Uitkijken in het verkeer, ook op rustige weggetjes

 

Een leuke anekdote op de fiets, gisteravond, 12 september 2025. 

Plezier in het schrijven heb ik nog altijd, de politieverhalen  die ik niet geschreven heb, zitten nog steeds in mijn hoofd, te wachten tot ik ze uitbroed of niet ...

Terug naar de leuke anekdote dan,

Fietsen mijn eega en ik omstreeks 19.10 uur nog een rondje voordat het te laat is op deze toch nog mooie dag, ter afsluiting. Niet voor de kwantiteit maar de kwaliteit. Weinig wind tegen, mooie wolken met af en toe minutenlange laatste zonnestralen die onze geluks hormonen positief doen wenden. De weggetjes (geen grote verkeerswegen) doen een extra viruele duit in onze rugzak. Wij fietsen door velden, paden en op de helft van ons parcours doorkruisen wij een mooie bossage met een verharde kleine asfalt
lijn in het midden, net breed genoeg voor twee fietsen naast elkaar. Het is er bochtig, dus niet te hard en tijd om de zonnebril af te zetten, nu de zon niet meer in onze ogen ketst.

Dan op de helft van de bossage is er een rustplek met bankjes en een overkapping aan de overzijde in de vorm van een stenen hut afgebakend met stalen roosters ivm brandstichting voorheen...

Vaak zitten daar mensen te verpozen, zo ook nu. Dan is het tijd om af te remmen en goed uit te kijken, ook voor andere lieden. Op de bankjes zitten tal van ouderen te vertellen, waaronder mogelijk ook komische fantasieën, want ze lachen en hebben plezier.

Twee oudjes vertrekken vanaf de overkapping en gebruiken de hele asfaltlijn en het lijkt erop dat ze niet meer vaak gewend zijn om op hun electrische fiets te stappen. Ik hoop dat ze een judorol vaardig zijn want dat is toch wel nodig om ongeschonden uit de strijd te blijven komen, hahahan!

Ik bel, hun gehoor en zicht zijn nog goed want ze reageren toch nog wel vrij snel en zodoende kunnen wij ook veilig fietsend passeren.

Echter een oud mannetje steekt nog ff  over, vanaf de overkapping te voet met zijn fiets aan de hand schuin het pad over, niet kijkend niet horend. Want mijn fietsenbel heeft hij niet gehoord. Mogelijk wel de lachende verhalen vanaf het zitbankje en daar moet hij ongetwijfeld bij zijn. Nieuwsgierig of humoristisch onderwerp in deze komische intermezzo,

Ik kan hem nog net passeren en met een lachend gezicht, richting ouderenbankje, passeer ik deze Don Quichot op gevorderde leeftijd, met zijn ijzeren ros aan de hand. Hij is zeker geschrokken van mijn blauwe verschijning, ik draag namelijk een korenblauw windjack in de kleur van mijn vroegere Rijkspolitie pantalon.

Hij roept enigszins geagiteerd en verbolgen van, je kunt ook een fietsenbel gebruiken, hetgeen ik overigens wel gedaan heb. Hij heeft dit niet gehoord wegens mogelijk hoorproblemen of selectieve Oost-Indische doofheid richting ouderenbankje, gespiest...

Het hele ouderenbankje buldert van heg lachen om de ontstane situatie. Mijn eega sluit smilend de staart van deze anekdote, of toch nog niet?

Ik roep nog naar hem, af en toe omkijken kan ook helpen, maar ja die dovemansoren  ...

Weer een paar bochten verder fietsen twee oudjes naast elkaar enigszins onzeker en wankelend. Door onze eerdere ervaring blijven we achter hen fietsen, want fietsenbellen, schrikken en vallen is iets dat wij in geen geval willen veroorzaken.

Dan plots roept de meest wankele van hen, willen jullie passeren? Ja graag roep ik. Hij gaat aan de kant en wij passeren, ik zie dan dat hij een spiegel heeft op zijn fietsenstuur en ons zodoende in zijn  blikveld heeft. Leuk en vriendelijk en bovendien veilig, toch!

Mooi weer hè, roept hij ons nog na. Lekker naar buiten en we hebben tijd zat want thuis zitten we toch alleen en maar wat te niksen.

Wat leuk van deze nestor, die waarschijnlijk zijn sporen wel verdiend heeft in zijn werkbaar leven,

We fietsen geamuseerd verder, de bossage ( 't Iezere Buusjke in Susteren) uit en bij de naderende grote kruising koersen we linksaf richting Villa Nova (Nieuwstadt) om daar ff later het zoveelste avontuurtje te ondergaan. Op het perfecte en brede betonnen fietspad zonder naden, kieren en zo glad als een zg betonnen biljartlaken zou het zo moeten zijn dat onbekommerd veilig fietsen, de normaalste zaak van de wereld is of zou moeten zijn.

