Onderzoeken politie gestopt door krapte

In 2024 zijn er bijna 3700 onderzoeken naar ernstige misdrijven gestopt -of niet eens aan begonnen na screening- door gebrek aan personeel.

Ik heb dit bericht al een aantal keren gelezen en voorbij zien komen in de diverse media. Ik zal het deze keer niet gaan hebben over de uit de hand gelopen innovaties die bedacht zijn om steels de reuzenkrimp in de gelederen van onze Hermandad eufemistisch te vergoelijken.

Natuurlijk, vroeger was de verantwoording niet zo uitgebreid in administratieve plichtsplegingen na optreden in het openbaar domein of elders waar nodig. Goed was goed genoeg, toch!

Nostalgisch dan; Ik stam nog uit de tijd van doorslagen in drievoud met carbonpapier en handmatige groen gekleurde kaarten uit de antecedenten bak die keer op keer aangepast moeten worden vanwege de nieuwe prestaties in de criminaliteit van onze werk verschaffende boeven en boefjes. 

Tot het moment suprème dat de comuter-politie-systemen het nieuwe Nirvana -niet de grungeband van Kurt Cobain- aankondigen, kon je strafzaken en administratie slim maar toch adequaat en tot deels volle tevredenheid afhandelen. Maar ook af en toe om de tuin leiden ipv te lijden als het uitlopen van een ongetrainde marathon met bloed in de schoenen, nou ja dit laatste spreekwoordelijk :) Want de computer zou een significante tijdsbesparing op gaan leveren. Helaas niet voor de politie op straat.

Tegenwoordig dan; De onderscheidenlijke teams bij het Openbaar Ministerie O.M. waaronder politiefunctionarissen en verdere disciplines, rennen zich rot om de veldslagen aan administratie en doorlooptijden te beslechten. Vooral op zaterdag, winkeldag! De straatpolitie moet ellenlang wachten op beslissingen die gebonden zijn aan verantwoording bij het O.M. 

Op hun beurt sturen de OM 's parketsecretarissen naar de politiebureaus voor de lik op stuk bergen snel weg ter werken en kennelijk om hordes buitenpolitie binnen te houden, want op papier moet alles meer dan kloppen.  Niet te vergeten het machtsvacuüm en pallet aan rechten van/voor de verdachten, aangehouden of opgehouden. Ook nog de onmisbare tolken. Alles in het kader van Europese wetgeving die als een juk neerdalen en invreten in de schouders bij de respectievelijke overheden, waaronder de 1e linie op straat -in casu- uw Noodhulp politie.

Vooral nu heden ten dage alles draait om verantwoording afleggen over cijfers en statistieken, vooral wanneer de vooraf bepaalde doelen niet tot statistische en politieke tevredenheid zorgen. Want dit zorgt voor minder financiēn en middelen waaronder als sluitstuk het personeel,

Vroeger dan; In de tijd van de tiepmasjien in de vorige eeuw zijn er voorbedrukte formulieren proces-verbaal. Een aanhouding van bv een winkeldief is dan niet persé noodzakelijk en bij first offenders onder de 50 gulden (toen nog) aan gestolen waar, ben je binnen een half uur klaar. Compleet met voorbedrukte aangifte, uitschrijven oproeping en heenzending ipv invrijheidstelling. Dat kon toen met één iemand afgehandeld worden. Met een snelle inzetbaarheid op straat als resultaat.

Tegenwoordig kost dit bijna een compleet leger van noodhulp tot aan justitie. En de Noodhulp moet het dan met één voertuig in de min aankunnen. Onverlet de verplichte aanrijtijden etc. Meer met minder lijkt de slogan te zijn. 

Jammer maar juist deze cijfers en statistieken hebben onderzoekers nodig om zonodig publiekelijk het behaalde roverheidsresultaat te kunnen aantonen of om recht te kunnen pletten wat krom gebogen is.

Geen wonder dat de politie zoveel sterk groeiende- en nimmer aflatende financiële tekorten heeft. Dat zou toch anders moeten kunnen, laat daar de innovaties maar eens oplopen los. Ook voor onze zorgpartners.

PS: die tiepmasjien van weleer is toch wel een compacte tijdbesparende ijzeren solide oplossing gebleken. Tenzij het zoeken naar carbon papier de uitdaging geweest is. Tipp-ex oftewel de zg blunderkwak kan altijd nog,

De reorganisatie bij de politie is als een groteske file op de A2

Ik schrijf deze blog niet lang na de politiereorganisatie van 2013. De politiebonzen omarmen de warme alsmede politiek correcte gedachten in de trend van; het onmogelijke doen wij direct, toveren  op verzoek, wonderen duren iets langer. Dit alles in ondergeschiktheid aan het bevoegde democratisch verkozen gezag 

Talloze Innovaties om de tekorten op velerlei aktiviteiten te kortwieken worden opgelost in nieuwe teampjes ontstaan en geplukt uit het kermende blauw. Dit halsstarrige fenomeen zal nooit meer stoppen...

