Dan heb ik noodhulpdienst met Marc. We krijgen van de meldkamer, district Maastricht (toen nog zo geheten) een prio 1.
In het Lömmerichterveltj - Sittard, in een van de 5 flats.
Huiselijk geweld, ruzie of iets dergelijks. Daar waar partners, buiten de sponde, mee aan de gang zijn. Oorverdovend lawaai, een kakofonie van geluiden waar alle buren, beneden, boven, links en rechts van mogen mee genieten.
Wat doe je dan als goeie buur, je belt 112
Marc en ik gaan in ons blauwe politie fanfarekloffie op bezoek op dit schijnbare heetgebakerde adres. De man is een makkelijk beïnvloedbaar personage en is veel ouder dan zijn vrouwelijke jonge leefgezel. Iets van geld en verschaffen en het toepassen van laakbare sociale voorzienings aanspraken! Ongetwijfeld doorspekt met onbetamelijke tegenprestaties.
Marc en ik hebben de gespannen situatie meteen door. De vrouwelijke querulant is geestelijk labiel en volledig onhandelbaar. Haar gedrag roept de nodige vraagtekens bij ons op. Weggaan en de situatie onderling te laten is niet wenselijk.
Zij raaskalt maar door, volledig gerijpt voor verplichte opname. We slaan snel een lichtblauwe kimono om haar lijfelijke contouren. Want haar lichaam is nagenoeg onbedekt en naakt als Eva in het paradijs.
Wij praten op haar in om vrijwillig mee te komen. Zij blijft echter wispelturig en stoïcijns weigeren. Wat doe je dan als Hermandad in het kader van hulpverlening en ter voorkomen van geweld of andere hopeloze vormen van onderlinge menselijke ellende?
Juist meteen van elkaar scheiden, meenemen en laten beoordelen door de GGZ......
Ik schrijf puntjes want de samenwerking met de GGZ is ook toen al, niet op orde.
Dus grijpt Marc haar vast en ik val hem bij in dit non-verbale intermezzo. Ik zwaai haar omhoog, buk, til en tordeer haar op met flapperende kimono over mijn linkerschouder. Een kata guruma in het Japans, judo-taal.
Ik schrijf puntjes want de samenwerking met de GGZ is ook toen al, niet op orde.
Dus grijpt Marc haar vast en ik val hem bij in dit non-verbale intermezzo. Ik zwaai haar omhoog, buk, til en tordeer haar op met flapperende kimono over mijn linkerschouder. Een kata guruma in het Japans, judo-taal.
Dan recht ik mijn krakerige rug, ook toen al, en draag haar als een kersverse bruid over de huiselijke drempel. Niet naar binnen maar naar buiten op weg naar hulp, pillen, gesprekken met de agogen met een onwaarschijnlijk herstel. Want we moeten niet vergeten, we wonen in Nederland, het land van deppen en droog houden en weer doorlekken!
Ik neem de trappen met de van lange donkere haarkleur voorziene vrouw in kimono op mijn schouder. Ik loop diverse trappen omlaag -gelukkig- met de querulante last op mijn schouder.
Een aantal verdiepingen lager, zie ik op de begane grond de lift in zicht. De lift staat vast om verhuizers de huisraad van nieuwe bewoners te laten inladen en verplaatsen naar het nieuwe liefdesnest of woning op de zoveelste verdieping van de reeds gevestigde bewoners, probleemlieden en ander vreemdsoortig pluimage,
De kimono fladdert nog steeds frank en vrij rondom haar vrouwelijke Eva-istische welvingen. Wellicht een tipje van de sluier lichtend voor visueel inzichtelijken, tentoonspreidend.
Op weg naar het bureau komt er een prio 1 van geweld op de Markt in Sittard . Marc en ik maken ook daar onze opwachting en assisteren de collega's. De vrouw in kimono wacht intussen geduldig af in de politieauto.
Achteraf hebben Marc en ik onze handen vol gehad met de vrouw en de geweldcasus op de Markt. We hebben voor iedereen gezorgd en onze collega's geassisteerd. De GGZ ook,
Dit soort werkzaamheden met gestoord menselijk gedrag schijnt de overhand te nemen, voor nu en in de toekomst,
Groet Han Tummers