Dus niet want 400 meter later verschaft dit fietspad toegang voor kruisende fietsers vanuit Duitsland. Dat is geen probleem zou je denken maar niets is minder waar. Namelijk vanuit de kruisende weg komt een fietsenrenner aangespurt met een behoorlijke snelheid. Hij stuurt de weg over en koerst hard naar links in onze richting en ook nog fors over de helft van het fietspad. Hij heeft een helm met klep op en tuurt naar het beton onder hem. Zijn wereld is nu heel klein en hij beperkt uit eigener beweging zijn zicht tot op zijn voorwiel.

Mijn eega roept kwiek van hoehoe of joehoe naar hem. Hij hoort haar gelukkig en wijkt uit naar rechts naar zijn eigen helft, al lachend,

Gelukkig geen aanrijding of wat dan ook noch boze gezichten,

Wij fietsen dan ook rustig en op ons gemak naar huis met een big smile

Naturel born killers

 

Deze foto van afgebeelde muizen hebben mij laten nadenken over de situatie die hier bedoeld kan zijn en anderzijds mijn persoonlijke -deels fictief- verhaal. Als laatste nog een toepasselijke dierlijke noodkreet van een eens gewezen underdog.

Vrij van politiedienst zit ik op een ochtend aan de koffie en lees de krant zoals ik altijd doe. Het nieuws dat ik dan consumeer samen met mijn brood onder het genot van een kop zwarte koffie maakt dat ik heel veel aha momenten krijg.

Dat is niet verwonderlijk want de sociale media dendert 24/7 door. Even afvinken en dan verder met dit ochtend ritueel is gebruikelijk en daar ben ik sinds jaar en dag gewend aan geraakt. Ik heb er al aan gedacht om de krant op te zeggen, want als een sterk overdrijvende visser die een walvis aan de haak heeft en deze in zijn roeibootje mee aan wal neemt, durf ik te stellen dat de dagelijkse ellende een ver van ieders bed show is geworden. En reeds bekend voordat mijn krant stelselmatig op de deurmat neer ploft.

Dagelijkse onderwerpen aangaande Syrië zijn ingehaald door Rusland en Rusland is ingehaald door de nieuwer nieuws dat ook alweer de revue gepasseerd is. Ook daar word ik niet meer warm of koud van.

Waar mijn bloeddruk wel van omhoog komt is crimineel onrecht, bezuinigingen, ontslagen en huiselijke- en persoonlijke ellende. en last but not least het zakkenvullen en graaien door grootverdieners in de top. Maar ja ik ben maar een eenvoudige hulpverlener, in hart en nieren. Blij met een bedankje of een schouderklopje ingebed met respectvolle bejegening. Daarmee is mijn dag al rijk genoeg gevuld!

Mijn vrouw is op deze ochtend beneden, terwijl ik in alle rust zit te genieten op de wijze als hierboven omschreven. Plots hoor ik haar hard schreeuwen. Ik spurt naar beneden en de bovenste versnelling en zie haar staan in de waskamer. Ze zegt tegen me; hij is dood en wijst tegelijkertijd de ogenschijnlijke plaats van delict aan. Het lijk ligt verborgen onder een laken vlak naast de wasmachine. Ik onderzoek als verondersteld volleerd forensisch rechercheur deze plaats en til het laken omhoog.

het lichaam is koud en kil en stijf. De overledene ligt er roerloos stil bij. De overledene is een veldmuis. Dit is ook de enige keer dat ik een muis niet zie wegvluchten voor zijn vijand, de mens. Klein en fijn heeft hij zich met zijn laatste krachten teruggetrokken onder dit groen gekleurd laken en is gestorven.

Het diertje had en heeft nog steeds een prachtige zachte bruine pels en uit zijn oogkassen staren twee geopende koolzwarte stipjes afkomstig van gedoofd levenslicht. Zijn of haar meer dan sierlijke hoofdje, nekje en armpjes zijn nog naturel van kleur en onbeschadigd. De rigor mortus is reeds ingetreden. Het omgeslagen laken heeft niet kunnen voorkomen dat de doodse kilte, totalitair bezit neemt van dit tere fragiele lijfje.

De wonden aan de achterzijde van het lichaampje zijn niet gering en tevens met bloed besmeurd. Buiten onze woning zijn nooit muizen of dergelijk klein spul te bespeuren. Hier kom ik zo meteen op terug.

In onze woning is nog geen gevleugeld insect te vinden, laat staan muizen. Dat komt door de ongevraagde waakacties van de buitenwacht maar ook door onze eigen discipline. Echter soms heeft het raam in de waskamer open gestaan op de kiep stand. Dit om de vochtige dampen van de droger en wasmachine te laten ontsnappen naar de vrijheid buiten onze domus.