Mijn gevoel van de reorganisatie, navelstaren met ogenschijnlijke blije gezichten. Steeds weer worden nieuwe inzichten en innovaties uit de hoge hoed getoverd. Deze stuurloze trein dendert onverminderd voort.

In de slipstream worden een aantal belangrijke functies gekortwiekt met duizenden bezwaarschriften als gevolg. Actueel dan; alweer een (200) miljoenen tekort op de politiebegroting door procedures en bezwaren. De tekorten zullen de komende jaren  snel en financieel hoog oplopen.

De heterdaad kracht van de politie. Ik zie helaas in toenemende mate dat blauw naar binnen wordt getrokken om intake te assisteren of erger nog door een surveillance helemaal uit te gummen ten faveure van het werk binnen de politie bastions, vaak niet eens onze core business.

Het politiewerk lijkt vaak op een rollercoaster. Je weet dat iets te gebeuren staat maar niet waar of op welk moment of met welke immense krachten. Bureaucratie is vaak wat we er zelf van maken door goedbedoelde denkmachines professioneel of amateuristisch. Dit levert uiteindelijk op; nieuwe pijnlijke werkwijzen en andere moeizame stroomlijnen. 

Gemakkelijk voor de statistische ondersteuners maar niet voor blauw op straat. Volgens mij moeten alle werkzaamheden het politiewerk buiten op straat ondersteunen en niet andersom en ook nog met forse inhaalslagen verzwaren. 

De politiek maar ook het O.M. zouden zich moeten realiseren dat zij door de vele verplichte nummertjes en steeds meer adhoc opdrachten aan de politie deze vleugellam maakt. Statistieken vieren hoogtij maar heb je eraan op straat.

Terugbelacties maar ook internet aangiften vereisen steeds meer bureauwerk uiteraard met de uit de band springende screening en daaruit voortvloeiende extra opdrachten en verdere inzetten. 

Er wordt niet meer gekeken wanneer je tijd kunt vrijmaken om opdrachten administratief, technisch en recherchematig uit te voeren of uit te kammen. Burgers hebben geen (be)grip meer voor de werkwijzen van de politie. 

Overzicht ontbreekt totaal. Statistieken en prognoses zijn onnavolgbaar maar worden als waarheidsgetrouw blindelings aangenomen en bindend als handboeien uitgevoerd en gescreend, koste wat kost. 

De gevoelsmatige initiatieven van de blauwe 💙-ten op straat staan niet meer in de juiste verbinding met de talloze benoemde innovaties en vaak rampzalige administratieve verwerking voor de bedachte systemen.

Uiteindelijk bepaalt de burgerij via de politiek wat de politie te doen staat. Maar de burgers en zeer zeker de politiek zouden zich eens moeten realiseren wat in de eerste plaats belangrijk is. Een veilige samenleving of om de politie steeds maar te laten zeulen met privé problemen, civiel onrecht, maatschappelijke problemen etc.  De politietop gaat meer en meer in een keurslijf gedrukt, de politieke kant op.

Boeven vangen komt door legio facetten steeds meer in gedrang. De politie moet in al haar geledingen meer met minder doen. Vanuit de krimp reageren en het onderste uit de kan toveren. Alle opdrachten zijn ons even lief. Echter, opdrachten in eerste instantie niet bedoeld voor de politie komen toch op het politiepad terecht om de doodeenvoudige reden dat er geen netwerkpartners zijn die voor dergelijke problemen geoutilleerd en als deskundige professionals verantwoordelijk ingezet kunnen worden. 

Vooral door de eindeloze protocollen met verwarde personen en de aanpak die ik vaak als geuniformeerde aan den lijve heb ondervonden. 

Ongelofelijk dit, vooral als tijdens deze ellenlange beoordelingen, de meldingen des politie via de meldkamer blijven roepen voor broodnodige assistentie in contradictie met de onwil van sommige andere professionals in de zorg. Dan druk ik me nog eufemistisch uit

Gelukkig worden deze zorg-hiaten onderkend en zien we dat de andere verantwoordelijke zorgpartners in de netwerken steeds meer samen met de politie optrekken in goede samenwerkingsverbanden in ieders verantwoording. 

Mooi is het altijd weer om te zien dat boeven worden gepakt doordat buurtbewoners alert zijn en deze de politie informeren. Dat is onze daadkracht in het oppakken van boeven. Oftewel adhoc en per gelukstreffer dader profiling, met en vooral door de hulp van de burgers.

Het zou mooi zijn als processen en werkwijzen veranderd zouden worden richting bronaanpak van de criminele ellende. Aan de voorkant gaan zitten en niet achteraf datgene te doen wat de politie(k) heeft opgedragen. Hier heeft innovatie haar bestaan wel geijkt en verdiend. Dank aan het NFI dat honderden criminele crypto telefoons heeft weten te kraken en daardoor bewijzen opleverde in tientallen strafzaken👊. Verder natuurlijk al dat onderzoek dat door DNA gesteund, ontwikkeld en richting criminaliteit bewezen kan worden door steeds verdergaande innovaties.

