We kiezen altijd als eerste de meeste weerstand op de fiets, die van wind tegen. Dan hebben we op de terugweg tenminste een kadootje, wind in de rug. Maar ja, we fietsen meestal nooit dezelfde route retour want dat is saai. Dus het voordeel van wind in de rug, gaat vaak niet op. Maar wel de spieren warmhouden en in beweging. De voeten en handen blijven wel te koud aanvoelen ondanks handschoenen en dikke schoenen ...
Zelfs de ogen zijn aan weersinvloeden onderhevig en vooral met koude wind op kop, vloeien de tranen rijkelijk uit de ooghoeken en trompettert de neus vrolijk mee onder het motto ik beweeg dus ik leef mee.
Dan op een weg buiten de bebouwde kom, daar waar een snelheidslimiet van 100km per uur is toegestaan, passeren wij markeringen in de vorm van gedeeltelijk vergane krijtstrepen op de rijbaan. Waarom schrijf ik dit? Ik kom daar zometeen op terug.
Vanuit de verte zien wij door de koude tranen heen een obstakel op de rijbaan staan gepaard gaande met een enorme rookontwikkeling. Naderbij gefietst blijkt dit een auto te zijn, de tandwielen knarsen van de pijn en uiteindelijk geeft de motor zich gewonnen en reageert niets meer. Onderwijl flitsen de vele auto's voorbij, maar niemand die stopt.
Gelet op de gevaarszetting en iemand die hulp nodig heeft in een noodsituatie, stoppen wij op het fietspad. Een oude dame die alleen en achter het stuur zit, is helemaal confuus en in paniek geraakt. Zij heeft geen idee hoe gevaarlijk de situatie hier en nu voor haar is. Zij stapt om mijn verzoek uit en ik dirigeer haar naar het fietspad. Ik probeer de malheur te verhelpen, echter dit lukt mij niet.
Ik vraag haar om achter het stuur te gaan zitten en dan zullen wij de auto in de berm duwen. Alleen zij stuurt naar het midden van de rijbaan, al duwend en draaiend aan het stuur lukt het om de auto snel en veilig naar rechts de berm op te duwen. Mijn eega duwt hard mee en samen klaren wij deze klus.
Het lijkt erop alsof ik mijn blauw politiebloed weer stroomt tijdens de politiesurveillance en er hulp wordt verleend aan hen die dit behoeven.
De oude dame spreekt niet goed Nederlands en ook geen verstaanbaar Duits. Zij wil naar de plaatselijke garage en heeft geen weet waar zij op dit moment is. Het gesprek met de garage gaat niet goed. Ongevraagd drukt zij mij haar telefoon in mijn handen waarna ik voor haar het afslepen van de auto, regel met de garage. Kennelijk herkent zij mijn blauwe bloedstroom!
Een bromfietser, ook uit ons dorp, stopt nog om te helpen.
Gerust gaan wij daarna verder op weg op onze fietsen.
Ik zou nog terugkomen op de krijtstrepen op de weg. Eerder dit jaar is in deze bocht -vlakbij oma- s'morgens vroeg, een motorrijder om het leven gekomen. De toegestane maximum snelheid van 100 km is en blijft levensgevaarlijk. Uiteraard ook bij andere snelheden. De dodemansritten in de buurt nemen nog altijd gestaag toe, helaas ....
PS: Ik zet de alarmvverlichting aan uit veiligheidsoverwegingen. Oma knuffelt mijn eega en ik uit dankbaarheid waarna ik haar dirigeer naar de passagiers-zit