De kierstand heeft er wellicht voor gezorgd dat deze muis in zijn ultieme krachtinspanning ontsnappen kon aan zijn belagende buitenwacht. In de voedselketen namelijk is een muis een klein nietig onderdeeltje waarop vrijelijk gejaagd kan en mag worden want er zijn geen regels om dit soort on- geëtiketteerde muizen te beschermen. De buitenwacht heeft met vele natural born killers vermoedelijk op listige wijze de jacht ingezet op dit arme diertje bij gebrek aan betere tegenstanders.

De muis is vermoedelijk erg moe en verzwakt aan zijn avontuur begonnen en zodoende een makkelijke prooi. Voorstelbaar werd de jacht op hem geopend en kon hij niet heelhuids wegkomen onder de nagels van zijn belagers die hem te grazen hebben genomen, gelet op zijn verwondingen op zijn rug.  Deze David heeft zijn belagende Goliath niet kunnen bedwingen maar met een laatste krachtinspanning is hij terechtgekomen in het domein van zijn grootste vijand, de mens. Wij dus.

Voor de mens heeft een muis mogelijk nog meer angst als voor zijn andere doodsvijand, de katten. Een muis kan geen deuren openen maar in zijn ooghoeken heeft hij vermoedelijk het raam op de kiepstand gezien en hierop geanticipeerd.

Aangedreven door overlevingsdrang, honger en adrenaline puur heeft hij de buitenmuur van mijn woning beklommen en heeft hij via een smalle opening -kiepstand raam- de waskamer uiteindelijk bereikt. Doe hem dat maar eens na in blinde paniek. Omlaag klimmen is er niet meer bij, dus vallen van grote muizenhoogte, plof pijn ajakkes. Ik sprak reeds over zijn verwondingen. Zijn achter-gestel is danig verbrijzeld dan wel gedwarslaesie-d. In ieder geval heeft deze adrenaline junkie XL mouse op slechts en alleen zijn armkracht weg kunnen kruipen voor zijn belagers.

Laat die kierstand nu veel te klein zijn om een belagende kat door te kunnen laten. Geluk bij ongeluk voor de dodelijk gewonde muis! Door zijn ernstige verwondingen waaronder een dwarslaesie heeft deze kleine held zijn wonden niet meer kunnen likken en kruipt hij naar zijn doodsbed.

dit heldhaftig diertje heeft in de waskamer naar iets gezocht waar hij van dacht dat is mij bekend en veilig. Dat werd dus ons groen zacht beddenlaken. Een good tool om onzichtbaar en uitgemergeld aan het einde van zijn Latijn te sterven. Ik vraag mij af of wij mensen dit erg vinden, want deze kleine diertjes hebben het niet in zich om met leuke grimassen hun liefde en aanhankelijkheid te showen.

In ieder geval zijn mijn vrouw en ik totaal onwetend van de strijd van dit katten-muizen drama geweest.

Wat zouden we gedaan hebben voor dit diertje dat net als vele soorten spinnen een ajakkes gevoel geeft en dat daarom ver bij ons vandaan moet blijven. Wie zal het zeggen.

Achteraf realiseer ik mij een aantal zaken. Ik woon best wel in een rustige leefomgeving. Allerlei diersoorten komen naar de mens in zijn domein. Doodeenvoudig omdat wij mensen hun plekjes land hebben ingepikt.

Deze vreemde menselijke kijk leert dat de mens sommige veredelde gedomesticeerde plezierige diersoorten in al hun glans en elan toelaat in zijn domein. De akelige dieren worden verbannen en met pek en vuur of met loslopende katten bestreden.

De katten (de ogenschijnlijke belagers in dit verhaal) worden op de dag van vandaag bijna verheven tot de goddelijkheid gelijk als de heilige koe in India. Nu lopen er geregeld zwerfkatten hongerig bij mij door de buurt. Door sommige katten liefhebbers worden deze kattenzwervers dan ook aangelokt. Elke dag opnieuw, 365 dagen per jaar door voor hen een smakelijke katten-dis buiten klaar te zetten. Dus uitgehongerde katten kunnen zich alsnog komen laven aan drinken aan dit katten fastfood.

Het voordeel van deze overbevolkte katten biotoop is het gegeven dat er bij mij in de buurt bijna geen veld- of andere muizensoorten meer te vinden zijn en door hun volle buikjes zijn de katten niet zo snel meer maar af en toe nog wel. Dat vinden menselijke muizenhaters prima. Levende muizen zijn eigenlijk niets meer dan kattenspeeltjes en moeten steeds verder van de bebouwing gezocht worden.

De mensen die katten houden of voor zwerfkatten zorgen zijn zich geenszins bewust van onnodig veroorzaakt leed en erger. Zo gaat dat, want wat niet weet dat niet deert.

Ik noem de ledematen van de dode muis geen kop en poten en zo. Gelijk als bij de paarden heb ik het over armen, benen en hoofd. Dat verdient deze muis in deze ode aan de doden. Rust zacht anonieme dode muis.