Wijkagenten worden niet afgerekend op prestaties in de wijk omdat de juiste tools niet voorhanden zijn en er geen randvoorwaarden geschapen zijn of worden.  Tenslotte,  onder druk wordt alles vloeibaar of diamant. Volledig meedraaien voor de wijkagenten in de noodhulp is eerder een must dan collegiaal uithelpen. Gelukkig heb ik de Noodhulp altijd prachtig gevonden.

Er zijn in den lande en zelfs op micro niveau hier in onze basiseenheid vele verschillen in omgang en creëren van tijd om te dealen met de ettelijke wijken. Elke wijkagent zou door extra tijd aan te vragen de planning kunnen frustreren.  Ik doe dit bewust niet.

Dan pas zal er een rem op komen te staan op veronderstelde verplichtingen in de willekeurige wijk(en). 

Ik noemde al de term rollercoaster. Het lijkt erop en het is ook zo. We staan stil in een lange file en moeten met 120 km/u voorruit. Stilstaan is geen optie. Onderwijl worden de politieauto’s door de betere stuurlui aan wal bekogeld met opdrachten. Ook al zijn deze geen issues des polities. Reageren is geboden. Doe je niets is het fout doe je wel iets dan is het ook fout. 

Het zou mooi, goed en duidelijk zijn als de politie terug gaat naar hun core business. Boeven vangen en hulpverlenen aan hen die dit behoeven. Doe je het een zonder aandacht voor het andere, dan staat er altijd een partij in de blauwe kou. Dat is dan meestal de partij die de politiek bestookt met adhoc werk wat dan weer meer werk en bureaucratie gaat opleveren voor de politie. Over een spagaat of perpetuum mobile gesproken.

In 2025 is de politiek een Poolse landdag verworden met steeds forsere bezuinigingen ondanks een uitgebreid en uitzichtloos takenpakket, bovendien een ongekende uitstroom van politiemensen richting pensioen en vaak andere werkgever. Fatsoen is te zoeken met een zaklamp in het donker. 

Oorlogen tieren welig, machthebbers hebben maar een doel, de Nederlandse politiek buigt dieper en dieper... De oorlogsindustrie lijkt te hebben gewonnen. In elk land worden de messen geslepen. De politie rent zich rot van demonstratie naar demonstratie met een groot dreigend gevaar voor eigen leven.

In 2021 ben ik na 44 jaar dienst 100% afgekeurd. Ik weet niet of ik nog recht van spreken heb. ik schud vaak mij  hoofd...

Sterkte voor de collegae en burgers 

Uitkijken in het verkeer, ook op rustige weggetjes

 

Een leuke anekdote op de fiets, gisteravond, 12 september 2025. 

Plezier in het schrijven heb ik nog altijd, de politieverhalen  die ik niet geschreven heb, zitten nog steeds in mijn hoofd, te wachten tot ik ze uitbroed of niet ...

Terug naar de leuke anekdote dan,

Fietsen mijn eega en ik omstreeks 19.10 uur nog een rondje voordat het te laat is op deze toch nog mooie dag, ter afsluiting. Niet voor de kwantiteit maar de kwaliteit. Weinig wind tegen, mooie wolken met af en toe minutenlange laatste zonnestralen die onze geluks hormonen positief doen wenden. De weggetjes (geen grote verkeerswegen) doen een extra viruele duit in onze rugzak. Wij fietsen door velden, paden en op de helft van ons parcours doorkruisen wij een mooie bossage met een verharde kleine asfalt
lijn in het midden, net breed genoeg voor twee fietsen naast elkaar. Het is er bochtig, dus niet te hard en tijd om de zonnebril af te zetten, nu de zon niet meer in onze ogen ketst.

Dan op de helft van de bossage is er een rustplek met bankjes en een overkapping aan de overzijde in de vorm van een stenen hut afgebakend met stalen roosters ivm brandstichting voorheen...

Vaak zitten daar mensen te verpozen, zo ook nu. Dan is het tijd om af te remmen en goed uit te kijken, ook voor andere lieden. Op de bankjes zitten tal van ouderen te vertellen, waaronder mogelijk ook komische fantasieën, want ze lachen en hebben plezier.

Twee oudjes vertrekken vanaf de overkapping en gebruiken de hele asfaltlijn en het lijkt erop dat ze niet meer vaak gewend zijn om op hun electrische fiets te stappen. Ik hoop dat ze een judorol vaardig zijn want dat is toch wel nodig om ongeschonden uit de strijd te blijven komen, hahahan!

Ik bel, hun gehoor en zicht zijn nog goed want ze reageren toch nog wel vrij snel en zodoende kunnen wij ook veilig fietsend passeren.

