en wiegt mee met de zachte wind en zijn houterige bewegingen.
Ik weet zéker dat zijn oren ooit super gefunctioneerd hebben. Maar nu niet meer, helaas. Echter bij het berijden van zijn olifantenpaadje heeft hij gemeend dat er geen gevaar of verkeer in zijn buurt is, was, of komt. Althans dat denk ik...
Vermoedelijk heeft hij op basis van zijn gerenommeerde leeftijd ongelimiteerde voorrang, overal en altijd. Dit recht is hem kennelijk ondisputelijk aangereikt en verleend bij het behalen van zijn gezegende AOW leeftijd, die al weer een tijdje op zijn spoor mee treint.
Zicht uit zijn ooghoeken heeft hij wel nog. Zijn hals en nek kunnen niet meer torderen en draaien zoals vroeger. Het zal zo'n vaart niet meer nemen zal hij wel denken. En als ze me zien dan stoppen ze (die anderen) wel, toch!
Op het moment dat hij de rijbaan kruist steekt hij zijn linkerarm omhoog naar ons. Heeft hij dan toch de voorzieningen méé? Alsof hij ons groet en bedankt voor het verlenen van voorrang aan hem, Primo de fietser. Of hij geeft een stopteken uit de losse pols, óók dat zou kunnen.
Glück muss man haben, zegt de Pruus wel ééns.
Nu snap ik wel weer waarom er zoveel fietsongelukken gebeuren heden ten dage. Want iedereen heeft rechten maar géén plichten, zo schijnt het te zijn en te moeten...
Ik wens jullie een fijne zondag, iedere dag...
Ps: we zijn toch nog een uurtje gaan fietsen, nog steeds lachend over deze Primo.
Grüße der Han
