Translate

woensdag 8 augustus 2018

Hartverzakking op de fiets (summertimestory)


De laatste tijd fiets ik nogal veel. De euregio namelijk is gezegend met lieflijke en comfortabele fietspaden voor iedereen wie deze bewandelt, erop fietst en zo verder. 

Vooral in de ochtenden samen met mijn lief zijn wij beiden een sterk cyclend bewegend hecht team dat gaat voor plezier, conditie, buitenlucht en feeërieke momenten tijdens onze dagdagelijkse tochten. Want vanaf de middag is het NOT DONE om te cyclen met de fiets.

De onophoudelijke gele bombardementen aan zonnestralen houden alles en iedereen geboeid. De gewassen op de velden zijn dor tot op de stengel. Soms bruut tot op de enkels afgemaaid. De overige levende gewassen wiegen vandaag voor het eerst sinds lange tijd mee met de lauw-zachte wind.

De mais staat er plompt verloren bij en het bruinrot is doorgedrongen tot in de spitsen van de maisbladeren. De eens zo gevierde parmantige stengels zijn nu een meer dan slap aftreksel van vroegere heroïsche fiere gestalten. De maiskolven zijn onder de maat en het wordt niets meer deze zomer. Want water is en blijft de bron van leven, groei en voorspoed. En dat is er niet of nauwelijks.  

Professionele inzet van de werkende mens, waaronder de agrariër is eender als het zeewater (spreekwoordelijk) dat tegen de klippen kapot geslagen worden. En als weerbarstige schuimkoppen met een lucht van overjarige vis in een mantel van uitgelepte algenbroei, diffuus terugvloeit in de zee tot een macabere constellatie. Iedereen raakt uitgeput door de koperen ploert en zijn verzengende hitte iedere dag weer opnieuw.

Dit alles gebeurt er rondom ons. En dan heb ik het nog niet over de economie, de echte- en economische vluchtelingen op de Middellandse Zee en de toestand in de wereld, volgens dominee Hilterman. 

Eb en vloed zijn gekoketteerd tot een perverse perpetuum mobile dat woeste hordes landrotten als  zee-toeristen aanlokt als een Lorelei op de stranden. Om hen bij vloed hen weer verder weg te duwen landinwaarts om het strand in oppervlakte te doen onderlopen. Want genoeg is ook genoeg ook voor de zeegoden.

Enfin ff terug op het fietsspoor gas ik nu verder met mijn “fitsverhaol”. Ik vind nagenoeg alle bewegingen in de natuur prachtig. Vaak ‘s ochtends op weg naar mijn werk zie ik van alles, van buizerds, reeën achter een prachtige omheining! kwakende eksters, duiven echtparen die hun jongen op het lucht-pad escorteren tot ook nog drie hazen, voor mij op mijn pad. Wat een mooie sierlijke wezens zijn dit toch.

In contradictie tot vanochtend want op de plek waar de hazen mijn pad al eerder kruisten staat nu een man, een opa met zijn kleinkind. Hij heeft een flobbert in zijn handen, lees geweer. Mijn lief en ik draaien vanuit onze pittoreske omgeving linksaf de weg op richting Tudderen in Duitsland.

Even later horen wij onafhankelijk van elkaar pang pang in de verte. Vanaf de plaats waar de opa en zijn kleinkind door ons gepasseerd…..

Zou een van de drie laatst overgebleven hazen het loodje gelegd hebben? Ik denk van wel en hoop van niet. Bah, alsof er nog heel veel hazen rondlopen. Enfin dit is mijn aanname en ik heb niks gezien en dus geen overtuigend bewijs. Hopelijk heeft opa gemist en alleen de lucht geraakt langs een of ander opgeschrikt dier-tje. Het bewijs zal geleverd kunnen gaan worden wanneer er twee in plaats van drie hazen in Tudderen mijn pad opnieuw kruisen……

Mijn inleiding en fantasie doorspekt met dagdagelijkse zaakjes kom ik nu tot  de kern (en dat na circa 400 woordjes). Mijn lief en ik fietsen dus een mooi eind weg op de weg. Wij kiezen altijd vol overgave voor de natuur en haar weldadige pracht en praal. Opnieuw en steeds weer.

Mijn lief rijdt rechts en ik gekleed in een noodzakelijk opvallend groenig retro flecterend haltershirt, rij links. Om haar te beschermen tegen wind en verder benauwend verkeer. Ik kom nu echt tot de kern van mijn verhaal. 

Wij komen soms andere fietsers tegen maar meestal niet want zoals ik al zei het is te warm. Ik spiegel elke situatie en handel naar inzicht. Vaak wijken fietsers uit en soms minder tot nagenoeg niet. Dat ligt soms aan de leeftijd en de gebrekkige brilkwaliteit van deze hemel/aarde bestormers. Rechtlijnig en weerbarstig zijn de fietsopstellingen van menig opponent die ik steeds meer ervaar. 

Wanneer ik de opponenten tegemoet treedt dan kan, wil en moet ik anticiperen. Het lijken soms wel briesende stieren. Soms maar steeds vaker komt het gevaar van achteren. Als een sluipmoordenaar, stil, heimelijk als een sniper met een verlammende lading.

Namelijk ik zie hen pas als zij een teken van existentie doorgeven. De heimelijke hordes namelijk zijn talrijk, honderdduizenden in aantal reeds. Verdere toenames zijn ongeëvenaard gelijk als de  sprinkhanenplaag in het oude Egypte.  

Ambulances en ziekenhuiszorg krijgen het steeds drukker met deze snelle oude natie van babyboomers. Zij zijn bewapend met fietshelmen en een super harde fietsbel die een knoerharde hart-verzakkende werking tot gevolg heeft voor de niets vermoedende voor hen op hun pad. Hun snelheid is ongeëvenaard voor de normale fietser zonder elektrische  hulpmiddelen zoals mijn lief en ik ons plachten voort te planten bewegen op onze respectievelijke  geluidloze puur door beenkracht aangedreven stalen rossen.

Jammer vind ik de anti-anticipatie-houding van het merendeel van deze elektrische grey-fox brigade. Dan kom ik weer terug bij het Han(i)s Anders prototype van zichtbaarheid en noodzakelijke oogmeting en fietstraining om veilig fietsgedrag aan te leren.

Laat je ogen opmeten –dat geldt voor iedereen- in het verkeer en daarbuiten. Meten is ook hier weten.

In het verkeer moet je ruim van te voren je intentie aan anderen laten weten. Een fietsbel op redelijke afstand tot de opponent van inhalen laten luiden hoeft dan niet uitgesteld te worden tot op zeer korte afstand. Dit alles in relatie tot de topsnelheden en de enigszins door mij ingeschatte labiele handelingsbekwaamheid op fiets, REM mogelijkheden en uitwijk manoeuvres, daar waar nodig en wenselijk.

Mijn hart wordt steeds ongeduriger door de harde fietsbel explosieven steeds meer, achter mij…in mijn kielzog, als het ware!

Enfin mijn lief en ik hebben ons doel alweer veilig bereikt en picknickend in het prachtige Sittardse park op een bankje langs een plek daar waar ooit het eerste Sittardse zwembad gesitueerd was. Daar hebben wij gemijmerd over vroeger, circa 45-50 jaar geleden, toen was geluk nog heel gewoon en tevredenheid met weinig tot niets….in tegenstelling tot heden waar alles  nog  niet genoeg is,

Groeten Han, delen van dit blog wordt gewaardeerd