Echter een oud mannetje steekt nog ff  over, vanaf de overkapping te voet met zijn fiets aan de hand schuin het pad over, niet kijkend niet horend. Want mijn fietsenbel heeft hij niet gehoord. Mogelijk wel de lachende verhalen vanaf het zitbankje en daar moet hij ongetwijfeld bij zijn. Nieuwsgierig of humoristisch onderwerp in deze komische intermezzo,

Ik kan hem nog net passeren en met een lachend gezicht, richting ouderenbankje, passeer ik deze Don Quichot op gevorderde leeftijd, met zijn ijzeren ros aan de hand. Hij is zeker geschrokken van mijn blauwe verschijning, ik draag namelijk een korenblauw windjack in de kleur van mijn vroegere Rijkspolitie pantalon.

Hij roept enigszins geagiteerd en verbolgen van, je kunt ook een fietsenbel gebruiken, hetgeen ik overigens wel gedaan heb. Hij heeft dit niet gehoord wegens mogelijk hoorproblemen of selectieve Oost-Indische doofheid richting ouderenbankje, gespiest...

Het hele ouderenbankje buldert van heg lachen om de ontstane situatie. Mijn eega sluit smilend de staart van deze anekdote, of toch nog niet?

Ik roep nog naar hem, af en toe omkijken kan ook helpen, maar ja die dovemansoren  ...

Weer een paar bochten verder fietsen twee oudjes naast elkaar enigszins onzeker en wankelend. Door onze eerdere ervaring blijven we achter hen fietsen, want fietsenbellen, schrikken en vallen is iets dat wij in geen geval willen veroorzaken.

Dan plots roept de meest wankele van hen, willen jullie passeren? Ja graag roep ik. Hij gaat aan de kant en wij passeren, ik zie dan dat hij een spiegel heeft op zijn fietsenstuur en ons zodoende in zijn  blikveld heeft. Leuk en vriendelijk en bovendien veilig, toch!

Mooi weer hè, roept hij ons nog na. Lekker naar buiten en we hebben tijd zat want thuis zitten we toch alleen en maar wat te niksen.

Wat leuk van deze nestor, die waarschijnlijk zijn sporen wel verdiend heeft in zijn werkbaar leven,

We fietsen geamuseerd verder, de bossage ( 't Iezere Buusjke in Susteren) uit en bij de naderende grote kruising koersen we linksaf richting Villa Nova (Nieuwstadt) om daar ff later het zoveelste avontuurtje te ondergaan. Op het perfecte en brede betonnen fietspad zonder naden, kieren en zo glad als een zg betonnen biljartlaken zou het zo moeten zijn dat onbekommerd veilig fietsen, de normaalste zaak van de wereld is of zou moeten zijn.

Dus niet want 400 meter later verschaft dit fietspad toegang voor kruisende fietsers vanuit Duitsland. Dat is geen probleem zou je denken maar niets is minder waar. Namelijk vanuit de kruisende weg komt een fietsenrenner aangespurt met een behoorlijke snelheid. Hij stuurt de weg over en koerst hard naar links in onze richting en ook nog fors over de helft van het fietspad. Hij heeft een helm met klep op en tuurt naar het beton onder hem. Zijn wereld is nu heel klein en hij beperkt uit eigener beweging zijn zicht tot op zijn voorwiel.

Mijn eega roept kwiek van hoehoe of joehoe naar hem. Hij hoort haar gelukkig en wijkt uit naar rechts naar zijn eigen helft, al lachend,

Gelukkig geen aanrijding of wat dan ook noch boze gezichten,

Wij fietsen dan ook rustig en op ons gemak naar huis met een big smile

Naturel born killers

 

Deze foto van afgebeelde muizen hebben mij laten nadenken over de situatie die hier bedoeld kan zijn en anderzijds mijn persoonlijke -deels fictief- verhaal. Als laatste nog een toepasselijke dierlijke noodkreet van een eens gewezen underdog.

Vrij van politiedienst zit ik op een ochtend aan de koffie en lees de krant zoals ik altijd doe. Het nieuws dat ik dan consumeer samen met mijn brood onder het genot van een kop zwarte koffie maakt dat ik heel veel aha momenten krijg.

Dat is niet verwonderlijk want de sociale media dendert 24/7 door. Even afvinken en dan verder met dit ochtend ritueel is gebruikelijk en daar ben ik sinds jaar en dag gewend aan geraakt. Ik heb er al aan gedacht om de krant op te zeggen, want als een sterk overdrijvende visser die een walvis aan de haak heeft en deze in zijn roeibootje mee aan wal neemt, durf ik te stellen dat de dagelijkse ellende een ver van ieders bed show is geworden. En reeds bekend voordat mijn krant stelselmatig op de deurmat neer ploft.

