Ik begin al snel te leren dat de theoretische handvaten een goede basis zijn maar dat opgedane ervaringen in de praktijk op straatniveau elke dag opnieuw anders zijn dan de artikels en regels in de wetboeken. Vaak nopen deze tot kleine- dan wel grotere improvisatie sprongen. Ruiken aan de praktijk heet dat, implementeren in je eigen ik noem ik dat.
Vervaagde droge kennis oprakelen via de zwarte wetboeken van Stapel & Koning, met een grote "berg" aan vergeten aanvullingen" ernaast. Politie-daden uittikken op blanco papier met carbon en vaak gecensureerd met rode pen terugvinden in je kastje! Ook een uitdaging van jewelste.
Ik maak het tot mijn prioriteit om intuïtie en gevoel vanuit mijn hart te laten prevaleren boven wetsartikelen en bevoegdheden. Maar wel in de geest van de wet zonder gewetenloze losbandigheid. Bij verandering in de Wet worden immers de gunstigste bepalingen toegepast, niet dat ik ooit de Wet heb veranderd. Wellicht er wel aan heb bijgedragen, gewild per ongeluk of ongewild.
In de praktijk kom ik met allerlei situaties in aanraking en binnen het bureau met de grote en stoere verhalen van oudere collega's als ongevraagd klankbord. In deze kakofonie probeer ik mijn eigen identiteit te vinden en niet alles voor zoete koek aan te nemen van wat je ziet en hoort, ook niet van je medestrijders en bureautijgers ...
De pensioengerechtigde leeftijd dan is er na 40 dienstjaren. Voor de vele jonkies van toen nog dik voor hun zestigste,
Die eigen identiteit vinden is heel belangrijk vooral in het ordenen, opslaan en omgaan met emoties. Want alles wat buitenom je gebeurt krijgt in je hoofd ongewild een plekje en wordt altijd en immer opgeslagen, net als in Google. Soms bar en boos en soms en gelukkig maar, kolderiek.
Op dienst gaan doe je met een ervaren collega en meldingen worden door het bureau of door de meldkamer uitgegeven. Ja, dat kon toen nog.
Soms denk ik terug aan ervaringen en casussen uit vroegere jaren diep in de vorige eeuw, zo ook nu. Deze ervaring komt nu dus pardoes opborrelen vanuit mijn grijze hersenmassa ruim 47 jaar na dato, dat dan weer wel,
Ik heb avonddienst met een ervaren collega, het is net donker, wanneer we een melding krijgen van een overleden persoon.
De lokatie is het plaatselijke bejaardentehuis. Ik weet niet meer wat mijn gedachten zijn bij het aanrijden. ik denk een vorm van nieuwsgierigheid naar het onbekende, waar de politie bij nodig is. Niet meer dan dat.
We worden door personeel opgevangen aan de balie en naar de kamer in kwestie gebracht. Mijn ervaring met overledenen is op dit moment nagenoeg nihil. Behalve dan een keer een gewelddadige moord in Duitsland, waar iemand op straat de keel werd doorgesneden en deze in zijn eigen plas van bloed overleden is. Mijn bokstrainer vraagt aan omstanders om die Polizei te waarschuwen. De man sterft al snel onder onze ogen. Ik ben dan ongeveer 17 jaar en pugilist op weg die avond naar een bokswedstrijd, waar ik dan na deze voor mij 1e dodelijke interventie, in de ring stap en deelneem aan de boksmatch.
Terug nu naar de overledene. We lopen de kamer in met een rustieke inrichting uit de jaren 70 meen ik mij te herinneren met behang aan de muren. Notabene het zijn dan ook de jaren '70. De deuren zijn met lichtkleurige verf gestreken en de deurklinken zijn aluminium grijs. De overleden persoon valt niet eens op in deze setting. Deze persoon heeft daar geleefd in een saaie symbiose met zijn kamer. Kamer en persoon voelen aan als een eenheid, sereen in spirituele zin.
Later zal blijken dat hij alleen is achtergebleven en het tijd is om afscheid te nemen van het Aardse bestaan en zich te voegen bij. De pil van Drion bestaat dan nog niet. De kerk is buiten beeld gebleven, kennelijk omdat zelfbeschikking over je eigen dood niet mag,
De recherche wordt erbij geroepen en na ingesteld onderzoek blijkt dat er geen misdrijf in het spel is komen de zwarte jassen van de begrafenisondernemer en ontfermen zich over de overledene en voeren deze af,
Mijn gedachten zijn op dat moment, dat de overleden persoon er netjes gekleed, heel vreedzaam onderuitgezakt op zijn gemak erbij zit, met de armen voor zich in de schoot. Helemaal vrijwillig in scene gezet en minutieus in stilte uitgevoerd, althans zo lijkt het te zijn.
Dan denkt u waarschijnlijk, waarom wordt de deur en klink omschreven?
Dat komt door de sterke lus om de deurklink heen en om de nek van de overledene, gelijk als een onfortuinlijk dier in een dodelijke strik.
De persoon heeft dit heel gemakkelijk kunnen tegenhouden wanneer deze eenvoudigweg op de handen zou zijn gaan zitten. Dat zou de nodige levenslucht verschaft hebben, maar daar is niet voor gekozen niet in gedachten en niet in daad,
Is het goed of slecht om het leven zo abrupt te beeïndigen, daar heb ik geen mening over. Wel ontzettend dapper of gek. Wie het weet mag het zeggen,
Op naar de volgende melding of naar het bureau om te tikken op de Olivetti met droog geslagen carbon op de harde onverslijtbare rubberen rol
De afstand tussen hemel en aarde is slechts een handdikte ...