Dagelijkse onderwerpen aangaande Syrië zijn ingehaald door Rusland en Rusland is ingehaald door de nieuwer nieuws dat ook alweer de revue gepasseerd is. Ook daar word ik niet meer warm of koud van.

Waar mijn bloeddruk wel van omhoog komt is crimineel onrecht, bezuinigingen, ontslagen en huiselijke- en persoonlijke ellende. en last but not least het zakkenvullen en graaien door grootverdieners in de top. Maar ja ik ben maar een eenvoudige hulpverlener, in hart en nieren. Blij met een bedankje of een schouderklopje ingebed met respectvolle bejegening. Daarmee is mijn dag al rijk genoeg gevuld!

Mijn vrouw is op deze ochtend beneden, terwijl ik in alle rust zit te genieten op de wijze als hierboven omschreven. Plots hoor ik haar hard schreeuwen. Ik spurt naar beneden en de bovenste versnelling en zie haar staan in de waskamer. Ze zegt tegen me; hij is dood en wijst tegelijkertijd de ogenschijnlijke plaats van delict aan. Het lijk ligt verborgen onder een laken vlak naast de wasmachine. Ik onderzoek als verondersteld volleerd forensisch rechercheur deze plaats en til het laken omhoog.

het lichaam is koud en kil en stijf. De overledene ligt er roerloos stil bij. De overledene is een veldmuis. Dit is ook de enige keer dat ik een muis niet zie wegvluchten voor zijn vijand, de mens. Klein en fijn heeft hij zich met zijn laatste krachten teruggetrokken onder dit groen gekleurd laken en is gestorven.

Het diertje had en heeft nog steeds een prachtige zachte bruine pels en uit zijn oogkassen staren twee geopende koolzwarte stipjes afkomstig van gedoofd levenslicht. Zijn of haar meer dan sierlijke hoofdje, nekje en armpjes zijn nog naturel van kleur en onbeschadigd. De rigor mortus is reeds ingetreden. Het omgeslagen laken heeft niet kunnen voorkomen dat de doodse kilte, totalitair bezit neemt van dit tere fragiele lijfje.

De wonden aan de achterzijde van het lichaampje zijn niet gering en tevens met bloed besmeurd. Buiten onze woning zijn nooit muizen of dergelijk klein spul te bespeuren. Hier kom ik zo meteen op terug.

In onze woning is nog geen gevleugeld insect te vinden, laat staan muizen. Dat komt door de ongevraagde waakacties van de buitenwacht maar ook door onze eigen discipline. Echter soms heeft het raam in de waskamer open gestaan op de kiep stand. Dit om de vochtige dampen van de droger en wasmachine te laten ontsnappen naar de vrijheid buiten onze domus.

De kierstand heeft er wellicht voor gezorgd dat deze muis in zijn ultieme krachtinspanning ontsnappen kon aan zijn belagende buitenwacht. In de voedselketen namelijk is een muis een klein nietig onderdeeltje waarop vrijelijk gejaagd kan en mag worden want er zijn geen regels om dit soort on- geëtiketteerde muizen te beschermen. De buitenwacht heeft met vele natural born killers vermoedelijk op listige wijze de jacht ingezet op dit arme diertje bij gebrek aan betere tegenstanders.

De muis is vermoedelijk erg moe en verzwakt aan zijn avontuur begonnen en zodoende een makkelijke prooi. Voorstelbaar werd de jacht op hem geopend en kon hij niet heelhuids wegkomen onder de nagels van zijn belagers die hem te grazen hebben genomen, gelet op zijn verwondingen op zijn rug.  Deze David heeft zijn belagende Goliath niet kunnen bedwingen maar met een laatste krachtinspanning is hij terechtgekomen in het domein van zijn grootste vijand, de mens. Wij dus.

Voor de mens heeft een muis mogelijk nog meer angst als voor zijn andere doodsvijand, de katten. Een muis kan geen deuren openen maar in zijn ooghoeken heeft hij vermoedelijk het raam op de kiepstand gezien en hierop geanticipeerd.

Aangedreven door overlevingsdrang, honger en adrenaline puur heeft hij de buitenmuur van mijn woning beklommen en heeft hij via een smalle opening -kiepstand raam- de waskamer uiteindelijk bereikt. Doe hem dat maar eens na in blinde paniek. Omlaag klimmen is er niet meer bij, dus vallen van grote muizenhoogte, plof pijn ajakkes. Ik sprak reeds over zijn verwondingen. Zijn achter-gestel is danig verbrijzeld dan wel gedwarslaesie-d. In ieder geval heeft deze adrenaline junkie XL mouse op slechts en alleen zijn armkracht weg kunnen kruipen voor zijn belagers.

Laat die kierstand nu veel te klein zijn om een belagende kat door te kunnen laten. Geluk bij ongeluk voor de dodelijk gewonde muis! Door zijn ernstige verwondingen waaronder een dwarslaesie heeft deze kleine held zijn wonden niet meer kunnen likken en kruipt hij naar zijn doodsbed.

dit heldhaftig diertje heeft in de waskamer naar iets gezocht waar hij van dacht dat is mij bekend en veilig. Dat werd dus ons groen zacht beddenlaken. Een good tool om onzichtbaar en uitgemergeld aan het einde van zijn Latijn te sterven. Ik vraag mij af of wij mensen dit erg vinden, want deze kleine diertjes hebben het niet in zich om met leuke grimassen hun liefde en aanhankelijkheid te showen.

In ieder geval zijn mijn vrouw en ik totaal onwetend van de strijd van dit katten-muizen drama geweest.

Wat zouden we gedaan hebben voor dit diertje dat net als vele soorten spinnen een ajakkes gevoel geeft en dat daarom ver bij ons vandaan moet blijven. Wie zal het zeggen.

Achteraf realiseer ik mij een aantal zaken. Ik woon best wel in een rustige leefomgeving. Allerlei diersoorten komen naar de mens in zijn domein. Doodeenvoudig omdat wij mensen hun plekjes land hebben ingepikt.

Deze vreemde menselijke kijk leert dat de mens sommige veredelde gedomesticeerde plezierige diersoorten in al hun glans en elan toelaat in zijn domein. De akelige dieren worden verbannen en met pek en vuur of met loslopende katten bestreden.

De katten (de ogenschijnlijke belagers in dit verhaal) worden op de dag van vandaag bijna verheven tot de goddelijkheid gelijk als de heilige koe in India. Nu lopen er geregeld zwerfkatten hongerig bij mij door de buurt. Door sommige katten liefhebbers worden deze kattenzwervers dan ook aangelokt. Elke dag opnieuw, 365 dagen per jaar door voor hen een smakelijke katten-dis buiten klaar te zetten. Dus uitgehongerde katten kunnen zich alsnog komen laven aan drinken aan dit katten fastfood.

Het voordeel van deze overbevolkte katten biotoop is het gegeven dat er bij mij in de buurt bijna geen veld- of andere muizensoorten meer te vinden zijn en door hun volle buikjes zijn de katten niet zo snel meer maar af en toe nog wel. Dat vinden menselijke muizenhaters prima. Levende muizen zijn eigenlijk niets meer dan kattenspeeltjes en moeten steeds verder van de bebouwing gezocht worden.

De mensen die katten houden of voor zwerfkatten zorgen zijn zich geenszins bewust van onnodig veroorzaakt leed en erger. Zo gaat dat, want wat niet weet dat niet deert.

Ik noem de ledematen van de dode muis geen kop en poten en zo. Gelijk als bij de paarden heb ik het over armen, benen en hoofd. Dat verdient deze muis in deze ode aan de doden. Rust zacht anonieme dode muis.

TT a.k.a. Titus Tinnitus

 

TiTus

Sinds geruime tijd heb ik een nieuwe amigo. Hij is aan komen waaien, zoef zoef zoef in mijn richting. 

Hij heeft geen onderdak, is een zwevende latente belichaming, sprakeloos, onzichtbaar maar volhardend als een immense rots in de branding. Weer dat bruisende geluid van klotsende- en neerketsende strand golven.

Wat doe je dan, als hij plots nietszeggend maar wel een eeuwig voortdurende innerlijke onmachtige ergernis betekent?

Niets dus, je tolereert hem. Want ooit zal het wel overwaaien is de 1^e positieve gedachte die opkomt.

Titus eet niet, drinkt niet maar werpt met zijn onzichtbare entiteit een donkere schaduw op je bloedeigen DNA.

Je kunt rennen, vliegen, duiken, shaken, schreeuwen, hoofd tegen/door de muur, oorwarmers opzetten niets helpt tegen deze querulant. Hij is na-ijverig en enerverend, zeurderig aan je kop en palmt je volledig in, 365/24/7.

Zijn aanwezigheid boort zich in je, genadeloos en onbarmhartig, permanent.  Vluchten kan niet meer.

Zo snel of langzaam jij je eigen hebbelijkheid dan ook voortbeweegt, hij blijft bij je. Net als de schaduw van Lucky Luke, alleen is Lucky Luke een snellere schot dan zijn eigen schaduw. Titus is altijd dito snel of langzaam,

Dan na lange tijd vruchteloos gevochten te hebben komt de remedie in de vormgeving van een onontkoombare tolerantie. Titus gaat nooit meer weg. Hij ontregelt deels of verstoort geheel de (on)zichtbaar energetische-  en cognitieve lichamelijkheid en boort zich als een blindganger midden in jouw emotie, denken en doen.

Gelijk als een mug die verzot is op een bepaalde bloedgroep. Geen ontkomen aan voor bepaalde bloedgroepdragers. Titus zaagt aan de voet van je eigenste levensboom en verstoort het dagdagelijkse evenwicht, met duizelingwekkende penetrantie tot in de kern van ieders lichamelijke- en mentale existentie.

In de Griekse Mythologie het verhaal van Odysseus  die vastgebonden aan de mast van zijn schip luistert naar de Sirenen ca. 480-470 v.Chr. Sirenen zijn halfgodinnen, half gier en half mens. Ze brengen de zeelui met hun gezang in verleiding om naar hen toe te varen. Bij de rotsen liggen talrijke scheepswrakken van bemanningen die helaas geluisterd hebben naar het dodelijke gezang, dus ook schijnbaar onontkoombaar... 

Titus ik tolereer je. Echter wanneer ik van je kan wegvluchten dan laat ik je in de steek, aan je lot over tot ook jij spreekwoordelijk dan, tot as vergaat.

Dan roep ik Titus voor het laatst aan. Ik zeg hey Titus. Hij repliceert en zegt “Are you talkin to me” net als Taxidriver Travis Bickle in 1976 in de gelijknamige film…..

Ja, zeg ik tegen hem. Then call me by my birthname which is Tinnitus……antwoordt hij, onzichtbaar en piepend van irritatie in zijn stem,

Ah, heet jij Tinnitus, zo lang ik jou kan horen, existeer ik tenminste nog….en jij ook,

Road warrior, de ene is de andere niet

 

Tijdens mijn fietswandelingen dicht bij huis word ik af en toe geconfronteerd met vreemde snoeshaan-achtige figuren, denkwijzen en bijbehorende taferelen. Zo ook jongstleden op een zonnige dag terwijl ik met mijn vrouw op een naast de rijbaan gelegen fietspad in de natuur peddel op mijn fiets. 

Wij fietsen op gewone fietsen want wij zijn maar wat gewoon. De vogels zingen en tjilpen er vrolijk op los. Kortom het is zomer en lekker aangenaam weer, weer eens.

Lekker genieten van een briesje wind langs de oren en in het gezicht. Iedereen lijkt tevreden naar het schijnt. Zonder stress- of tijddruk factoren.

Onverwacht horen we achter ons een fiets-bel, van tring tring met een gematigd aangenaam geluid. 

De beltoon is van normaal volume en uiteraard gaan mijn maedje en ik achter elkaar fietsen. Meteen hierop passeren twee fietsrenners. Bij het passeren zeggen ze ook nog goedendag. 

Ik denk bij mezelf, wat een mooi gebaar en fatsoenlijk,  de normaalste zaak van de wereld! Dat zou toch altijd zo moeten kunnen...

Echter niets blijkt minder waar te zijn blijkt ons even later, bij de volgende fiets-passeerder van het verbaal maar ook non-verbaal  agressievere soort.

Nadat we een bocht op ons kronkelend parcours hebben gepasseerd, fietsen we weer naast elkaar op een fietspad dat ook weer naast de rijbaan ligt. De wind briest nu iets harder langs onze oren. Niemand fietst voor ons of nadert uit tegenovergestelde rijrichting. Het weer is nog steeds van sublieme aangename kwaliteit. Ik zou zomaar kunnen wegdromen in dit feeërieke landschap maar ik moet bij de les blijven  want een val van de fiets is snel gemaakt bij onoplettendheid en ik wil niet bloeden deze dag.

Plots schrik ik. Iemand die mij nogal geruisloos van achteren nadert  roept plots, schel en hard van keelgeluid “pardon”. Het blijkt een fietsrenner te zijn die ons graag wil passeren, sorry ik bedoel hier; moet passeren, is mijn latente observatie en constatering. 

Hij is al bijna tot op mijn spreekwoordelijke schoot gekropen en zit al bijna op de drager van mijn gewone fiets met gewone snelbinders. Ik zeg tegen hem, heb je geen bel? Nadat ik mij even heb gerealiseerd dat niet iedereen dit prettige landschap leuk vindt. Het gaat sommigen alleen maar om de vrije plaats op de weg en de af te leggen kilometers, zo snel en agressief als mogelijk.

De onbekende fietser heeft haast haast haast en is confronterend bezig met iedereen voor hem op zijn koninklijke route!

Ondertussen maak ik meteen plaats voor deze professional in spè. Ik zie vervolgens dat hij in het ontstane “gat” duikt en hard vooruit peert in zijn winnaars mentaliteit. "Te duur" die bel op de fiets, snauwt hij nog achterom zonder om te kijken, waarbij zijn woorden snel wegebben onder de ontiegelijke opbouw van zijn gemiste snelheid.

Ik kan nog net ontwaren dat deze professional op een hele dure fiets zit. Zijn kleding is ongetwijfeld van een duur merk en donker van kleur kennelijk  om ietwat "slanker" voor de dag te komen. Hij draagt een bril en ongetwijfeld is hij gps aangestuurd, zonder files en omleidingswegen. Zijn kuiten lijken op die van een dikbil stier. Krachtig en veel te overdreven dik opgezet. Veel dikkere kuiten dan die van goede wielrenners.

Mogelijk heeft hij in een afslank-lach-spiegel gekeken bij het aanpassen van zijn te donkere flitsende fietskleding deze Dark Knight. O ja, hij draagt ook nog een dure fietshelm. Daarin zal nog wel wat technisch gps materiaal in verwerkt zijn. Ik heb overigens geen volgauto gehoord noch gezien, die hem op afstand feilloos begeleidt.

Deze fietsenrenner en zijn gedrag zijn voor mij en mijn maedje een harde domper op de eerdere passeerbeweging van de “fatsoenlijke” fietsers met normaal gedrag en normale kuiten.

Ik bedenk me opeens dat wij toch ook allemaal anders in woord, gedachte, voorkomen en fatsoen.

Even later denk ik in de verte bij een koffiehuis een fietsenrenner aan een versnapering op het terras te zien. Deze fietsenrenner heeft toch ook een donkere helm, kleding en bril op de tafel voor zich liggen. Dit zal toch niet de road-warrior zijn die mij ijlings gepasseerd heeft!

Neen, zeker niet hij want deze heeft toch een snelheid mission to accomplish.

Dus geniet, ook onderweg want het kan zo voorbij zijn de droom die verandert in een harde werkelijkheid,

Doodgeschoten met een windbuks

 Een tijdje terug krijg ik een melding dat er ergens in een van onze dorpjes een dier is aangeschoten. Gelukkig heeft iemand de moeite genomen en dit gemeld bij de politie. Een zaak van zinloos dodelijk geweld blijkt weer eens  achteraf.

Ter plaatse gearriveerd  kunnen wij niet meteen zien of inschatten wat er gebeurd is. Er zijn geen andere stille getuigen die kunnen wijzen op een schietpartij op micro niveau.

De melder en getuige tegelijk heeft er geen problemen mee om zich bij ons te vervoegen en mede te delen wat er gebeurd is. In zijn voortuin lopen geregeld kippen los rond. en wel sierkippen met een fantastisch mooi pluimage. Niet van de plofkippen soort die wij in de diepvriezers van de winkels mogen aantreffen. Eigenlijk zou deze veronderstelling uiteindelijk geen verschil mogen maken. De ene soort wordt gehouden voor het plezier en de andere soort de voedselketen, dat is nu eenmaal zo.

De dood aangetroffen kip is nog steeds een sierlijk elegant wezen van het grijze soort inclusief met een groene enkelband. Het diertje is met een windbuks kogeltje om zeep geholpen.

Eigen richting kiezen om overlast bezorgende dieren te weren of uit te roeien met een windbuks dat past niet meer en is verboden in onze moderne tijd. Overal zijn er regels. Dus ook voor het gebruik van windbuksen van het kermissoort. Je mag er uiteindelijk alleen maar iets mee op je eigen erf als het leven waar je op schiet wettelijk niet beschermd is. 

Bij oefening op kartonnen schietkaartjes hoort een vanger erachter om een ricochet te voorkomen. Is het een buks van het zwaardere soort dan moet je wel een wapenvergunning hebben. Dus zonder meer een windbuks aanschaffen en vlammen op alles wat beweegt dat kan en mag niet. Moreel en wettelijk gezien.

Het gevaar van windbuks gebruik ligt altijd op de loer. Stel je voor je krijgt ongewild een kogeltje in een oog. Dan zijn de gevolgen niet te overzien. 

In onze casus is hier gelukkig geen sprake van. De gebruikte windbuks –overigens niet van het kermissoort- wordt in beslag genomen. Strafvordering zal geraadpleegd worden zoals ook overleg met justitie om de zaak in de juiste wettelijke kannen te gieten. Een boete zal wellicht volgen. Je mag namelijk niet zomaar op andermans eigendom schieten.

Het diertje werd niet voor de voedselketen om het leven gebracht maar slechts voor plezier of uit hinderlijke ondervonden gevoelens. Ik weet dat de plekken waar kippen lopen op het gras, dat daar in ieder geval geen onkruid of ongedierte meer groeit of komt. Eigenlijk een soort van gratis natuurlijke stofzuiger of onkruid wieder. Uit deze geledingen loopt er nu eentje minder rond.

Bij het weggaan zie ik aan de overkant een andere sierkip zitten. Eentje van het melancholische en nu zielige alleenstaande soort, zo lijkt het te zijn. Ook hij is een beauty, mooi in het zwart opgetuigd met een mooie forse hanenkam en bruine tranende ogen, kan ik mij zomaar voorstellen. Zijn bruine ogen kijken mij hopeloos en verslagen aan. Ook deze kip is geringd met een mooie groene enkelband. 

Ik denk dat deze sierkippen partner elke dag weer opnieuw zal rouwen om het nodeloze verlies van zijn maatje. 

Dat heeft de mens dan weer eens beslist. Jammer in dit geval. Bezint eer u begint.